Maandag 30 juli 2012 – Terug uit Bodrum

Ik heb een heerlijke vakantie in Bodrum (Turkije) achter de rug. Het was erg gezellig en bloedheet!
We vertrokken op 18 juli vanaf Schiphol. Om een uur of 19:00 uur stonden we in de rij bij de douane. Ik had al tig keer hardop uitgesproken dat ik hoopte dat het allemaal goed zou gaan met mijn medicijnen. Bij de poli-apotheek in het LUMC hadden ze een medicatiepaspoort voor me uitgeprint, maar de apotheker in kwestie zei dat ze soms wel heel erg moeilijk doen op Schiphol. Dus ik was een beetje bang dat ik die chemo niet door de douane zou krijgen of iets dergelijks…
Toen we in de rij stonden, zei Simone tegen mij: “Haal even die drugs van je tevoorschijn.” Waarna een vrouw die voor ons stond zich omdraaide en ontzettend hard begon te lachen. “Nou, dat zou wat zijn zeg!” gierde ze.
“Nou, lach er maar om,” mompelde Dana.
Even later toverde ik mijn tas met chemomedicatie tevoorschijn en zei tegen dat mannetje achter de lopende band dat ik medicijnen bij me had. Hij opende de tas even en vroeg of ik een verklaring van mijn arts had. Maar vervolgens hoefde hij de brief en mijn medicatiepaspoort niet te zien. Hij vond het wel prima.

’s Nachts kwamen we aan in het hotel, waarna we nog even over het resort zijn gaan lopen. Je zal maar nieuwsgierig zijn om drie uur ’s nachts… We zijn zelfs naar de zee gewandeld, omdat onze hotelkamer daar min of meer aan grensde. We hoefden alleen een paar trappen af. Hoewel het hartstikke donker was, konden we vanaf de steiger de bodem van de zee zien. En wat we ook zagen was dat het resort net zo mooi was als op de foto’s! Prachtig aangelegde tuinen met bloemen, planten en palmbomen.
Uiteindelijk sliepen we pas tegen half vijf en om half tien de volgende ochtend zaten we aan het ontbijt. De rest van de ochtend hebben we aan het zwembad gelegen en rond het middaguur was de hostess van de reisorganisatie in het hotel aanwezig om uitleg te geven over alle mogelijke boottrips en excursies etc. Daar wilden wij heen, maar toen we halverwege de trap in het hotel waren, liepen we Memo tegen het lijf. Althans, hij ons. We wisten toen nog niet dat hij een van de lokale proppers was. Je weet wel, zo’n pretty boy die al flirtend van alles aan je probeert te verkopen of je naar de discotheken probeert te praten. Hij sprak ons aan, stelde zich voor, vroeg naar onze naam en zei dat hij ons graag de Hammam wilde laten zien. “Just two minutes,” zei hij.

Ik wilde voorstellen dat we éérst naar de hostess zouden gaan en daarna wel bij hem langs zouden komen bij de Hammam. Maar dat gooide kennelijk zijn plannetje in de war, want ik was nog niet halverwege mijn zin, toen hij zei: “Lisa… come on…” op zo’n verpest-het-nou-niet-toontje. Ik had toen al spijt dat ik mijn naam gezegd had.
Dus Mister pretty boy kreeg zijn zin. En hij kreeg het ook nog voor elkaar dat we ’s middags naar de Hammam gingen (dat was geweldig trouwens, echt een aanrader!). Memo was heel aardig hoor, daar niet van, maar hij liet ons de rest van de week niet meer met rust. Er liepen nog veel meer van die Memo’s rond, maar over het algemeen was iedereen ontzettend vriendelijk en gezellig, dus we hebben er zeker geen last van gehad. Hebben eerder erg met ze gelachen.

We zijn twee keer naar het centrum van Bodrum geweest en de rest van de tijd hebben we aan het zwembad en/of de zee doorgebracht. Ik heb elke dag heel veel gesmeerd met zonnebrand factor 50 en lag braaf onder de parasol, want ik vond de zon wel gevaarlijk. Vanwege de chemo moet ik officieel nog steeds uit de zon blijven, maar dat is natuurlijk niet zo makkelijk. Dus ik ben heel hysterisch in de weer geweest met zonnebrandcrème en bleef waar mogelijk in de schaduw. Ze zeggen dat factor 50 een sunblock is, maar ik kleurde wel degelijk. Ik ben in ieder geval niet verbrand geweest, en daar ging het om.Verder hadden we het plan om een keertje te gaan stappen in Gümbet, maar omdat de avonden al heel gezellig waren hebben we dat uiteindelijk niet eens meer gedaan. We hebben ons prima vermaakt. Voor de terugreis zouden we ’s nachts om 02:50 uur bij het hotel worden opgepikt door de bus die ons naar de luchthaven van Bodrum zou brengen. We hebben van 00:30 tot 02:00 geslapen en toen ging de wekker van Dana af. Jeutje, dat was wel even afzien… We hadden alledrie precies dat gevoel als wanneer we uit bed gebeld worden voor een bevalling. Zit je op te wachten als je op vakantie bent… maar goed, na een kwartiertje ging het wel weer.
Om 04:30 uur waren we op de luchthaven van Bodrum en toen bleek de stroom te zijn uitgevallen, waardoor we niet door de beveiligingspoortjes konden. Toen dit eindelijk gelukt was, konden we aansluiten in de rij bij de incheckbalie. De dames erachter sliepen volgens mij ook nog, want het schoot echt totaal niet op. Daarbij stond er voor ons een Nederlandse vrouw die veel te luidruchtig en bemoeierig was en advies had voor iedereen die er niet om vroeg. Op een gegeven moment zei ze tegen Simone en mij: “Mijn koffer is veel zwaarder dan op de heenreis. Maar ja, toen had ik ook alles netjes opgevouwen en nu heb ik alles erin gekwakt en de klep dichtgedaan!”
Simone en ik schoten gewoon in de lach. Ik kon het echt niet laten en zei: “Ja nee, je had natuurlijk wel alles netjes moeten opvouwen!” Bij de douane moest ik mijn co-trimoxazol (antibiotica) tevoorschijn halen, en nadat ze heel geconcentreerd het flesje naast haar oor heen en weer had geschud, zei ze dat het goed was. Alle spuiten met Mercaptopurine hoefde ze kennelijk niet te zien.
Van 05:00 tot 06:50 uur hebben we bij de gate zitten wachten tot we aan boord mochten. Om uiteindelijk tweeënhalf van de drie uur in het vliegtuig te slapen.
Na deze gemiste nacht kwamen we om 09:00 uur Nederlandse tijd (10:00 uur Turkse tijd) aan op Schiphol. Helaas het einde van de vakantie… maar we hebben het super gehad!