Donderdag 23 mei 2013 – Verloskunde

Bijna twee weken geleden alweer dat ik voor het laatst teenslippers aan mijn voeten had. Sinds vorige week dinsdag wandel ik weer rond op mijn mooie, charmante witte ziekenhuisklompen. Witte broek, witte jas, witte klompen. Niet dat alles wit blijft, maar goed, laten we het daar maar niet over hebben. Of eigenlijk wel… laat ik even uitleggen waarom ik van die charmante klompen draag. Laatst hoorde ik namelijk twee meiden -ik vermoed co-assistenten- zeggen dat artsen op klompen ‘boeren’ zijn. Toen dacht ik: dan hebben jullie vast nog nooit op een verloskamer gestaan. Bijna iedereen hier draagt klompen. Tot een aantal jaren geleden droeg ik ook nog mijn eigen schoenen… Toen ik op een dag een placenta geboren liet worden, wat niet helemaal vlekkeloos verliep (letterlijk), moest ik na een treurige blik op mijn schoenen constateren dat het nu toch echt tijd werd voor klompen. Die zijn makkelijk schoon te maken.
Dus dan weten jullie dat even. Het is de beste aanschaf die ik heb gedaan, geloof ik.

Vorige week had ik drie avonddiensten, wat ik van tevoren toch weer spannend vond. Ga ik dat trekken, wat nou als ik hartstikke moe word? Ik heb dan ook voor de zekerheid even gerust van tevoren, gewoon voor de zekerheid. Soms denk ik dat het tussen mijn oren zit, dat ik er gewoon nog steeds aan moet wennen dat ik het nu wel weer kan. Ik heb natuurlijk drie jaar lang dagelijks rekening moeten houden met mijn belastbaarheid. Elke dag had ik een vast moment dat ik ging slapen. Het is heerlijk dat dat nu niet meer hoeft, maar toch blijf ik er een beetje onzeker over. Bang om moe te worden. En met ‘moe’ bedoel ik niet zomaar moe, maar de vermoeidheid die ik ken van toen ik medicatie gebruikte. Chemo-vermoeidheid is anders, dan functioneer je gewoon niet meer. Maar goed, aangezien ik al een hele tijd geen medicatie meer gebruik moet ik er natuurlijk wel op vertrouwen dat ik veel meer aankan. Alleen moet ik mezelf daar soms even op wijzen.
De avonddiensten gingen vorige week hartstikke goed, helemaal geen last gehad van vermoeidheid. Twee hele leuke bevallingen gedaan, waar ik alleen maar energie van kreeg. Ik zat te stuiteren in mijn auto op weg naar huis.

Toen ik dat laatst tegen mijn tante zei, vroeg ze: “Wat is er dan precies ‘leuk’ aan een bevalling?” Op zich wel een logische vraag, want bevallen associeer je niet bepaald met ‘leuk’. Toch vind ik het vak heel erg leuk, anders had ik er niet voor gekozen.
Wat ik bijzonder vind aan dit werk is dat je vaak in een paar uur tijd een hele band met mensen opbouwt. Je begeleidt ze bij één van de grootste life-events die er zijn. En die begeleiding is heel belangrijk. Mensen zijn zo oprecht dankbaar als je even naast ze zit, uitleg en tips geeft.
Tijdens één van mijn avonddiensten deed ik de bevalling van een heel leuk stel, en toen ik het kind op haar buik legde begonnen ze allebei zo intens te huilen. Op dat soort momenten moet ik ook altijd nog wel even slikken. Dan besef ik weer wat ik aan het doen ben. Ik geef deze mensen hun kind in handen, hun éérste kind. Dat moment is zo bijzonder en zo mooi. Soms zou ik willen dat ik mijn gevoel op dat moment aan anderen kon overbrengen. Ik geniet daarvan, haal er zoveel voldoening uit. Je kunt echt iets voor mensen betekenen, bijdragen aan een positieve herinnering. Als dat mijn werk is, word ik daar heel gelukkig van.

Uiteraard heeft de verloskunde meerdere kanten. De medische kant heeft mij altijd erg getrokken. We doen bijvoorbeeld niet alleen bevallingen, maar ook consulten; zwangeren komen dan met klachten naar het ziekenhuis (zijn vaak doorgestuurd door de eigen verloskundige van de praktijk). Die klachten vraag je uit, je verricht onderzoek, stelt diagnoses en zet eventueel behandeling in. Juist de afwisseling tussen bevallingen doen, spreekuur, consulten en kraamvisites is heel leuk. Je komt van alles tegen en geen dag is hetzelfde.
Meestal gaan de dingen gelukkig goed, maar soms ook niet. Laatst bijvoorbeeld. Tijdens de lunch zagen we al een redelijk zorgwekkend CTG (hartfilmpje van de baby) van een mevrouw die was gekomen omdat ze haar kind niet goed meer voelde bewegen. Er werd besloten de bevalling op gang te helpen, omdat de conditie van het kind niet optimaal meer was.
Op een gegeven moment kwam ik het kamertje in lopen waar de monitors staan, die eigenlijk altijd piepen omdat er dan iets op het CTG gedetecteerd is. Je moet vanzelfsprekend altijd beoordelen of er iets aan de hand is of niet. Ook nu ging er een alarm af, dus ik ging even kijken naar dat CTG en schrok. Ik zag een enorm grote, langdurige, diepe daling van de hartslag. Deze was gedurende een aantal minuten niet eens meer zichtbaar op het CTG, dus het leek alsof de hartslag geheel weggevallen was. Op het einde was weer een hartslag te zien, maar veel te laag.
“O jee dat wordt een sectio,” zei ik bezorgd tegen de verloskundige die naast mij stond. Op dat moment kwam de gynaecoloog al binnengestormd met een telefoon aan haar oor. Ze was duidelijk al op de hoogte van het slechte CTG.
“Ik ga een sectio doen, code rood,” hoorde ik haar zeggen tegen de persoon aan de andere kant van de lijn. En weg was ze. Code rood houdt in: kind is in nood en moet zo snel mogelijk geboren worden (keizersnede). Je hebt dan geen minuut te verliezen.
Ik liep de gang op en zag dat ze het bed van de patiënt in hoog tempo door de gang reden. Een couveuse er achteraan en ik hoorde een verpleegkundige “Aan de kant! Aan de kant!” roepen naar mensen die in de weg stonden.
Ik stond daar met kippenvel over mijn hele lichaam…
“Ik hoop maar dat het kind het gaat redden,” zei een verpleegkundige tegen mij.

Later sprak ik de gynaecoloog nog even die de keizersnede had gedaan. Ze had zelfs nog heel snel een blauw OK-pakje aangetrokken en negen minuten nadat de patiënt hier de afdeling afgereden werd, werd het kind geboren. Ik ben echt onder de indruk van de snelheid waarmee dit gegaan is. Het kind was in redelijk goede conditie geboren. Uit het navelstrengbloed (dat werd na afloop afgenomen) bleek echter wel dat het kind echt in nood had gezeten, en dat de sectio een goede beslissing was geweest. Veel later hadden ze niet moeten zijn.
De gynaecoloog vertelde dat ze ooit een keer een spoedkeizersnede heeft gedaan, ook code rood, en dat ze toen in gewone kleren de OK op is gelopen. Het kind moest er gewoon uit. Hoe bizar is dat?
Verloskunde is soms echt heel spannend…

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

2 reacties op Donderdag 23 mei 2013 – Verloskunde

  1. Lianne schreef:

    Hey Lisa,

    Mooi om te lezen, doet wat met me. Zeker omdat wij over een weekje of 3 uitgerekend zijn…spannend! Afgelopen week hadden we controle en werd dit keer gedaan door een 4e jaars student verloskunde. Van tevoren werd gevraagd of wij hier problemen mee hadden, nou voor een keertje niet hoor! We zeiden later tegen elkaar…..hé dat is dus wat Lisa ook doet haha! Ik denk inderdaad dat het elke keer weer een wonder is als je een baby ter wereld helpt! Wij hopen ons wondertje binnenkort te mogen verwelkomen! Groetjes!

  2. Heleen schreef:

    Hallo Lisa,

    Ik ben momenteel je boek aan het lezen en het grijpt me heel erg aan. Ben zo blij voor jou dat je het gehaald hebt, gelukkig genezen er ook nog mensen van deze vreselijke ziekte…
    Op 27 januari van dit jaar is ons enige kleinkind, Fleurtje van 22 maanden, overleden aan alle bijwerkingen van acte lymfatische leukemie (ALL). Ze is 4 maanden ziek geweest en het kleine lijfje kon het niet meer aan. Wat een lijdensweg was het, alles wat je beschrijft had zij ook, gelukkig heeft ze nu rust. Iedere dag komt het verdriet op, maar we proberen er met onze dochter en schoonzoon goed doorheen te komen. We hopen dat ze ooit nog het geluk van een 2e kindje mogen ervaren….
    Lisa, het ga je goed en wat een prachtig werk doe je, je bent een kanjer.
    Liefs heleen

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *