Vrijdag 9 december 2011 – Stage in Leiden

Afgelopen woensdag weer naar logopedie geweest. Het gaat steeds beter met mijn stem, maar helemaal goed is het vooralsnog niet. Ik kan helder praten, maar niet op hoge toon en ik moet er echt moeite voor doen. Het gaat niet vanzelf, omdat ik mezelf een verkeerde manier van praten heb aangeleerd doordat ik lange tijd nauwelijks geluid kon produceren. Het is lastig om het nu anders te moeten doen (met bovendien een stemband die niet helemaal naar behoren functioneert).
Toch gaat het nog steeds vooruit met mijn stem. Half januari ergens heb ik weer een afspraak bij de KNO-arts voor een stroboscopie, om te kijken hoe het er met mijn stembanden voor staat. Fijn, nu al zin in.

Bij mijn logopediste is het vooral gezellig. Altijd als ik daar kom, zitten we eerst te kletsen over van alles en nog wat. Ik hoop elke keer dat er geen tijd meer overblijft voor de oefeningen, maar tevergeefs. Die oefeningen lijken steeds ‘leuker’ te worden, en daarmee ook een steeds grotere uitdaging voor mijn concentratievermogen. Man, wat kost het me een moeite. In het begin gaat het vaak nog, maar op een gegeven moment barst toch de bom. Dan zit ik nog net niet te huilen van het lachen.
“O, gaat ze weer. Ik wacht wel even hoor,” zegt ze dan.
Het heeft vooral met haar droge humor te maken, als ze daar nou eens mee zou ophouden! Volgens mij doet ze het er gewoon om. Ik ben normaal gesproken echt niet zo’n giechel, nooit geweest ook. Maar zij haalt met die logopedie dingen in een mens naar boven, dat hou je niet voor mogelijk. Als ze nou ook nog een mooie stem tevoorschijn tovert, ben ik helemaal blij.
Na een half uurtje stemoefeningen gaat vervolgens in mijn auto de radio hard. Met mijn geweldige stem lekker mee blèren met ‘Merry Christmas everyone’ van Shakin’ Stevens. Heerlijk. En niemand die er last van heeft.

Ik loop inmiddels al twee weken stage bij een echocentrum in Leiden. Als ik uit het raam kijk, kan ik bij wijze van spreken bij het LUMC naar binnen gluren. Ik zit er recht tegenover. De eerste dag heb ik dat een paar keer gedaan. Gewoon om het ziekenhuis even te kunnen zien.
De verloskundigen/echoscopisten van de praktijk weten nu ook dat ik vorig jaar ziek ben geweest. Ik was in eerste instantie niet van plan het te vertellen, maar het lot besliste anders. Deze week kwam er een bekende van het LUMC langs en ze herkende mij. “Joh, ik ken jou!” zei ze. Was heel erg leuk en toch wel bizar tegelijkertijd. Toen de echoscopiste vroeg of wij elkaar kenden, heb ik het verhaal maar verteld.
Gisteren tijdens de lunch kwam het weer ter sprake, waardoor nu ook de andere dames van de praktijk weten dat ik vorig jaar acute leukemie heb gehad. Ik vind het niet erg, ben eigenlijk wel blij dat ze het weten. Hoewel ik enerzijds niet de behoefte heb om het aan werkelijk iedereen te vertellen, voelt het anderzijds als een ‘geheim’ als ik er over zwijg. De behandeling speelt tenslotte nog een grote rol.
Als ik mijn verhaal aan mensen vertel, dan begin ik altijd te shaken. Het is iets waar ik totaal geen controle over heb.

Ik heb inmiddels een aantal keer zelf geëchood. Lástig dat het is! Een kind in de buik ligt niet stil natuurlijk, dus als je net iets goed in beeld hebt… gaat het kind er vandoor. Best wel heel frustrerend af en toe. Wat dat betreft zijn nieren of bloedvaten toch eenvoudiger om te echoën, die zwemmen tenminste niet weg.
Gisteren ben ik om 17:00, na mijn stage, nog even naar het LUMC gewaaid om medicijnen op te halen. Ideaal.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *