Ik heb heerlijke kerstdagen achter de rug. Hoewel ik kort geleden nog geen greintje kerstgevoel had en er daardoor ook niet echt mee bezig was, zijn het hele fijne dagen geweest. Misschien juist omdat ik er niet al te hoge verwachtingen van had.
Dit jaar werd op eerste Kerstdag bij ons thuis de traditionele kerstborrel gehouden voor de Hilders-family. De familie van mijn vader is echter groot en niet iedereen woont in de buurt, dus we waren niet compleet. Maar het was hoe dan ook erg gezellig! Zo zie en spreek je weer eens familieleden die je anders niet zo vaak ziet.
Ik moet zeggen dat ik aan het einde van de middag, toen de familie weg was, redelijk afgepeigerd was. En toen moest het kerstdiner nog beginnen. Ik zag echter nog wel kans om als voorgerecht een mooie carpaccio op tafel te toveren voor iedereen!
Tweede Kerstdag was lekker rustig. Mijn broertje Paul moest een kerstconcert zingen in de Philharmonie in Haarlem en mijn ouders gingen luisteren. Ze zouden pas na 17:00 uur thuis zijn. Voor mij dus een lekker rustige middag waar ik erg van genoot. All alone on Christmas… maar dat was heel prettig na alle voorgaande drukte.
Na even een uurtje te hebben gerust tot 16:00 uur voelde ik me als herboren en had ik weer volop energie. Ik bedacht dat ik nu eindelijk, na bijna twee jaar, mijn haar weer in de krul zou kunnen zetten. Het is er inmiddels lang genoeg voor, dus waarom niet? Ik ben gelijk aan de slag gegaan. Niet met de intentie om een poedel van mezelf te maken, maar gewoon een flinke slag hier en daar. Werkelijk de mijlpaal van het jaar: krullen in mijn haar! Speciaal voor Kerst.
Een deel van de familie van mijn moeder zou komen gourmetten, dus ik ging maar vast wat gezelligheid creëren in de huiskamer. Kerstmuziekje op, kaarsen aan. En ondertussen genieten van de krullen in mijn haar. Wat heeft het lang geduurd, maar nu kan het weer! Niet dat ik het voorheen vaak deed -nooit eigenlijk- maar het gaat om het idéé.
We hebben ’s avonds met z’n twaalven gegeten, wat heel gezellig was. In eerste instantie viel niemand de krullen in mijn haar op. Zucht. Nou ja, als ík er maar gelukkig van word.
De ATRA-kuur zit er gelukkig bijna op, alleen morgen nog. Vorige week woensdag sprak ik mijn hematoloog en vertelde hem over de branderige huiduitslag in mijn gezicht. Ik zei toen: “maar misschien is het morgen wel weer weg.” Nou… niet dus. Het is niet weggegaan, het is alleen maar erger geworden. Ik denk dat het pas wegtrekt als ik ben gestopt met de ATRA.
Ik vertel dit omdat het toch iets is waar ik last van heb, maar eigenlijk mag ik er niet over zeuren. Ik werd weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt toen ik op eerste Kerstdag een mailtje kreeg van een vrouw die precies in dezelfde fase van behandeling (ook voor APL) zit als ik. We mailen al een tijdje regelmatig. Ik wist dat het niet zo lekker ging met haar, en nu schreef ze dat ze toch wel heel ziek is geweest de afgelopen maanden. Ze had in vijf weken tijd drie bloedtransfusies gehad en was nergens meer toe in staat. Ze voelde zich zelfs zo slecht, dat ze ervan overtuigd was dat de leukemie terug was. Wat lijkt me dat ontzettend beangstigend! Gelukkig wees onderzoek uit dat dit niet het geval was, maar dat ze de chemo (die ik ook krijg) niet goed meer verdraagt. Ze is er nu mee gestopt en gaat over een tijdje beginnen met een lagere dosis.
Ik vond het heftig om te lezen. Wat mag ik dan in mijn handjes knijpen met hoe het met mij gaat! Zo vanzelfsprekend is het allemaal niet…
