“Doe Jan de groeten!”
“Willen jullie nog handtekeningen?” appte ik terug naar Simone.
“Ja, we willen handtekeningen.”
“Oh Lies!” kwam Dana tussendoor. “Ook die van Kees Tol!”
“Ja, uiteraard, ook die van Kees Tol. Anders nog iets?”
Voorpret, altijd leuk. Alsof ik echt om handtekeningen zou gaan vragen…
Afgelopen weekend was ik in Volendam. Het jaarlijkse Hilders-familieweekend hebben we hier gehouden. Die weekendjes doen we al zolang ik me kan heugen.
Waar we vroeger altijd met je hele familie waren -en die is groot- wordt de groep nu steeds kleiner. Maar de gezelligheid is er niet minder om.
Ik ben ooit een keer eerder in Volendam geweest, maar daar kan ik me vrijwel niets meer van herinneren. Voor mij was het beroemde vissersdorpje dan ook een hele verrassing. De grootste verrassing was eigenlijk nog dat er ook gewoon normale, onbekende mensen wonen. Andere Volendammers dan Jan, Nick en Simon, de 3 J’s, BZN en de rest.
Op vrijdagmiddag hadden we al grote lol om het feit dat het hele dorp familie van elkaar lijkt te zijn. Iedereen lijkt Tol, Veerman, Schilder of Keizer te heten. Lichtelijk overdreven natuurlijk, maar het was opvallend hoe vaak we deze namen tegenkwamen.
Volgens mij hadden we windkracht van om en nabij 12, maar het mocht de pret niet drukken. Nee hoor, ’s avonds lekker buiten eten. Barbeque aan, vleesje erop, alle zelfgemaakte salades en andere dingen op tafel, wijntje erbij. Prima te doen.
Ik en Juliëtte
Zondag was het prachtig weer, warm en zonnig. We zijn ’s ochtends naar de dijk gelopen, het stukje Volendam dat iedereen kent. Lekker bakje kibbeling gehaald (was de derde al in drie dagen), beetje rondgelopen… ’s Middags lekker in het zonnetje gezeten.
Rond een uur of 16:00 besloten we nog even terug te gaan naar de dijk om een foto in kostuum te laten maken. Degenen die daar zin in hadden dan, want niet iedereen stond erom te springen (“Wat moet je nou met zo’n foto?” “Ik ga toch zeker niet in zo’n kostuum met dit weer?!”). Mijn vader moest die middag al eerder weg, dus hij was er sowieso niet bij. En verder was de familie al verre van compleet, dus we hebben een foto gemaakt met degenen die het wel leuk vonden.
Ik twijfelde even, omdat ik het niet zo leuk vond dat ik de enige was van ons gezin. Aan de andere kant leek het me wel leuk om eens te doen. Zo’n ouderwets pakje aan, hoe zou het me staan? Hoe zouden de anderen eruit zien? Hoe komisch is het om met z’n allen zo op de foto te gaan. Tegenwoordig is mijn motto dat ik bij twijfel dingen liever wél doe, dan dat ik achteraf spijt heb omdat ik ze niet heb gedaan.
Dus. Schoenen uit, klompen aan.
