Donderdag 15 maart 2012 – Boekpresentatie ‘Gebroken bloed’

Gisteren was het dan zover… de boekpresentatie van mijn boek ‘Gebroken bloed’. Bizar eigenlijk dat je er zo lang naartoe leeft, en dat het dan zo snel weer voorbij is. Maar het was geweldig om mee te maken! Het heeft voor mij erg veel betekend dat de boekpresentatie in het LUMC mocht plaatsvinden. Het is uiteindelijk toch de plek waar alles is gebeurd en waar het grootste gedeelte van het verhaal zich afspeelt.
Toen mijn ouders en ik onderweg waren naar het ziekenhuis, zei mijn vader: “Toch ongelooflijk hoe het allemaal is gelopen. Twee jaar geleden had er zomaar een begrafenis kunnen zijn, en nu sta je daar straks met een boek…”

De boekpresentatie is enorm bijzonder voor me geweest… nog veel meer dan ik van tevoren had gedacht.
Ik vond het echt waanzinnig dat er zoveel mensen zijn gekomen. Het doet me wel beseffen hoeveel mensen erbij betrokken zijn geweest. Het liefst had ik iedereen even persoonlijk gesproken, maar dat is helaas niet gelukt.

Na een openingswoordje van mijn uitgever heb ik zelf een toespraak gehouden. Ik heb verschillende items aan bod laten komen waarover ik graag wilde vertellen, en bij de voorbereiding ervan vond ik het heel lastig om daar keuzes in te maken. Er is zoveel gebeurd en daardoor ook zoveel om over te praten. Beknopt zijn is niet zo mijn allersterkste kant. Ik bedoel, als ik dat was, zou mijn boek er nooit gekomen zijn.
Ik heb het heel leuk en fijn gevonden om tegenover zoveel betrokken mensen mijn verhaal te kunnen doen.

Het eerste exemplaar heb ik overhandigd aan mijn behandelend hematoloog, ik wilde dat graag omdat ik heel blij ben dat hij mijn arts is. Erg leuk dat hij het boek in ontvangst heeft willen nemen. In zijn boek staat een stempel met ‘1e exemplaar’.
Hij heeft een heel leuk, persoonlijk woordje gedaan, wat ik ontzettend op prijs gesteld heb.

Aansluitend heeft een IC-verpleegkundige die destijds voor mij gezorgd heeft een prachtige toespraak gehouden. Ik was er echt van onder de indruk en ben haar heel dankbaar dat ze dit heeft willen doen.
Het raakt me nog steeds als ik artsen en verpleegkundigen hoor zeggen dat het kantje boord is geweest of dat ik op het randje gelegen heb. Het is net alsof het alleen dán ‘echt’ is. Alsof zij de enigen zijn die mij ervan kunnen overtuigen dat het allemaal echt zo ernstig is geweest. Afgezien van het feit dat ik me uiteraard herinner hoe ziek ik ben geweest en hoe slecht ik eraan toe was, blijf ik het ergens ongeloofwaardig vinden dat ik er echt bijna niet meer was geweest. Ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Tóen niet, en nu nog niet. Ik en doodgaan matcht niet, klopt niet, hoort niet. Echter als een arts of verpleegkundige het zegt… dringt het toch weer even tot me door.
Maar gelukkig was het ‘bijna’, en niet ‘helemaal’. Anders had ik daar gisteren niet gezeten.

Het zangduo Juisy heeft naar aanleiding van mijn boek het nummer ‘Gebroken bloed’ gecomponeerd. Natuurlijk had ik van mijn uitgever gehoord dat zij een nummer zouden komen zingen, maar ik mocht niet weten hoe en wat. Ik moest het maar afwachten, had mijn uitgever gezegd. Oké…
Ik waardeer het erg dat ze dit speciaal voor mijn boekpresentatie hebben gedaan, heel mooi.

Tot slot heb ik nog een aantal boeken persoonlijk overhandigd. Ten eerste aan de medisch adviseur van mijn boek, die als één van de eersten mijn manuscript doorgelezen heeft om de medische inhoud te checken. Daarnaast heeft hij het voorwoord geschreven en alles uit de kast getrokken om de bloedfoto voor elkaar te krijgen die ik zo graag op de achterkant van mijn boek wilde hebben. Ik vind het enorm leuk dat hij deze taak op zich heeft willen nemen!
Ten tweede heb ik boeken uitgereikt aan mijn opa, oma en tante, omdat zij gedurende mijn ziekenhuisopname een belangrijke rol hebben gespeeld en ik ze daar graag voor wilde bedanken.

Van de borrel die volgde heb ik zelf niet zo heel veel meegekregen. Ik heb non-stop boeken gesigneerd, met heel veel plezier overigens. Ik had een aantal mensen graag nog even (wat langer) willen spreken, maar dat is helaas niet gelukt.
Wat ik ontzettend leuk vond is dat er een aantal mensen waren gekomen van het lab. Eén van hen heeft samen met de hematoloog op 13 maart 2010 mijn beenmerg beoordeeld om de diagnose te kunnen stellen. Hij wist het allemaal nog precies en heeft mij het hele verhaal verteld. Zo bijzonder om te horen hoe het allemaal is gegaan!
Op een gegeven moment zei hij: “Ik kijk nog steeds elke keer je beenmerg na. Volgens mij heb je laatst weer eh… twee weken geleden of zo..?”
“Vorige week. Toen heb ik een punctie gehad.”
“Oja. Precies.”
Nou jaaa… heb ik ineens mijn beenmergbeoordelaar ontmoet! Hoe cool. Ik wilde nog vragen of het er allemaal picobello uitzag, maar dat heb ik maar niet gedaan. Ik mocht nog wel even iets in zijn boek schrijven, dus ik dacht, iets over hem en mijn beenmerg. Het ging zo:

“Nou… bedankt voor het… eh… het…. tja, wat doet u eigenlijk?” vroeg ik.
“Ik ben analist.”
“Oké, uhm… bedankt voor het analyseren van mijn beenmerg??” (weet ik veel…)
“Beoordelen.”
“Oké, dan wordt het: bedankt voor het beoordelen van mijn beenmerg.”
Mocht het een beetje gek lijken, het is goed bedoeld!
Verder heb ik kennisgemaakt met de ziekenhuisfotograaf, die was ingeschakeld door mijn medisch adviseur voor de bloedfoto op de achterkant van mijn boek. Zij heeft die foto van mijn bloed gemaakt. En de vrouw die vorige week woensdag op de poli mijn vingerprikje had gedaan en toen begon over mijn boek, was er ook. Ik was zo verrast, echt heel leuk dat zij er gisteren allemaal bij waren!

Na afloop van de boekpresentatie zijn wij nog met een grote groep uit eten geweest, wat ontzettend gezellig was. Kon ik eindelijk ook even een wijntje drinken. Tijdens de borrel bij de boekpresentatie heb ik alleen maar water en jus d’orange gedronken, om maar enigszins recht in die boeken te kunnen blijven schrijven.
Ik hoop dat iedereen het naar zijn/haar zin heeft gehad en het gezellig heeft gevonden. Ik heb erg veel bloemen en andere cadeaus gekregen, en hoewel dat natuurlijk niet de bedoeling was vind ik het buitengewoon lief van iedereen. Niet overal zat een kaartje aan, waardoor ik helaas niet precies weet van wie ik sommige dingen gekregen heb. Daarom maar bij deze: dank jullie wel!

Voor mij is het een heel bijzondere, onvergetelijke middag geweest en ik wil degenen die erbij aanwezig waren hier graag voor bedanken! Ik kijk er met een super gevoel op terug. Nu hoop ik maar dat ik de verwachtingen ten aanzien van mijn boek heb kunnen waarmaken…

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

5 reacties op Donderdag 15 maart 2012 – Boekpresentatie ‘Gebroken bloed’

  1. Josee Kortmann schreef:

    Hallo Lisa,
    Van je buurvrouw Barbara, mijn zus, kreeg ik je boek. Wat een ongelofelijke knappe prestatie en wat een doorzettingsvermogen !!!!!! Ik heb heel erg veel respect voor dat wat je allemaal gedaan hebt. Tuurlijk heb je af en toe je kl.te momenten – maar vergeet niet – dat heeft iedereen. Alleen heb jij nu beide kanten van de medaille gezien. Geniet van deze prestatie !!!
    Hartelijke groet Josee (of te wel Joop zoals je in mijn boek geschreven hebt.)

  2. Lianne schreef:

    Hoi Lisa,

    Het was een bijzondere middag. Ik heb net je boek uitgelezen…..mooi…..goed geschreven……komt binnen……ben er gewoon stil van! Wat ben je toch een kanjer! Ik hoop dat je boek goed verkocht wordt. Te gek dat je dit allemaal voor elkaar gekregen hebt, gewoon super! Je kunt met recht trots zijn op jezelf! Enne….we gaan gewoon door met af en toe een kaartje sturen ;)

    Liefs Lianne en Hans

  3. Irene schreef:

    Hoi Lisa, graag wil ik je feliciteren met je boek.wat een prestatie!vanmiddag heb ik je boek gekocht en nu al krijg ik
    er kippenvel van. Ik las in de Heemsteder dat je boek was uitgekomen..mooi artikel! Groetjes, Irene Hupsch

  4. Henriette schreef:

    Ha Lisa,

    Het was schitterend woensdag, en wat waren er veel mensen!
    Je presentatie was erg goed, mijn complimenten daarvoor. Aangevuld met de andere speeches hoefde ik eigenlijk niet meer te zeggen wat ik eigenlijk aan het eind had gepland te doen. Juisy’s lied was al een mooi slot. Daarom wil ik via dit bericht bedanken voor de fijne samenwerking en je laten weten dat ik respect en bewondering voor je heb om wie je bent, hoe je met je ziekte bent omgegaan, en hoe je het verloop daarvan in je boek hebt verwoord. Niet dramatisch maar beheerst en ingetogen. Tijdens het lezen van je manuscript kon ik niet stoppen met lezen, zo werd ik gegrepen door je verhaal. Mijn ‘brok in de keel’ maakte gelukkig regelmatig plaats voor een lach vanwege je humoristische ondertoon. Wat kan jij schrijven!
    Als je eenmaal in het boek begint moet je het gewoon in een adem uitlezen…
    Gefeliciteerd nogmaals met het resultaat van deze geweldige prestatie.
    We zijn heel trots dat we jou als auteur bij onze uitgeverij hebben.

  5. Annelies Vermeij(-vdBerg) schreef:

    Hoi Lisa,
    In twee dagen je boek uitgelezen, wat kun jij goed schrijven ! ontroerend ,relativerend en humoristisch. En wat ben je toch een doorzetter!!!
    Ik heb naast je bed gestaan, toen je nog je mooie lange haren had, toen je kaal,moe en bont en blauw zag. Maar wat ben je weer een mooie meid geworden!! Zo stralend, zelfverzekerd,heerlijk om te zien. Ik vind dat iedere (IC) verpleegkundige dit boek moet lezen, om er van te leren maar ook om weer te ervaren wat een prachtig beroep dit toch is. Trots op je Annelies

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *