Nog elke avond moet ik mezelf er even aan herinneren dat ik geen medicijnen meer hoef te slikken. Toch mis ik het totaal niet. Alleen afgelopen vrijdagavond schoot er door me heen: oh het is vrijdag, ik moet methotrexaat innemen. Héérlijk dat dat niet hoefde.
Inmiddels slik ik een week geen chemo meer. Sommige mensen vragen nu al: “En, hoe voel je je zonder die medicijnen? Ben je minder moe?”
Maar zo snel gaat dat natuurlijk niet hè… De vraag is sowieso of ik er iets van zal gaan merken, maar dat hoop ik wel. Wat mij betreft is het de bedoeling dat mijn vermoeidheid afneemt, mijn energie toeneemt en ik op den duur nergens meer last van heb. Wellicht iets te veeleisend, en daarom misschien ook niet realistisch… maar het spreekt natuurlijk voor zich dat ik hoop op verbetering. Al mag ik volgens mij niet klagen als ik mezelf vergelijk met andere mensen die APL hebben gehad. Misschien dat het er voor mij niet meer in zit om fulltime te werken (misschien uiteindelijk wel?), want een baan als verloskundige is nu eenmaal fysiek belastend. Maar als ik naga dat ik in het afgelopen half jaar soms al drie dagdiensten per week van 9 uur heb gedraaid (in het ziekenhuis dan) terwijl ik chemo slikte, dan zou je zeggen dat het zonder medicijnen alleen maar beter kan worden. Dus ik houd hoop… Vanaf volgende week ga ik sinds lange tijd weer stage lopen bij een verloskundigenpraktijk (ik heb alleen nog geen idee waar). Dus dat betekent ook weer thuisbevallingen doen, en poliklinisch natuurlijk. Het afgelopen jaar heb ik alleen maar ziekenhuisstages gedaan, maar nu ik weer naar een praktijk ga moet ik ook weer aan de nachtdiensten gaan geloven. Kinderen vinden het nu eenmaal enig om ’s nachts geboren te worden.
Afgelopen week heb ik nog wel flink gemerkt dat de ATRA gewoon doorwerkt. Het is niet zo dat als je ermee stopt, het dan ook snel uit je lichaam is. Zo kreeg ik naderhand nog lichte uitslag (rode, branderige plekjes) boven mijn ogen, zoals ik die eerder ook heb gehad. Gelukkig had ik de crème van de dermatoloog nog in de kast staan, en dat helpt goed. Inmiddels is het bijna verdwenen.
Verder heb ik nog wel erg last gehad van neerslachtige buien. Ook bekend tijdens een ATRA-kuur en daar heb ik nog het meeste last van. De afgelopen twee weken heb ik bijna continu een depri gevoel gehad; niet echt blij of kunnen genieten van dingen waar ik normaal gesproken wel blij van word. Ook als er niks aan de hand was, het zonnetje scheen en ik een prima dag had, voelde ik me niet zo opgewekt. En zo ben ik eigenlijk nooit. Als gevolg van drukte op mijn opleiding en een paar tegenslagen stortte ik een paar dagen geleden mentaal nogal in. Ik kon alles wat ik moest doen niet meer overzien, zag het niet meer zitten en wist even niet meer wat ik moest doen. Ergens wist ik dat dit gevoel werd veroorzaakt door de ATRA, want zo ben ik normaal gesproken gewoon niet. En het was geen kwestie van ‘even je dag niet hebben’, zoals iedereen dat weleens heeft.
Het vervelende is dat je gevoel niet verandert, zelfs niet als je de oorzaak ervan weet. Het enige wat me uitzicht bood was het feit dat de bijwerkingen van de ATRA minder gaan worden en dat mijn depri gevoel dan ook weer verdwijnt.
En inmiddels merk ik dat ook wel. De drukte van mijn studie vind ik wel heftig, zeker omdat ik alles met minder energie moet doen. Maar vandaag denk ik weer: het komt heus wel goed. Ik heb vaker dit soort drukte meegemaakt en ik heb het voorheen ook allemaal gered. En ik kan mezelf er ook weer van overtuigen dat dit heel wat minder erg is dan mijn ziekte, en dat ik het wel een beetje moet relativeren allemaal. Mijn vader zou zeggen: laat je niet gek maken.
Maar zonder ATRA gaat dat een stuk beter! Godzijdank hoef ik dat spul niet meer.
Afgelopen weekend bedacht ik ineens iets leuks, vond ik zelf, namelijk om binnenkort een keer met Paul naar Corpus te gaan. Dat museum in Oegstgeest waarbij je ‘een reis door het menselijk lichaam’ maakt. We gaan aanstaande zaterdag. Voor Paul is het heel leerzaam, en daarnaast vind ik het stiekem zelf reuze leuk (ik ben er ook nog nooit geweest). Paul krijgt nu natuurlijk biologie op de middelbare school, dus dan lijkt me dit heel leuk voor hem. Ik kan me nog herinneren dat hij op driejarige leeftijd aan mijn moeder vroeg: “waar wordt bloed van gemaakt?” Hij is van nature wel nieuwsgierig. Een paar dagen geleden vroeg hij aan mij: “Lies..? Waarom heb je eigenlijk een milt als je die toch niet nodig hebt?!” Hij heeft namelijk ergens gelezen dat je ook zonder milt kunt leven.
Dus ik ben benieuwd hoe hij Corpus vindt. Op de website staat: Je leert hoe het lichaam in elkaar zit, hoe het werkt en wat je moet doen om het gezond te houden. Sjonge… had ik dat laatste effe eerder moeten weten!
