Woensdag 18 juli 2012 – Beëdiging medestudenten

Zo, nog even snel op de valreep een blog tikken. Ik moet om 17:30 op Schiphol zijn, want ik ga met Dana en Simone op vakantie naar Bodrum. We vliegen pas om 19:50 en komen ’s nachts aan. Niet echt ideaal… maar helaas was onze vluchttijd gewijzigd. Eerst zouden we vanochtend om 10:50 vliegen namelijk. Maar goed, we hebben er enorm veel zin in!

Afgelopen vrijdag, op 13 juli, zijn 20 medestudenten van mij beëdigd en afgestudeerd als verloskundige. De andere 20 dus nog niet… die mogen hun papiertje in augustus of september halen als ze aan de laatste eisen hebben voldaan. Van sommige studenten was het afstudeeronderzoek niet goedgekeurd, waardoor ze op het laatste moment niet mochten afstuderen. Voor anderen geldt dat ze nog een stage moeten doen, een assessment moeten halen of een projectopdracht moeten herkansen. Dat laatste geldt voor Simone en Dana, dus zij mochten helaas ook nog niet afstuderen.
Maar hé, ik span nog altijd de kroon als het gaat om studievertraging. Ik studeer hoogstwaarschijnlijk pas eind 2013 of begin 2014 af, omdat ik al mijn resterende stages niet voltijd kan doen. Voorlopig in ieder geval niet en ik heb geen idee of het op termijn wel mogelijk is. Ik hoop stilletjes dat als mijn behandeling met chemo is beëindigd, mijn energie ineens torenhoog is en mijn vermoeidheid volledig afgenomen. Maar ja, dat zal wel niet…

Vrijdag hadden we dus de officiele beëdigingsceremonie, die werd gehouden in een hele mooie zaal van de universiteit van de VU. De Verloskunde Academie heeft een samenwerkingsverband met de VU, vandaar. Wij als medestudenten zaten op de tweede en derde rij, alle familieleden, vrienden, vriendinnen, partners en andere genodigden zaten daarachter. En alle docenten zaten ook vooraan natuurlijk. 
Na een mooie toespraak van de directrice van de opleiding, mochten de 20 meiden die afstudeerden gezamenlijk op het podium komen staan om de eed af te leggen. De Eed van Hippocrates, die veel mensen misschien wel kennen (of niet). Voor verloskundigen is deze als volgt:

“Ik zweer/beloof dat ik de verloskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens.
Ik stel het belang van de cliënt voorop en eerbiedig haar opvattingen.
Ik zal aan de cliënt geen schade doen.
Ik luister en zal haar goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de verloskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden.
Ik zal mij open en toetsbaar opstellen, en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving.
Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn verloskundige kennis, ook niet onder druk.
Ik zal zo het beroep van verloskundige in ere houden.

Dat beloof ik. “

 

De eed werd eenmalig voorgelezen, waarna elke student naar voren werd geroepen om in de microfoon “Dat beloof ik” uit te spreken. Hierna hield elke studieloopbaanbegeleidster voor haar studenten een persoonlijk toespraakje, om vervolgens het diploma te overhandigen. Erg leuk gedaan. Hierna volgden nog een paar toespraken van een docent, een medewerker van de KNOV (Koninklijke Nederlandse Organisatie van Verloskundigen, onze vakbond) en tot slot van twee zojuist beëdigde verloskundigen.

Aansluitend werd er een borrel gehouden in de aula van de universiteit, dat was erg gezellig en goed verzorgd. Ik heb vooral veel rondgelopen om iedereen even te feliciteren en het verbaasde me gewoon hoe enthousiast ik was. Natuurlijk had ik er ook dolgraag bij gestaan en vind ik het al maanden (jaren…) heel moeilijk om te accepteren dat het zo gelopen is. Maar toch, ik ben wel enorm trots op mijn medestudenten! Ze hebben het toch maar mooi gedaan en de beëdiging was zo bijzonder. We zijn ook wel een hechte groep omdat de opleiding heel klein is. En we hebben vier jaar lang veel samengewerkt, waardoor er vele vriendschappen zijn ontstaan. Ondanks dat het samenwerken vaak echt slopend was, kostbare energie vroeg en we elkaar soms het liefst achter het behang hadden willen plakken. Zoals een van mijn (nu afgestudeerde) medestudenten tijdens haar toespraak zei: “Zet twaalf vrouwen drie uur lang in een lokaal van 8 m2, en ik hoef jullie niet uit te leggen hoe dit eindigt…”
En zo was het echt. In de eerste twee jaar van de opleiding begonnen onze maandagen zo, en tegen 12 uur ’s ochtends waren we allemaal geïrriteerd en alweer uitgeput. Hoe dat kwam? Omdat we steeds met z’n twaalven aan de hand van één casus een product van zestig pagina’s in elkaar moesten zetten. We moesten alles samen beslissen: welke onderwerpen selecteren we en welke laten we weg? Welke leerdoelen gaan we formuleren en hoe? Wie gaat wat uitwerken? Welke deadlines spreken we af? 
We vonden het allemaal vreselijk, maar we hebben het allemaal overleefd. Afgezien van de studenten die met de opleiding gestopt zijn natuurlijk.

Toen ik in de aula weer naar een ‘medestudent’ toe liep om haar te feliciteren, zei ze tegen haar familieleden: “Jullie hebben haar boek gelezen!” Waarna ik een kwartier lang met haar familie heb staan praten. Haar vader (denk ik…) zei dat hij het in één adem had uitgelezen, wat ik een mooi compliment vond. Een van de anderen, een tante, vertelde dat zij zelf ook op een Intensive Care werkt en mijn boek daarom erg interessant had gevonden. Dat is heel fijn om te horen.
Het was een erg leuk gesprek in ieder geval en kwam voor mij totaal onverwachts. Ik vond het heel leuk om van mensen die ik niet ken te horen hoe ze mijn boek vonden.

Mijn afgestudeerde medestudenten (de nieuwe lichting verloskundigen!) zijn inmiddels al een paar dagen lekker zelfstandig aan het werk. Sommigen begonnen de dag ná de beëdiging al met hun eerste dienst. Ze waren enorm zenuwachtig en vonden het heel spannend. Tijdens alle toespraken is het woord ‘verantwoordelijkheid’ wel honderd keer gevallen. Want ja, als je afgestudeerd bent, ben je vanaf dat moment verantwoordelijk voor moeder en kind. Dat is niet niks… Maar daarom is onze opleiding ook net even anders dan andere opleidingen, want wij moeten echt kláár zijn als we afstuderen. En daar is de opleiding heel streng in. Het aantal bevallingen, zwangerschapscontroles en vaardigheden zoals hechten, ‘knippen’ (wat wij episiotomieën of epi’s noemen), onderzoeken, noem maar op… alles wordt geteld. Je moet enorm veel verrichtingen uitvoeren voordat je mag afstuderen. Zelfs als je nog één verrichting mist, mag je niet afstuderen. 
En mijn afgestudeerde medestudenten zijn er gewoon helemaal klaar voor. Wel een gek idee hoor, dat zij nu echt verloskundige zijn. Nooit meer ‘student’, nooit meer ‘in opleiding’.
Ik heb nog 1 jaar te gaan… en dan ben ik er ook!

Maar voordat ik weer hard aan de studie ga over een paar weken, eerst lekker op vakantie! Dus ik ga nu even opschieten, want ik wil mijn vlucht niet missen.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *