Het is redelijk gedaan met de hoofdpijn geloof ik. Dat werd ook wel tijd, wat mij betreft. Gisteren voelde ik me niet echt fantastisch, erg moe, maar vandaag des te beter. En de hoofdpijn is grotendeels weg, zij het af en toe met een paracetamolletje.
In tegenstelling tot de voorgaande kuren, lijk ik nu iets meer tijd nodig te hebben om te wennen aan de ATRA. Dat belooft wat voor de komende kuren (ik moet er nog vijf), als de gewenning steeds langer duurt en de bijwerkingen steeds erger worden. Zo lijkt het, aangezien ik een aantal kuren terug nog gewoon naar mijn opleiding/stage kon tijdens de ATRA en nergens last van had, terwijl ik nu nergens toe in staat zou zijn geweest. Maar ja…zo lang het zijn werk doet mag ik eigenlijk niet klagen natuurlijk.
Een positief puntje kan ik ook nog noemen, en dat is dat ik tijdens deze kuur nog geen neerslachtige buien heb gehad, dus daar prijs ik mezelf gelukkig mee. Tegen hoofdpijn heb je tenminste nog pijnstilling namelijk… en dat ligt wat lastiger als het gaat om een mentale kwestie. Gelukkig is het me bespaard gebleven.
In ieder geval ben ik op dit moment wel weer blij met hoe het gaat. Hopelijk gaat het nu alleen nog maar beter en heb ik de paracetamol niet meer nodig. Ik moet nog vijf dagen en met de dosis van vanavond erbij gerekend, zijn dat 44 capsules. Stomme bezigheid eigenlijk, dat aftellen. Je schiet er niets mee op en soms word je niet blijer van de uitkomst. Het klinkt bovendien beter als ik zeg dat ik al tweederde gehad heb, dan dat ik zeg dat ik nog vijf dagen moet. Dus als ik er zo over nadenk, kun je beter optellen dan aftellen. Lekker belangrijk ook. Maar waar het om gaat, is dat het te overzien is.
Afgelopen maandag heb ik weer logopedie gehad. Ik had er -in tegenstelling tot voorgaande keren- nogal moeite mee om mijn lachen in te houden. Het lag nog niet eens zozeer aan de oefeningen (die volkomen belachelijk waren, zoals de logopediste zelf zei), maar vooral aan hoe zij ze voordeed. Grappig als ze is, kan ze allerlei klanken produceren, stemmetjes nadoen en weet ik wat allemaal. Ik moest er gewoon om lachen, daar kon ik vrij weinig aan doen.
We zijn nu eindelijk begonnen met zogenaamde ‘kaatsoefeningen’, die mijn atrofische linkerstemband zouden moeten verhelpen. Het is mij een raadsel hoe ik die oefeningen hier zou moeten beschrijven, dus ik zal het ook maar niet proberen. Maar juist die kaatsoefeningen zijn in mijn geval belangrijk, had de logopediste van de afdeling KNO in het LUMC gezegd. “Ze moet niet aankomen met ademhalingsoefeningen hoor, dat heeft geen zin!” zei ze. Maar inmiddels heb ik bij mijn huidige logopediste al aardig wat ademhalingsoefeningen achter de rug (ik had weinig in te brengen) en niet geheel overbodig. Wel belachelijk en een tikje gênant, maar dat terzijde.
Half juli ergens moet ik weer naar de KNO-arts voor een stroboscopie, waarbij ze zal kijken wat voor wonderbaarlijks de logopedie met mijn stembanden gedaan heeft. Op dit moment verwacht ik nog geen verandering, gezien het feit dat ik nog niet heel veel logopedie gehad heb. Maar wat niet is, kan nog komen. Ik heb nog tot half juli, dus… effe optellen? Tijd zat, hoop ik.
