Vrijdag 14 december 2012 – Druk aan het werk

Gistermiddag ging mijn telefoon. Ik wist al dat het een vriendin was, want ik zat op haar telefoontje te wachten.
“En???” riep ik toen ik opnam.
“Met Dana, verloskundige!”
“Whaaaaaa je hebt het gehaald!!!!!”
“JAAAA!!!!”
Dana was helemaal door het dolle heen. Ze heeft het laatste onderdeel van de opleiding gistermiddag gehaald en wordt binnenkort beëdigd. Ze is klaar! Nog even en ze heeft haar diploma in handen…
Ik ben enorm blij voor haar. Vlak voor het gesprek gistermiddag had ik haar nog gesproken en ik wist hoe verschrikkelijk zenuwachtig ze was. En nu heeft ze het gewoon gehaald! Zelfs ik kan nauwelijks bevatten dat ze gewoon écht klaar is.
Het is voor mij nog een beetje ver weg, ik moet nog een jaartje vanwege mijn stages. Natuurlijk helemaal niet leuk, maar het is wel de realiteit. Ik werd ziek en heb daardoor vertraging opgelopen. Zodoende word ik een jaartje later verloskundige.
Ik hoop ontzettend dat ik bij Dana’s beëdiging kan zijn. De examencommissie van de opleiding beslist wanneer die zal zijn, maar als dat volgende week is ben ik bang dat ik er niet bij zal kunnen zijn omdat ik vier dagen stage loop. Simone, een andere vriendin van de opleiding, is ook pas geleden afgestudeerd. Bij haar beëdiging kon niemand van ons aanwezig zijn, omdat de mededeling nogal laat kwam en we allemaal moesten werken. Heel erg jammer.

Ondertussen ben ik nog steeds lekker stage aan het lopen bij de praktijk in het Waterlandziekenhuis. Ik heb het er ontzettend naar mijn zin. Nog maar één weekje en dan zit mijn stage erop, helaas.
Laatst belde ik tijdens mijn avonddienst rond 20:00 uur de dienstdoende verloskundige van een praktijk in Purmerend. Ik moest een aantal gegevens doorgeven over een cliënt.
Ik draaide het nummer en kreeg de dienstdoende verloskundige aan de telefoon. Ik had nog maar net mijn naam gezegd toen ik aan de andere kant van de lijn hoorde:
“Hé Lisa!”
Huh?
“Weet je wie ik ben?! Margriet, je klasgenoot!”
“Oh héy! Sorry ik herkende je niet aan je stem…” (en namen aan de telefoon onthoud ik op een of andere manier nooit)

Ik had mijn klasgenoot aan de telefoon die afgelopen juli is afgestudeerd. Zij werkt nu als verloskundige bij een praktijk in Purmerend. Toch wel bizar om ineens met een klasgenoot over een patiënt te praten. Op de opleiding deden we dat niet, omdat we natuurlijk allemaal beroepsgeheim hebben. De mevrouw waarover ik haar belde had zij ingestuurd in verband met een medische indicatie. Die mevrouw werd overgenomen door het ziekenhuis en is toen ’s avonds in mijn dienst bevallen. Ik heb de bevalling gedaan, en belde daarna de dienstdoende verloskundige (Margriet dus) van de praktijk waar mevrouw onder controle was, om gegevens over de bevalling door te geven.
Het was wel heel grappig. De laatste die ik aan de telefoon verwachtte was een (oud)klasgenoot…

Laatst heb ik ook weer iets aparts meegemaakt tijdens mijn avonddienst. Ik werd op de diensttelefoon gebeld door een cliënt die sinds twee uur weeën had. Normaal gesproken zit iemand dan nog echt aan het begin van de bevalling, maar in dit geval leek het nogal snel te gaan. Ik besprak het met de verloskundige en we besloten haar naar het ziekenhuis te laten komen. De verloskundige liet verder alles aan mij over, dus toen ze aankwamen heb ik alles uitgevraagd, onderzocht, etc. Tot mijn verbazing constateerde ik iets wat ik totaal niet verwacht had.
“Ehhh…” bracht ik voorzichtig uit. “Je hebt volledige ontsluiting.”
Ik vond het zelf bijna ongeloofwaardig, ze had pas sinds twee uur weeën! En toch wist ik het zeker. “Ik ga de rest halen. Ben zo terug!”
Snel begaf ik me naar de overdrachtsruimte, waar de verloskundige in relaxhouding achter de computer zat en opkeek toen ze me aan zag komen. “En..?” vroeg ze.
“Ze heeft VO…”
“WAT?! Ze heeft VO???!”
“Ja!”
Ik ben direct weer teruggegaan naar de verloskamer, en een uur later was het kind geboren…
Zo snel heb ik een bevalling nog nooit meegemaakt, maar het gebeurt.

Regelmatig krijg ik via via hele leuke reacties op mijn boek. Nog steeds. Het mooiste vind ik dat ik een paar keer achter elkaar gehoord heb dat mensen er veel van geleerd hebben. Dat ze door mijn woorden hebben ingezien dat ze mensen met kanker juist moeten aanspreken, ondanks dat ze niet goed weten wat ze moeten zeggen. Een collega van mijn moeder had laten weten: “Ik heb een buurvrouw met kanker en wist nooit wat ik tegen haar moest zeggen, maar ik heb nu besloten dat ik bij haar langs ga.”
Dit is een heel belangrijke reden voor mij geweest om het boek te schrijven. En ik vind het echt geweldig dat nu blijkt dat het iets heeft opgeleverd. Ik wilde mensen onder andere laten weten wat er allemaal bij komt kijken als je kanker hebt, hoe groots het is, waar je als mens tegenaan loopt en welke rol de omgeving hierin speelt. Waarom? Omdat het voor mijn gevoel enorm onderschat wordt. En dat is inmiddels al meerdere malen bevestigd door mensen die na het lezen van mijn boek naar me toekwamen en zeiden: “Goh, nu realiseer ik me pas dat het allemaal niet ophoudt als je uit het ziekenhuis bent, maar dat je thuis en in het dagelijks leven ook nog van alles te verduren krijgt. En psychisch…”
Kortom, ik ben ontzettend blij dat mensen -naast het feit dat ze positief zijn over het boek- iets hebben geleerd van mijn verhaal. En van lotgenoten hoor ik dat ze er veel herkenning in vinden en dat ze er hoop uit putten.
Het doet mij enorm goed om dit te horen. Dan is mijn verhaal in ieder geval niet voor niks geweest.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Vrijdag 14 december 2012 – Druk aan het werk

  1. Henriette schreef:

    Fijn dat je zulke reacties krijgt op je boek!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *