Maandag 17 maart 2014 – Vier jaar geleden

Ik heb niet eens een blog geschreven op ‘de’ dag. De dag met de datum waarop ik vier jaar geleden mijn onbezorgde leven kwijtraakte. Ik heb het natuurlijk over 13 maart… Voor de meesten nog altijd een normale datum met weinig betekenis, behalve voor degenen die er iets mee hebben. In mijn geval is het de datum waarop ik plotseling in het ziekenhuis belandde en een ingrijpende diagnose kreeg. Toen begon alles. De behandelingen, de ellende, maar ook een nieuw leven. Mijn nieuwe leven. Zo voelt het nog altijd. Mijn oude leven ben ik op die dag kwijtgeraakt, maar ik heb er een nieuw leven voor teruggekregen. Eentje waarin ik in het begin erg mijn weg moest vinden en waarvan ik niet wist of ik het wel zo leuk vond. Maar inmiddels heb ik mijn leven weer opgebouwd, is alles weer op de rit en ben ik gelukkig én gezond. Soms denk ik weleens: had ik vier jaar geleden maar even in de toekomst kunnen kijken, zodat ik geweten had dat alles goed zou komen. Dat ik me weer gelukkig zou gaan voelen en verloskundige zou worden. Wat zou me dat een hoop zorgen hebben bespaard.

Nu, vier jaar later, liggen de kaarten heel anders dan toen. Ik ben gezond, sta voor mijn gevoel weer midden in het leven en ik ben zelfs aan het werk. Sinds kort neem ik waar bij een verloskundigenpraktijk in Hoofddorp. Daar heb ik ook mijn eindstage gelopen.
Er was me gevraagd of ik op 13 maart achterwacht wilde zijn voor één van de dienstdoende verloskundigen. Dat hield in dat ik mogelijk haar dienst moest overnemen als zij door omstandigheden niet kon. Dat wilde ik natuurlijk wel.
Ik had al een paar diensten gedaan in Hoofddorp, maar nog geen bevalling… En ik kan jullie vertellen dat die eerste bevalling na je afstuderen erg spannend is. Ik heb er tijdens mijn opleiding al 74 gedaan, maar die eerste na je afstuderen is toch een apart geval. Het is namelijk de eerste keer dat je er alleen voor staat. Afijn, de eerste twee nachten van mijn diensten heb ik bijna niet geslapen. Maar er beviel mooi niemand. Het bleef dus maar wachten op die eerste bevalling.

En toen was het 13 maart, 10:30 uur. Ik had net gebakjes gehaald, omdat ik me jarig voelde. En toen ging plotseling mijn telefoon. Ik moest de dienst overnemen, en kon gelijk door naar het ziekenhuis voor een bevalling. Mijn eerste!
Eenmaal in het ziekenhuis waren mijn zenuwen zo goed als verdwenen. Ik was op bekend en vertrouwd terrein in het ziekenhuis, en er ging gewoon een knop om. De bevalling verliep heel voorspoedig, en zo werd er op 13 maart 2014 aan het einde van de middag een blakend kindje geboren.
Dat had ik vier jaar geleden niet kunnen bedenken toen ik doodziek in datzelfde ziekenhuis lag. Ik wist toen niet eens of ik überhaupt nog verloskundige zou worden. Eigenlijk te bizar voor woorden dat ik de eerste bevalling na mijn afstuderen nou net precies op 13 maart heb gedaan. Ik zei nog tegen mijn moeder: “Ik ben niet bijgelovig, maar is dit niet iets té bijzonder..?”

Om 18:30 uur droeg ik de dienst over aan een collega, en ben ik snel naar het restaurant gereden waar ik met mijn familie zou gaan eten. Want ja, het was tenslotte 13 maart. En daar staan we nog elk jaar bij stil. Voor ons lijkt het nog zo kort geleden. We herinneren ons de meest onbelangrijke details van die dag. Sommige dingen van later op de dag zijn langs mij heen gegaan, omdat mijn toestand zo snel verslechterde. Maar zeker van ’s ochtends weet ik alles nog precies. Ik weet nog wat voor weer het was en welke kleding ik droeg. Mijn leven veranderde die dag. En dat maakt dat 13 maart altijd een bijzondere datum blijft.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *