Oké, dat ik twee maanden niet meer op controle ben geweest, mag natuurlijk niet betekenen dat ik dan de eerstvolgende keer meteen naar de verkeerde poli toe ga.
“Hee, ze hebben het veranderd!” zegt mijn moeder.
Zit de balie nu rechts?? Wacht even, dit kan niet. Ik zie boven de balie bordjes hangen met ‘Reumatologie’. “We zitten op B2 mam, we moeten naar B3.” Pfff.
Gelukkig, Hematologie is nog oud en vertrouwd. Ik zie bij het kamertje voor de vingerprik drie lege stoelen staan. Niet eens een file? Ik kan zo doorlopen en plaatsnemen in het kamertje. Vandaag maar weer mijn ringvinger, want echt hoor, middelvingers zijn niet makkelijker. Dat maak je mij niet meer wijs. En mijn bloed stroomt als een tierelier, ha! Het zal de Italiaanse warmte zijn die nog in mijn vingertoppen zit.
Even over half tien ben ik aan de beurt. We hebben het uitgebreid over mijn hoofdpijn, omdat ik daar bij mijn vorige ATRA kuur erg last van heb gehad. Migraine-achtige hoofdpijn, waardoor ik nu wel erg opzie tegen de kuur waarmee ik over twee weken moet starten. Ik mag nu in plaats van paracetamol, 3x daags 400 mg Ibuprofen nemen, eventueel 4x. Kijken hoe dat gaat, en anders stuurt hij me na de kuur eens door naar de neuroloog om te laten controleren of de druk in mijn hersenen wellicht verhoogd is als gevolg van de ATRA.
Laten we hopen dat het met de Ibuprofen beter gaat, want ik begin morgen met mijn minor Echografie en twee weken met hoofdpijn thuis zitten kan ik daarbij niet gebruiken.
Mijn bloedwaarden naar aanleiding van de vingerprik waren weer keurig. Hb 9.1, leuko’s 6.0 en trombo’s 183. Daar doen we het voor toch?
Als de hematoloog en ik de spreekkamer uit lopen om naar het punctiekamertje te gaan, zegt hij: “loop jij maar alvast zo” en wijst daarbij naar een tussendoorgangetje rechts.
“O, is dat korter?”
“Nee.”
“Dus gewoon voor de leuk?”
“Ja, gewoon voor de leuk.”
Aha, nee goed. Prima.
In het punctiekamertje aangekomen ga ik maar weer braaf liggen.
“Links of rechts?” vraagt hij. “Links.” Ik heb namelijk geteld en als ik alle puncties heb gehad, dan zit er links en rechts ongeveer een gelijk aantal. Aan de ene kant zullen er straks zeven stipjes zitten, en aan de andere kant zes. Ik begrijp het volkomen als jullie vinden dat dit nergens over gaat. Helemaal gelijk ook. Maar als je toch mag kiezen..?
Waarom vergeet ik toch elke keer weer hoeveel pijn dit doet? Ik realiseer me ineens dat ik het behoorlijk loop te bagatelliseren bij iedereen. En dat komt, omdat ik het weer vergeet. Gelukkig. Ik zie er van tevoren ook niet tegenop, maar als ik dan voel hoe hij aan het duwen is op mijn bekkenkam, dan vind ik het toch eigenlijk wel een enorme rotplek. Ik kan het heus aan, maar het doet pijn.
Die verdoving doet al zeer, omdat het botvlies erg gevoelig is. Uiteindelijk krijg ik gelukkig wel twee verdovingen (yes!), daar hoopte ik al op, want vorige keer kreeg ik er maar één. Het duurt eventjes en eigenlijk verwacht ik dat hij al met de punctienaald bezig is, maar die blijkt er nog in te moeten… lekker dan.
Ik had gevraagd of hij het beenmerg iets langzamer kon opzuigen, want vorige keer deed hij dat in één ‘slurp’ en toen ging ik echt door de grond. Dat was voor het eerst en hopelijk ook voor het laatst.
Na de punctie is het altijd nog even tien minuten op een opgerold matje liggen en ondertussen neemt de verpleegkundige even bloed af. Ik vertelde dat ik een boek heb geschreven en dat het uitgegeven gaat worden. Ze was erg enthousiast. “Zal ik het ook aan dokter (…) vertellen?! Dat vindt hij leuk!”
Prima natuurlijk. Ik had het hem vandaag willen vertellen, maar het kwam nu niet echt ter sprake en de eerstvolgende poli-controle is pas over zes weken (heeft met de ATRA te maken).
Morgen weer aan de studie. Ik moet de colleges voorbereiden en dat ga ik maar eens even doen. Ben benieuwd hoe de minor bevalt; echografie lijkt me een hele kunst en erg interessant.
