Vrijdag 25 oktober 2013 – Tijd om bij te praten

De hardloopcursus is inmiddels afgelopen…
“Gelukkig heeft het maar 45 euro gekost,” zeg ik tegen mijn moeder.
“Inderdaad. En toch hebben we er wat van geleerd,” antwoordt ze.
“O dat zeker. Dat we hardlopen niet kunnen, dat we het niet leuk vinden, en dat we het nooit meer gaan doen.”
“Nou, en dat voor 45 euro.”
“Precies. Eigenlijk hartstikke goed dus, dat we zijn gegaan. We hebben heel wat geleerd.”

Wat waren we blij dat die cursus was afgelopen. Toch had ik bedacht door te willen gaan met hardlopen. Maar dan op mijn eigen tempo en zonder een hele groep die mij voorbij rent. Niets zo demotiverend als dat. Ik was al gauw een beetje klaar met dat rennen in een groep. Voor mij werkt het niet. En de fysiotherapeuten zouden een aangepast schema maken voor degenen die het normale schema (zo normaal vond ik het schema niet, maar oké) niet konden volgen, maar dat hebben ze niet gedaan. Dus ik deed zelf maar wat. Kortom, voor mijn gevoel had ik er helemaal niets aan. Het enige wat ik wel merkte is dat mijn energie in geen tijden zo goed is geweest. Vandaar dat ik er wel mee door wil gaan. Of misschien gewoon lopen, of toch een abonnement bij de sportschool… Ik ben er nog niet helemaal uit.

Op 9 oktober ben ik weer op controle geweest op de poli Hematologie. Nog voordat ik een vingerprikje kreeg, werd ik al door mijn hematoloog uit het prikkamertje gevist. De mevrouw zat al klaar met haar prikkertje, maar tevergeefs. Aangezien ik ook een beenmergpunctie zou krijgen en daarna toch altijd bloed wordt afgenomen, vond mijn hematoloog het vingerprikje niet zo nodig. Ik op zich ook niet, alleen het nadeel was dat ik dan zelf mijn bloedwaarden niet te horen zou krijgen. Met een vingerprikje is dat al na 10 minuten bekend, maar bij veneuze afname (uit de arm) niet. Ik voel me echter beter dan ooit, dus ik vond het wel best.
De controle was dus niet zo bijzonder, aangezien er weinig te bespreken viel. Alles gaat goed, ik voel me geweldig en ik studeer bijna af. Dus. Dan ga je het hebben over de spreekkamer die enigszins veranderd is… en de kunstplant die in de hoek stond en weg moest omdat het onhygiënisch werd bevonden voor zieke patiënten.

En dan maar weer een beenmergpunctie. Nummer veertien om precies te zijn.
Voor deze policontrole had ik vrij gekregen van mijn stage in het Spaarne Ziekenhuis. Ik had ze op Verloskunde al wel verteld dat ik leukemie heb gehad, maar durfde toch eigenlijk niet goed te zeggen dat ik op woensdag naar het ziekenhuis moest voor een beenmergpunctie. Voor mijn gevoel was het niet meer dan logisch dat ik die stagedag dan zou moeten inhalen. Het is tenslotte mijn probleem, dus dan moet ik dat oplossen. Maar ik wist niet wanneer ik dat dan zou moeten doen. En daar maakte ik me nogal druk over. Mijn ouders verklaarden me voor gek dat ik zo dacht. “Hallo, je doet net alsof het niks is!” zeiden ze.
Misschien zie ik het gewoon anders omdat het om mezelf gaat. Dan sta je er altijd anders in dan wanneer het iemand anders betreft. Later heb ik ook aan een docent op de opleiding verteld dat ik aanvankelijk niet durfde te zeggen dat ik voor een beenmergpunctie naar het LUMC moest, en dus niet op mijn stage kon komen. Toen zei ze: “Wat een troela ben je ook!”
Nou ja, het zal wel aan mij liggen. Uiteindelijk heb ik het natuurlijk wel gezegd in het Spaarne, en ze hadden er alle begrip voor.

Afijn, die punctie. Ik hoef niet meer te vertellen dat ik er niet zoveel lol aan beleef. Ik ben echter wel blij dat mijn beenmerg nog gecontroleerd wordt. In het kader van ‘wie gezond wil zijn, moet pijn lijden’ omarm ik die puncties zelfs een beetje. Min of meer. Een betere controle is er niet.
Ik heb echter geen belafspraak meer gemaakt om te horen wat de uitslag van de punctie is. Die zou ik na vier weken te horen krijgen, maar ikzelf zie er niet zo de noodzaak van in. Ik ben niet bang dat de uitslag niet goed zal zijn. Het is al drieënhalf jaar goed, dus ik heb er alle vertrouwen in dat het goed blijft… En zo niet, dan hoor ik dat echt wel.
Gek genoeg kan ik dat heel goed loslaten. Misschien omdat ik weet dat ik er toch geen grip op heb. Misschien omdat mijn gevoel zegt dat het goed zit. Ik weet het niet. Maar ik ben blij dat ik die angst niet heb. Daarentegen ben ik heel bang dat naaste familieleden ziek worden. Die angst is groot. Ook daar heb ik geen grip op, maar dat vind ik wat moeilijker om los te laten. Daarvoor zie ik teveel kanker om me heen. Het lijkt wel alsof het iedereen treft. Alsof er niet aan te ontsnappen is. Zo beangstigend.
Maar goed, ik wil er niet teveel mee bezig zijn. Het heeft geen zin.

Mijn stage in het Spaarne Ziekenhuis is alweer afgerond. Maandag begin ik met mijn eindstage van 9 weken. Ik ga naar een voor mij bekende verloskundigenpraktijk en heb er heel veel zin in. Het wordt nu echt spannend, het einde komt in zicht. Niet dat ik na mijn eindstage meteen afgestudeerd ben, want ik moet nog een heel belangrijk portfolio schrijven en als laatste vindt nog het (door iedereen gevreesde) CGI-gesprek plaats… Als ik dat gesprek gehaald heb mag ik beëdigd worden.
Binnenkort heb ik een afspraak bij een bedrijf dat medische spullen levert voor huisartsen en verloskundigen. Daar ga ik al mijn spullen aanschaffen.

En wat ik ook nog niet eens had verteld: ik heb een nieuwe auto! Voor een verloskundige is een auto een eerste levensbehoefte en ik ga hem straks dan ook heel hard nodig hebben.
Na een uitgebreide zoektocht en een aantal proefritten is het een hele mooie witte Ford Ka geworden. Hij is uit 2011, heeft heel weinig op de teller en ziet er splinternieuw uit. Ik ben er waanzinnig blij mee. Mijn Fiat Panda heb ik met enige pijn in mijn hart moeten achterlaten bij de dealer. Uit zelfbescherming heb ik maar niet gevraagd wat ze ermee gingen doen. Maar het is zo geweldig om in mijn nieuwe auto te rijden. Ik kan nog niet helemaal geloven dat hij van mij is. Alleen nog even afbetalen…

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Vrijdag 25 oktober 2013 – Tijd om bij te praten

  1. Carel Weijers schreef:

    Wauw hé, wat een mooie wagen! Veel rijplezier er mee.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *