Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de ATRA-kuur valt me enigszins mee. Ik ben bijna op de helft. De hoofdpijn is in de meeste gevallen draaglijk. Het zit er wel, en ik moet de ibuprofen op tijd innemen, maar dan gaat het. Het is alleen heel vervelend om met die vreselijke hoofdpijn wakker te worden, en ik heb simpelweg geen uren de tijd om de pijnstilling zijn werk te laten doen. Dus ik sta nu soms iets eerder op, dan neem ik direct ibuprofen in en dan kan het even inwerken. Anders is de hoofdpijn nog niet onderdrukt op het moment dat ik naar mijn opleiding ga. Maar goed, tot nu toe mag ik niet klagen. De ibuprofen is in ieder geval een schot in de roos!
Voor de rest zijn er natuurlijk de kleine bijwerkingen die je gratis en voor niets bij de ATRA krijgt. Maar daar heb ik nauwelijks last van en om eerlijk te zijn -let op, dit gaat stom klinken- ben ik blij dat ik die bijwerkingen opmerk. Want dan doet die ATRA voor mijn gevoel iets. Als ik niets zou voelen of merken, dan zou ik me gaan afvragen of het wel iets uithaalt. Of het antikanker-technisch ook doet waarvoor het bedoeld is, daar heb ik iets minder zicht op natuurlijk. Maar laten we voor het gemak maar uitgaan van wel.
Die blaasontsteking lijkt ook over te zijn. Vandaag laatste dag van de co-trimoxazolkuur en dan kan ik de dosis weer halveren. En weer naar de huisarts om te laten checken of die blaasontsteking echt over is. Naast de antibioticumkuur kreeg ik van de hematoloog het advies om extra vitamine C te slikken, dat schijnt ook te helpen. Een leuke tip vond ik, die kende ik nog niet en ga ik onthouden. Genoeg zwangeren die blaasontsteking krijgen namelijk, dus nu heb ik een nieuw advies. Toch handig, ik leer nog eens iets van mijn arts.
Vanochtend had ik sinds maanden weer eens logopedie bij mijn ‘eigen’ logopediste. In de tussentijd was zij in het buitenland en heb ik een aantal logopedielessen gevolgd bij een collega van haar. Nu is ze terug en ben ik weer bij haar in de praktijk geweest.
Het was weer geweldig. Ik was nog geen tien minuten binnen of ik had al de slappe lach. Vreselijk gewoon. En ik geef niet graag anderen de schuld, heus niet, maar in dit geval wel. Het ligt volledig aan haar dat ik altijd in de lach schiet. Al die rare stemmetjes en humoristische voorbeelden, daar kun je gewoon niet serieus bij blijven. En dat is funest bij logopedie, want het vergt nogal wat concentratievermogen. Ze lacht zelf ook, maar het verschil is dat zij ermee kan ophouden en ik niet. Ik blijf er bijna in.
En dan al die oefeningen die ik moet doen…
“Ja oké, heel intelligent klinkt het niet, daar moet ik je gelijk in geven,” zei ze. Wat wel aangeeft dat ik hele stomme oefeningen krijg. Maar ik moet iets over hebben voor mijn stem.
Ondertussen heb ik alweer een brief van de poli KNO thuisgestuurd gekregen. Er staat een nieuwe afspraak voor het foniatrisch spreekuur gepland op 18 oktober, maar ik denk erover om die te verzetten. Het plan was dat er weer een stroboscopie gedaan zou worden en dan zouden we beslissen over het al dan niet opspuiten van mijn linkerstemband met hyaluronzuur. Ik heb echter al besloten dat ik dat nog niet wil. De drie maanden tijd die ik heb gekregen, vind ik eigenlijk te kort om dan nu zo’n beslissing te nemen. Ik geloof niet dat er enorme verbetering is opgetreden in de tussentijd en dus wil ik nog even doorgaan met logopedie. In dat geval heeft die stroboscopie op 18 oktober ook niet heel veel zin, en om nou te zeggen dat het zo’n eitje was vorige keer..? Dus vandaar dat ik die afspraak waarschijnlijk ga verzetten naar een paar maanden later. In de hoop dat ik tegen die tijd een opera zou kunnen zingen. Eventueel. Als ik dat zou willen.
