De tijd tikt gewoon door en zo is het ineens alweer maart. Niet alleen de maand waarin mijn boek gepubliceerd wordt, maar ook de maand waarin twee jaar geleden mijn leven veranderde. Maar als dat toen niet gebeurd was, zou nu mijn boek er niet zijn…
Toevallig heb ik vanochtend de tandarts gebeld om een afspraak te maken voor controle en er was alleen nog plek op 13 maart, anders zou het direct ruim een maand later worden. Dus nou ja… waar ik twee jaar geleden op een onderzoeksbank van de Spoedeisende Hulp lag, lig ik dit jaar in de stoel van de tandarts. Als hij het maar uit zijn hoofd laat om me slecht nieuws te brengen.
Gisteren had ik mijn laatste dienst (voorlopig) in het Lucas Andreas Ziekenhuis. Het werd een hele vermoeiende dag, ondanks dat er weinig te doen was. Misschien wel juist daarom. Ik kan beter gewoon hard aan het werk zijn, want als ik ga zitten stort ik in.
De ochtend begon goed. Ik zat nog bij de overdracht (die om 8:00 begon) toen ik na een klein half uurtje al weg moest voor een bevalling. Gelukkig had ik nog net meegekregen om welke patiënt het ging, hoeveelste kind ze verwachtte en andere relevante informatie. Uiteindelijk is er rond half tien een gezond meisje geboren.
De rest van de dag heb ik het niet heel druk gehad en dat was jammer, omdat ik nog erg moe bleek te zijn van de methotrexaat die ik vrijdag had ingenomen. Zitten op een stoel is dan niet erg bevorderlijk om wakker te blijven. Ik heb mezelf dan ook maar een beetje bezig gehouden met allerlei klusjes. Ook moesten er weer twee patiënten voor een ruggenprik naar de verkoever (of recovery), dus ik kon me wel even nuttig maken. De patiënt er naartoe brengen dan hè, dat meekijken was één keer leuk, maar daar laat ik het graag bij. Voor ieders eigen bestwil.
Maar goed, uiteindelijk werd mij gevraagd om er toch bij te blijven, dus dat heb ik gedaan. Maar ik ben wijselijk aan de andere kant gaan staan. Ik wilde gewoon niet het risico lopen weer bijna van mijn stokkie te gaan. Professioneel gezien is dat gewoon not done, snap je…
De anesthesist die gisteren dienst had, was opgeroepen om naar het ziekenhuis te komen voor die ruggenprikken. Het was natuurlijk zondag, dus dan is hij in principe niet aanwezig. Iedereen weet dat anesthesisten er niet zo dol op zijn om voor zoiets te moeten opdraven. Toch was de arts gisteren erg in zijn hum. Je hebt wel lef als je tegen een vrouw met weeën grappen en lollige opmerkingen durft te maken, maar het was wel heel komisch.
“Sommige vrouwen komen hier vloekend en tierend binnen,” vertelde de anesthesist, “en als ik dan wat zeg roepen ze alleen maar [hij zet een zo hoog en zo vrouwelijk mogelijk stemmetje op]: hou je kop en doe je werrek! En als die ruggenprik dan zit, worden ze weer normaal.”
“Ja,” zei de verpleger, “dat doen wij hier ook: mensen weer normaal maken.”
Ik moet zeggen dat het best gezellig was. De hele verkoeverafdeling was natuurlijk leeg (afgezien van onze patiënt), want in het weekend staan er geen operaties gepland. Vorige week was ik er ook eventjes om iemand op te halen en toen kreeg ik de rillingen van al die piepende apparaten. Iedereen die daar normaal gesproken ontwaakt uit de narcose, ligt aan de monitor waardoor de vitale lichaamsfuncties in de gaten gehouden worden, net als op de Intensive Care. Het zijn voor mij nogal bekende geluiden… Maar gisteren heerste er volkomen rust op de verkoever.
In ieder geval zit mijn stage er nu voorlopig even op. In april begin ik weer.
Mijn logopedie is trouwens ook afgerond. Tenminste, voor het komende half jaar. Mijn logopediste en ik hebben besloten om, gezien de invloed van de medicatie op mijn stem, de logopedie pas weer te hervatten als mijn behandeling is beëindigd. En dat is in september dit jaar.
Aanstaande woensdag heb ik weer een afspraak op de poli Hematologie en dan krijg ik ook weer een beenmergpunctie. Het wordt de tiende, dus je zou het een jubileum kunnen noemen! Ach, wat leuk…
