Donderdag 12 september 2013 – Lekker fijn hardlopen

“Oké, is iedereen er klaar voor?! We gaan 3, 2, 1, ja lopen maar!”
Ik maakte afgelopen zaterdag mijn debuut als hardloper. Althans, ik deed een poging. Samen met mijn moeder en zus, en nog een stuk of vijftien anderen die net als ik nodig wat aan hun conditie moeten doen. Alhoewel, naar mijn idee was mijn conditie niet zo dramatisch slecht. Ik loop me een ongeluk in de ziekenhuizen, en ik moet vaak genoeg trappen op en af in flats waar de lift het weer eens niet doet. Maar toch had ik steeds het plan om te gaan hardlopen. Het enige probleem was dat ik steeds niet ging.
Vandaar dat ik me pas geleden heb opgegeven om in een groep te gaan hardlopen onder begeleiding van twee fysiotherapeuten. Als een soort van stok achter de deur.

Nu vraag je je af: waarom hardlopen? Nou, omdat ik dacht: dat is vast ontspannend, min of meer. Even niks aan je hoofd. Even lekker door het bos joggen…
Ahum.
Voor alle mensen die hetzelfde dachten als ik: sorry, maar niets is minder waar. Dacht ik serieus dat het ontspannend zou zijn? Hardlopen ontspanning?! Even ‘lekker’ door het bos joggen? Even niks aan mijn hoofd?
O my god.

Eén minuutje maar, daar begonnen we mee. Eén minuut.
“Oké en stop!” werd er vervolgens geroepen.
Hijgend als een pakpaard kwam ik tot stilstand. Ik mompelde iets in de trant van: “Nou, dat is maar goed ook.” Waar ik direct spijt van had, omdat bleek dat ik de enige van de groep was die moeite had met deze ene minuut. Lekker dan, net begonnen en nu al de loser van het gezelschap.
Na een minuut rust gingen we weer van start met twee minuten lopen. Poeh…
Na anderhalve minuut vond ik het welletjes. Dit was al te lang, twee minuten. Ik kreeg nauwelijks lucht meer.

“Gaat het niet zo goed?” vroeg één van de fysiotherapeuten die naast me kwam wandelen.
“Nou, nee. Het valt me nogal tegen,” biechtte ik op. Ik was serieus teleurgesteld in mezelf.
Ik herinnerde me het telefoongesprek met de andere fysiotherapeut een paar dagen eerder. Hij wilde wat dingen weten (blessures? medicatie?) en vroeg tenslotte of er nog dingen waren die voor hen belangrijk zouden zijn om te weten. Ik twijfelde erg of ik hem moest vertellen over mijn leukemie drieënhalf jaar geleden, maar omdat ik ervan overtuigd was dat dat nu niet meer van invloed zou zijn, heb ik niks gezegd.
Nu vertelde ik het alsnog maar. Het feit dat de rest van de groep het veel beter trok dan ik, geeft wel aan dat mijn conditie slechter is dan die van hen. Ik heb in de afgelopen drie jaar ook niet echt heel actief gesport of zo, dus ja…
“Leukemie? Nou, dat is toch wel een belangrijk iets…” reageerde de fysiotherapeut. “We gaan kijken of we je de komende weken wat beter kunnen begeleiden.”

Ik vond het een confronterend begin van deze zesweekse training. En natuurlijk, ik heb nooit aan hardlopen gedaan, dus logisch dat dat opgebouwd moet worden. Maar als iedereen me voorbij rent, terwijl ik de jongste van de groep ben… dan klopt er voor mijn gevoel iets niet. Ik snapte ook ineens niet waarom ik met snowboarden (afgelopen februari) helemaal geen last heb gehad, dat trok ik prima.
Afijn, ik heb behoorlijk wat op te bouwen. Voor mij nog even niet ‘ontspannend’ hardlopen, maar ‘inspannend’ hardlopen. Keihard aan de bak. Maar dan wel met een iets ander schema dan de rest van de groep heeft.

Onderdeel van de training is dat je naast de begeleide training op zaterdag ook nog twee keer in de week zelf gaat hardlopen. Dat heb ik keurig gedaan. Maandagavond zelfs door de stromende regen in het Groenendaalse bos. Na de twee minuten stond ik uit te hijgen alsof ik de marathon had gerend, maar toch. Het ging al beter dan zaterdag. En gisteravond hebben mijn moeder, Juliëtte en ik met z’n drieën gerend, weer iets langer dan dinsdag. Ik vind het nog steeds afzien met hoofdletter A. Het gaat me echt niet gemakkelijk af… Maar ik geef nog niet op.
Voor mensen die ook willen beginnen met hardlopen: jullie zijn gewaarschuwd…