Afgelopen maandag stond er weer eens een etentje gepland van Karen, Dana, Simone en mij. We doen dit inmiddels al vier jaar regelmatig en het is een aangename traditie geworden. Uit dit soort avondjes kan ik bakken energie halen om weer even op te kunnen teren.
Ik geloof dat we nog nooit eerder op maandag iets hadden gepland, maar het was de enige dag dat we alle vier konden. Het is altijd een heel gepuzzel om een datum geprikt te krijgen, omdat we bijna allemaal wisseldiensten draaien.
Toen ik het er laatst met de ortho-manueel arts over had en zei dat ik mijn vriendinnen tegenwoordig niet meer dagelijks zie vanwege alle stages, begon hij te lachen en zei: “Jaaahaha, welkom bij de club!!” Oftewel… hallo werkend leven, dag vriendenclub?
Maar een etentje plannen lukt uiteindelijk altijd, en anders is daar tijd voor te maken.
De verwachting dat het hele restaurant leeg zou zijn, bleek niet te kloppen. Het was nog gezellig druk. Crostini met tapenade vooraf, karafje witte wijn erbij, pizzaatje… Zo zou ik elke maandagavond wel willen doorbrengen.
Nu is het heel leuk om studievriendinnen te hebben, maar het irritante is wel dat onze gesprekken -op een of andere manier- áltijd over verloskunde gaan. Of ermee te maken hebben. Nu is het natuurlijk voor ieder van ons een belangrijk onderdeel van ons leven en het is leuk om alles te kunnen delen, maar af en toe moeten we het onderwerp echt even blokkeren. Gelukkig is dat maandag prima gelukt.
We hebben tegenwoordig ook iets nieuws. We kijken sindskort ‘samen’ Boer zoekt vrouw via de whatsapp. Lezers onder jullie met een smartphone kennen dat ongetwijfeld. We hebben een soort van groeps-chat via whatsapp, waarmee we met z’n vieren hele gesprekken voeren. Het leuke daaraan is dat je met z’n vieren tegelijk kunt kletsen, en dat kan niet aan de telefoon…
Afijn, een paar weken geleden zaten we, grappig genoeg onafhankelijk van elkaar, ‘Boer zoekt vrouw’ te kijken. Op een gegeven moment maakte Karen een opmerking via whatsapp over één van de boeren. En toen was het hek van de dam. We hebben de hele uitzending zitten whatsappen, al ging het heel snel niet meer over ‘Boer zoekt vrouw’. Eerlijk gezegd heb ik er zelfs een groot gedeelte van gemist, maar goed.
Lang leve de smartphones! Zo houd je nog eens contact.
Mijn geliefde autootje wordt momenteel gerepareerd. Toen ik hem laatst APK liet keuren, moest ik 600 euro aftikken voor nieuwe remmen. Meneer belde me op om te vragen of ik dat de auto wel waard vond… Nou eh, ja, want ik kan op dit moment geen nieuwe kopen voor 600 euro en ik kan mijn auto echt niet missen. Dus dat werd een duur grapje, maar hij is weer voor een jaar goedgekeurd. Voor de rest was alles wel in orde en hij zei dat als ik alleen nog even de gaten in de onderkant zou laten dichtlassen door “een kennis of zo” (want dat zou goedkoper voor me zijn) dat de auto nog makkelijk vier jaar mee zou gaan. Nou was ik dat niet echt van plan, maar het is toch leuk dat het theoretisch gezien zou kunnen…
Zelf had ik niet bepaald een kennis die kan lassen, maar de vriend van mijn zus kende wel iemand. Hij kon dat wel voor me regelen voor een vriendenprijsje. Dus afgelopen woensdagavond kwam hij mijn auto ophalen om hem naar een vriend van hem te brengen. Ik waarschuwde voor de zekerheid even: “Ehm, hij rijdt waarschijnlijk wel een beetje anders als je een Volkswagen gewend bent, maar goed…” Ik vind ‘m persoonlijk wel lekker rijden, maar liefde maakt blind hè? Ik hou van mijn auto.
Zojuist kwam mijn zus even in geuren en kleuren vertellen hoe erg ze gelachen hebben terwijl ze in mijn auto reden. Jeoffrey (de vriend van mijn zus) had de ruitensproeier aangezet en zitten wachten totdat de ruitenwisser (ik heb er maar één) vanzelf aan ging, en zich even later realiseerde dat dat in een Fiat Panda niet vanzelf gaat! “Oh wacht, dat moet je zelf doen!” Vervolgens hebben ze zich erg vermaakt om dat ene ruitenwissertje dat als een malle heen en weer ging. En bedankt jongens.
Toen Jeoff met ‘het gebakje’ (want zo noemt hij mijn -heus wel volwaardige- oldtimertje) voor het huis van mijn zus parkeerde en uitstapte, kon hij het niet laten om even tegen de buurman te zeggen: “Dit is niet mijn auto hoor.”
Nou ja, ‘gebakje’ klinkt toch beter dan ‘brievenbus’ of ‘pedaalemmer’, waar ik inmiddels ook al aan gewend was. En ik ben Jeoff erg dankbaar dat hij de reparatie voor mij heeft willen regelen, want het heeft mij veel kosten gescheeld.
Trouwens, bovendien, niet om op te scheppen, maar er past wél een IKEA-kast in! ;)
