Vrijdag 22 juni 2012 – De begrafenis

Vandaag hebben we Marcel begraven. Het was een mooie, maar emotionele dag. Voor iedereen.
Ik zal er hieronder over vertellen, maar ik begin even met te schrijven over afgelopen woensdag, omdat ik toen weer op controle ben geweest op de poli. Dus laat ik dit bericht even chronologisch houden en beginnen bij woensdag.
Naast een controle was het ook weer tijd voor een beenmergpunctie. Eigenlijk zag ik er nu voor het eerst een beetje tegenop, omdat het de afgelopen paar keer zo enorm pijnlijk was.
Bij binnenkomst zei mijn hematoloog dat hij vond dat ik wat bleek zag. “Heb je hard gewerkt?” vroeg hij. Ja, ik heb hard gewerkt, maar daarnaast is het momenteel gewoon een hectische periode en daar kwam het overlijden van Marcel bij. Het kost me veel energie allemaal, en dat verklaart misschien ook waarom ik de laatste tijd wat bleek zie en moe ben. Mijn bloedwaarden waren prachtig, dus daar lag het gelukkig  niet aan. 

Ik had gelijk maar gevraagd om een dubbele verdoving, want bij alle voorgaande tien puncties was een enkele niet genoeg. Uiteindelijk werden het drie verdovingen, waar ik vooral ná de punctie veel profijt van heb gehad (ik heb het ziekenhuis heerlijk verdoofd verlaten). Het bot is nu eenmaal niet te verdoven, dus een pijnlijk grapje blijft het toch wel. Dat bleek wel toen hij zei: “Praat ’s tegen me?” en ik al knijpend nee schudde. Gelukkig ging het deze keer wel redelijk snel, waardoor het vol te houden was.
De verpleegkundige waarschuwde me wel dat ik drie verdovingen ingespoten had gekregen, dus dat ik moest uitkijken met opstaan. “Opletten dat je niet door je benen zakt hoor.” Maar ik had er geen moeite mee. Volgende keer graag weer drie verdovingen!

En dan de begrafenis van Marcel. Gisterochtend was ik nog even in het uitvaartcentrum met mijn moeder, omdat zij daar wat moest afgeven. We mochten nog even naar Marcel; de kist was de avond ervoor gesloten. Toch wel heel bizar hoor, om daar de kist te zien staan en te bedenken dat hij daarin ligt. Vorige week zaterdag, toen ik bij hem op bezoek was, zei hij nog “Hai” tegen me en gaf hij me nog een hand. Gevolgd door de woorden (ook al sprak hij wat verward): “Ik denk dat het niet zo lang meer duurt.”
Wat dat betreft is sterven iets heel bijzonders. Het ene moment leeft iemand nog en het volgende moment is iemand er niet meer. En dat proces is onomkeerbaar en definitief.
Allemaal dankzij de kanker. Nooit eerder heb ik zo de behoefte gehad om te schelden op die rotziekte.

De afscheidsdienst van Marcel was mooi. Naast de zus en een collega van Marcel, heeft mijn vader namens alle zwagers en schoonzussen gesproken. Dat heeft hij heel goed gedaan, al was het ‘niet makkelijk’. Net als bij mijn boekpresentatie was daar mijn broertje met een glaasje water. De schat.
Zowel bij aanvang als na afloop van de dienst werd de kist gedragen door de vier zwagers van Marcel en twee neven van mij. Erg indrukwekkend. De rest van de familie heeft de enorme hoeveelheid bloemen gedragen. Het waren er zoveel, dat mijn nichtjes, mijn zus en ik die niet alleen konden dragen. Dat was namelijk het idee, maar er waren toch echt meer handen nodig dan alleen die van ons. 
Het moment op de begraafplaats was nog wel het moeilijkste. Zo definitief. Zo echt. Het was wel heel fijn om daar met de hele familie te zijn (van mijn moeders kant). Logisch natuurlijk, maar op een of andere manier heb je elkaar wel nodig op zo’n moment. Marcel hoorde bij deze familie en nu hebben we met z’n allen afscheid van hem genomen.

Onvermijdelijk tijdens zo’n dag is natuurlijk dat ik even stilsta bij mijn situatie twee jaar geleden. Het idee dat ik Marcel bijna was voorgegaan, maar dat ik nu bij zijn begrafenis aanwezig was… Alleen al het feit dat ik het overleefd heb en hij niet, is confronterend en hard. Het laat de allerzwartste kant van kanker zien.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Vrijdag 22 juni 2012 – De begrafenis

  1. Jeannette schreef:

    Och, Lisa, wat heb je dit toch mooi beschreven, zeg! Tranen rolden zomaar over m’n wangen…
    het laat de vergankelijkheid van het leven in volle omvang zien….
    Dank voor je mooie stukje!
    love you!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *