Soms moet je als mens misschien juist een dip hebben om vervolgens weer extra positief te zijn. Misschien hoor, psycholoog ben ik niet. Wel een ervaringsexpert.
Maar vandaag denk ik weer een stuk vrolijker. Ik moest zelfs lachen om wat er afgelopen zaterdag even door mijn hoofd schoot, want eerlijk gezegd was ik toen ook al dippig. Ik lag ’s middags doodmoe (methotrexaat dingetje) op mijn bed en wilde gewoon even rust. Ware het niet dat mijn elfjarige broertje op dat moment samen met een schoolvriendje in de kamer bóven mij de boel aan het afbreken was. Wat een frustratie dat ik vanwege mijn situatie niet naast mijn studie kan werken en dus geen financiële mogelijkheden heb voor eigen woonruimte. Geïrriteerd trok ik nog net niet het kussen over mijn hoofd. ‘En kinderen hoef ik ook niet meer!’ dacht ik. Maar eenmaal uit de dip was ik snel bijgedraaid natuurlijk. Al vraag ik me nog steeds af waarom jongens altijd zo’n herrie moeten maken. Waarom altijd oorlogje spelen met bazooka’s (want ik weet nu ook wat dat zijn) en pijltjespistolen? De rubberkogels vliegen je om de oren en als je niet uitkijkt, stap je midden in de huiskamer nog op een fictieve mijn of bom ook (“neeee, niet dáár lopen!”). Waar is de tijd gebleven van lekker buiten voetballen? Zelfs ík deed dat. Zij het met iets aangepaste spelregels, zonder buitenspel bijvoorbeeld. Of verstoppertje, tikkertje, etc. Vet leuk. Ik had het wel geweten.
Maar goed, de tijden veranderen. En gemoedstoestanden gelukkig ook.
Morgen naar de KNO-arts trouwens, stroboscopie.
Heel goed Lies dat je dit soort dingen op blijft schrijven! Dan weet ik wat er in je om gaat. En dat niet altijd het zonnetje bij je schijnt (zoals vandaag :)).
Lieverd, we spreken volgende week even af!
Dikke kus