Even tussen alle stages door op controle in het LUMC. Eigenlijk had ik nu zelf spreekuur moeten doen in het Lucas Andreas Ziekenhuis, waar ik momenteel stage loop, maar in plaats daarvan ben ik weer even patiënt vandaag. Ik heb om 09:45 uur een afspraak op de poli Hematologie. Ik ben erg blij met de tijd die we hebben afgesproken, want dat betekent dat ik vandaag relatief kan uitslapen. Niet om 06:00 op, maar anderhalf uur later. Da’s fijn.
Het is behoorlijk rustig op de poli, niet veel mensen in de wachtruimte en ik hoef nauwelijks te wachten voor het vingerprikje. Mijn handen zijn erg koud (want het is tenslotte april…!), dus het vullen van het kleine buisje met bloed neemt nogal wat tijd in beslag. Als je maar lang genoeg knijpt, komt ‘ie wel vol.
Als ik -vet op tijd!- uit de wachtruimte wordt gehaald, valt mijn hematoloog kennelijk iets op.
“Nieuwe coupe?” vraagt hij, al wandelend naar de spreekkamer.
Ik heb mijn haar wat blonder, dames en heren. Om de lente af te dwingen. Ik was dat donkere haar een beetje zat. En het is ook een beetje korter. Ietsjes.
We beginnen vandaag met een lekkere binnenkomer. “Ik heb net even het protocol doorgenomen,” vertelt hij, “en het blijkt dat we gedurende twee jaar ná de onderhoudsbehandeling nog elke zes maanden een beenmergpunctie moeten doen.”
Ik denk zomaar dat er met koeienletters ‘HUH?!’ op mijn voorhoofd staat geschreven. Ik had me er zo op ingesteld dat vandaag mijn laatste punctie zou zijn. Vandaag had een emotioneel afscheid van de punctienaalden moeten worden. Neee grapje, dat gaat te ver. Maar goed, verbaasd ben ik wel.
“Ja, dat heb ik geloof ik niet verteld. Sorry. Maar na vandaag dus nog drie…”
Oké… nou prima. En echt, ik vind het wel prima. Natuurlijk had ik hier niet op gerekend, en natuurlijk is het niet fijn, maar het betekent wel dat ik nog gedurende twee jaar gecontroleerd word. En daar ben ik toch stiekem wel blij mee. Ik vond het eigenlijk al een best enge gedachte dat dit de laatste keer in mijn hele leven zou zijn dat mijn beenmerg gecheckt zou worden. Daarna zou ik er maar op moeten vertrouwen dat alles weer naar behoren werkt.
Maar goed, voor de komende twee jaar ben ik dus nog onder de pannen met puncties. Ik heb toch geen keus, dus laat ik er maar blij mee zijn.
Mijn bloeduitslagen van vandaag zijn weer fantastisch. Hoog Hb, prima leuko’s en genoeg trombo’s.
“Waar gaan we prikken vandaag, links of rechts?”
De afgelopen paar keer heb ik steeds rechts laten prikken, maar omdat beide kanten toch gevoelig blijven, laat ik nu maar weer eens links prikken.
Zoals gewoonlijk is één verdoving niet genoeg en moet er bijgespoten worden. Ik heb het nog nooit met één verdoving gered, geloof ik. Kennelijk ben ik moeilijk te verdoven, net als mijn moeder bij de tandarts. Familiedingetje.
Het inschroeven van de punctienaald lijkt enigszins moeizaam te gaan. Gevoelsmatig word ik bijna van het bed af geduwd. Er is natuurlijk best kracht voor nodig om die naald in het bot te krijgen.
Uiteindelijk is de punctie redelijk goed te doen. Ik vergeet nogal eens te ontspannen, maar gelukkig heb ik een oplettende hematoloog die ziet dat mijn knokkels wit weggetrokken zijn van het knijpen.
“Laat eens even los, even ontspannen,” zegt hij.
Eigenlijk vind ik dat heel eng, ontspannen, want ik verdraag pijn veel beter als ik ergens in kan knijpen. Maar het kost bakken met energie. Dus wat dat betreft is ontspannen tussendoor wel nodig.
Als de punctie klaar is en ik weer op mijn rug mag draaien om op een opgerold matje te gaan liggen, blijkt er wel wat bloed gevloeid te zijn. Het is een “bloody mess,” volgens de hematoloog.
Hoe was het ook alweer? Bloed is goed, pijn is fijn, toch? Of zoiets?
In ieder geval ben ik er weer even vanaf en hoef ik pas over zes maanden weer terug te komen. Ik word over vijf weken gebeld over de uitslag van de punctie.
Mijn stage bij de verloskundigenpraktijk in Leidschendam is afgelopen (ik had 6 thuisbevallingen (!) en 1 poliklinische) en vorige week ben ik begonnen op de poli in het Lucas Andreas. Dit is echter maar een korte stage van twee weken, dus dit is ook gelijk mijn laatste week. Over een aantal weken weer stage op de verloskamers in het Lucas, daarna stage op de poli in het OLVG en vervolgens een langere stage bij een verloskundigenpraktijk in Zaandam.
Ik moet nog in totaal ruim een half jaar aan stages, maar omdat ik gemiddeld 32 uur per week doe en ook nog een aantal weken vakantie heb tussendoor, zal het wel iets uitlopen. Ik houd me niet vast aan een bepaalde maand of datum om te kunnen afstuderen, maar hoop eind dit jaar… Al zou het ook begin 2014 kunnen zijn. Binnenschools heb ik alles afgerond, inclusief eindscriptie. Geen projecten meer, geen colleges meer, alleen nog stages en twee assessments. Dus ik kan in alle eerlijkheid zeggen dat het einde in zicht is.
