Dinsdag 25 oktober 2011 – Zou het me in het bloed zitten?

Mensen vragen me wel eens waar ik de energie vandaan haal om dit blog nog steeds bij te houden. Daarentegen vraag ik me vaak af waarom andere bloggeraars kunnen stoppen. Hebben zij dan geen behoefte om te schrijven? Om ergens een leuk verhaal van te maken? Om even iets van zich af te tikken? Ik namelijk wel. En eigenlijk heb ik dat altijd al gehad.

Toen ik zeven was, tekende ik al hele stripverhalen. Ik was erg jaloers op Jan Kruis van Jan Jans en de Kinderen, maar ik was ervan overtuigd dat ik het op een dag ook wel zou kunnen (dat is niet helemaal gelukt). Achter mijn kleine bureautje creëerde ik mijn eigen hoofdpersoontjes met hun eigen avonturen. Wat de stripfiguren tegen elkaar zeiden, stond in één praatwolkje. Zodoende was ik de enige die wist wat er door wie gezegd werd.
Later begon ik ook ‘boekjes’ te schrijven. Als het die naam mag hebben dan. Het waren gewoon gelinieerde notitieboekjes waarin ik een verhaal begon. Als ik dat nu tegen mensen zeg, dan is de reactie standaard: “Misschien kunnen die ook wel uitgegeven worden!!” Nou, neem van mij aan dat dat niet zo is. Met geen mogelijkheid.

Mijn eerste boekje heette ‘Kleine vreetzak’, en gaat over Petertje -een baby- die de pan uit groeit omdat hij zo veel eet en drinkt. Ik weet nog dat ik op de eerste pagina al vastliep, omdat ik niet wist hoeveel een baby eigenlijk drinkt (wat gaat er in een fles? Hoeveel flessen drinkt een kind per dag?) en wat hij zou moeten wegen. Dus ik gaf er maar een draai aan. Ik vond het veel te leuk. Zo leuk, dat ik ook een deel twee geschreven heb. In deel twee krijgt Petertje een zusje. Nogal afgezaagd, want zwangerschappen en bevallingen waren in al mijn strips en verhalen te verwachten. Anders vond ik er zelf niet zoveel aan. Het ging me niet zozeer om de baby, maar meer om de dikke buik die me fascineerde. Kennelijk vond ik het ook extra spannend om er een lekkere gecompliceerde bevalling van te maken: allerlei hectiek en de moeder die een zuurstofmasker nodig had. Een beetje actie vond ik wel zo leuk. 
Als ik mijn eigen striptekeningen terugkijk, zie ik in al die door mij getekende (doorzichtige) zwangere buiken een baby die in stuitligging ligt. Ik kon toen niet bedenken dat een kind met het hoofd naar beneden hoort te liggen. Je tekent mensen toch ook niet op z’n kop?!

Later ben ik ook nog aan een heus thrillertje begonnen. Zo huiveringwekkend, dat ik er maar mee gestopt ben. Nee dat is niet waar, ik had op mijn elfde gewoon te weinig geduld om het verhaal spannend op te bouwen. Zo kwam het engste stukje al op pagina vijf ongeveer. Ik kon namelijk niet wachten. En vervolgens dacht ik: tja, wat nu? Als de hoofdpersoon sterft, dan blijft er niet veel over voor de rest van het boek. Dus… einde thrillertje. Ik weet nog steeds niet hoe het met haar afgelopen is, want ik ben gestopt op het moment dat ik niet meer wist hoe het verder moest met het verhaal. Het was niet de bedoeling dat ze echt dood zou gaan, maar wat dan wel de bedoeling was, wist ik zelf eigenlijk ook nog niet. Op het moment dat ik vastliep, lag ze bewusteloos onderaan de trap. Dus nou ja, daar ligt ze nu nog steeds…
Ik ben niet zo in de wieg gelegd voor thrillers.

Al met al heb ik een stapeltje met onafgemaakte boekjes en mappen vol getekende stripverhalen. Dus als ik er zo over nadenk, dan is het niet heel raar dat ik dit blog nog steeds bijhoud en dat ik van mijn verhaal een boek wilde maken. De behoefte om te schrijven blijft nu eenmaal altijd aanwezig.