Vrijdag 19 augustus 2011 – Vakantiebloggen

Het is hier nog steeds 33 graden. Erg warm, maar mij hoor je niet klagen. Eenmaal terug in Nederland kan ik weer onbeperkt van de kou genieten. Alleen de gedachte al…
Op het moment dat ik dit blog aan het typen ben, onweert, waait en spettert het een beetje. Heerlijk wel na zo’n warme dag. Afgelopen zondagnacht begon het ook plotseling héél hard te regenen en te onweren. Ik dacht nog: wat is dit!? Het zal mijn straf wel geweest zijn voor mijn blog die dag. Maar het gebeurt hier wel vaker in de bergen en het voordeel is dat het even afkoelt, maar daarna weer prachtig weer is. Hier kan dat namelijk wél!

Ik realiseer me eigenlijk elke dag wel hoe bijzonder het is om hier te zijn. Vorig jaar om deze tijd werd mijn rolstoel pas opgehaald. Daar heb ik tot half augustus gebruik van gemaakt. Heel apart om dan nu, een jaar later, gewoon door de mooie stadjes en dorpjes te (kunnen) lopen, af en toe op een terrasje neer te strijken of in het meer van Lugano te dobberen. Alsof het leven heel normaal is. Alsof míjn leven weer helemaal normaal is. Maar het feit dat ik er nu zo bij stil sta en me er voorheen nooit mee bezig hield, geeft wel aan dat dat niet zo is. Tegelijkertijd is het daarom dubbel genieten van alles. Omdat het weer kan.
En ja, ik heb zelfs al een paar keer in het meer van Lugano gedobberd. Eerst durfde ik dat niet zo goed aan vanwege de felle zon, maar met 33 graden wil je wel. Daarna heb ik tot overmaat van ramp ook nog heel eventjes in de zon gelegen (want als je dan toch bezig bent…). Ik besefte maar al te goed dat ik hiermee toch wel echt alle chemoregels heb overtreden, maar spijt of een schuldgevoel had ik niet. Ik heb die regels dan ook wel op verantwoorde wijze overtreden hè, want zo ben ik dan ook wel weer. Gewoon niet te lang en goed ingesmeerd. Dus, wat kan een dokter daar nou van zeggen?!

Elke avond gaat er weer lekker een dosis mercaptopurine en co-trimoxazol in, en vanavond mag ik daar methotrexaat bij optellen. Dat gaat op vakantie gewoon door. En ook dat is wel vreemd als je om je heen kijkt naar alle andere vakantiegangers… hoeveel van hen zullen ondertussen ook chemotherapie krijgen? Hoeveel van hen zullen anderhalf jaar geleden ook op het randje gelegen hebben? Door alle vakantievreugde lijkt het wel alsof ellende hier niet bestaat. Alsof alles goed gaat en alles even leuk is. Maar er staat nu eenmaal niet op het voorhoofd van mensen geschreven wat ze hebben meegemaakt. Bij mij ook niet. Zou soms wel makkelijk zijn overigens, maar dat terzijde. Dan had ik ook mijn boek niet hoeven schrijven.

Vandaag met de pont het Lago di Como overgestoken om het plaatsje Bellagio te bereiken. Ik hoopte nog George Clooney tegen te komen op de pont, maar die zal bij zijn villa aan dit meer ook wel een jacht hebben liggen of iets dergelijks. Verschil moet er zijn.
Ik durf te wedden dat Clooney op zijn bootje geen mooie Italiaanse wannabe-kapiteins heeft, en die had deze pont wel. Ze stonden dan wel niet aan het roer en mochten alleen kaartjes knippen en helpen met aanleggen aan de kant, maar ze droegen wel een indrukwekkend uniform, inclusief pet (best zielig met 33 graden). Het was een leuk boottochtje. Alleen al omdat ik ervan genoot dat mijn haar zo lekker wapperde in de wind. Haar dat ik vorig jaar om deze tijd nog niet had. Ja, daar moest ik even aan denken.

Inmiddels is de lucht weer blauw en schijnt de zon weer volop. Tijd om te stoppen met vakantiebloggen. Dit gaat gelukkig wel iets sneller dan kaartjes sturen…

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Vrijdag 19 augustus 2011 – Vakantiebloggen

  1. Elly van Plateringen schreef:

    Hoi Lisa,
    Wat geweldig, dat boekcontract! Gefeliciteerd!
    Enne… fijne vakantie verder.
    Groetjes
    Elly (red.LN)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *