Zaterdag 21 juni 2014 – Terug van weggeweest

Ik heb mijn blog een beetje verwaarloosd. Niet met opzet, maar ik kon er niet zoveel tijd meer voor vinden. Een positieve oorzaak daarvan is dat ik veel heb gewerkt de afgelopen maanden. En ik vind het hartstikke leuk. Anderhalve week geleden nog een hele leuke bevalling gedaan. Mijn collega die ook dienst had, had twee bevallingen tegelijkertijd waardoor ik ook aan de bak moest. Als ik zo’n leuke bevalling heb gedaan, krijg ik daar zoveel energie van dat ik er dagen op kan teren. Dan kan het half drie ’s nachts zijn als ik naar huis rijd, maar dan ben ik nog steeds hyper. Nadeel is dat het daarna ook iets langer duurt voordat ik in slaap val, terwijl ik tegelijkertijd denk: ik heb nog een paar uurtjes om te slapen… dus slaap alsjeblieft! Maar die paar uurtjes zijn vaak genoeg om de volgende dag ook nog prima door te komen.
Onlangs moest ik er ’s nachts twee keer uit om bij iemand thuis langs te gaan. De eerste keer was om 01:30 uur, toen was het doodstil buiten. Geen kip op de weg. De tweede keer was het 4:30 uur, en toen ik naar buiten stapte hoorde ik een kakofonie aan vogelgeluiden. Het leek de Avifauna wel. Zo leuk, de vogels waren duidelijk allemaal net wakker geworden. Het was trouwens ook al licht aan het worden, wat mij verbaasde… zo vroeg al. Het maakt het beroep wel bijzonder, om midden in de nacht op pad te zijn. En als het stikdonker is buiten te zoeken naar een huisnummer.

Een andere oorzaak is dat ik ook volop heb genoten van het mooie weer de laatste tijd. Als ik dan vrij was, koos ik er liever voor om op pad te gaan dan achter de laptop te gaan zitten. Maar nu vond ik dat het wel lang genoeg geduurd had. Ik ga echt proberen weer vaker te schrijven.
Laatst liep ik op het strand, met mijn voeten in de zee en dacht: wat had ik dit destijds, toen ik in het ziekenhuis lag, graag willen doen. Lekker met mijn voeten door de zee lopen, kijken naar meeuwen die in het water dobberen, de zon op mijn rug voelen branden. Heerlijk! En nu kan ik het allemaal gewoon weer. Nu ben ik echt geen zweverig type, maar dit soort momenten heb ik de laatste tijd heel vaak, dat ik denk: wat een geluk toch dat ik dit gewoon weer kan doen. Ook als ik bijvoorbeeld ’s avonds in bed tv lig te kijken of simpelweg op de bank zit te luisteren naar het tikken van de klok, besef ik regelmatig dat het eigenlijk een groot voorrecht is om gewoon te kunnen doen wat je wilt, zonder dat je je druk hoeft te maken over je gezondheid. Ik vind het een heel bijzonder idee dat mijn lichaam het gewoon weer doet zoals het het hoort te doen, dat mijn hart gewoon blijft kloppen en dat mijn ademhaling vanzelf gaat. Dat het, na alles wat er gebeurd is, gewoon weer goed werkt. Zo vanzelfsprekend is dat namelijk niet, althans niet voor mij. Toen ik destijds in het ziekenhuis lag, realiseerde ik me hoe waardevol het is als je geen omkijken hebt naar je gezondheid en daardoor gewoon je leven kan leven. Dat je kunt doen en laten wat je wilt. Voor mijn ziekte zag ik dat allemaal niet zo, toen leek het allemaal normaal. Maar ik ben blij dat ik het nu besef. Dat ik snap dat gezondheid eigenlijk ultieme vrijheid is. Want ik weet ook dat het zomaar opeens anders kan zijn.

Wat dan weer een beetje jammer is, is dat onlangs gebleken is dat mijn gebit kwetsbaar is geworden als gevolg van de chemotherapie. Laatst zat ik in de auto te kauwen op een mentos, toen er een stukje van mijn kies afbrak. Ik schrok me rot. Gevoelsmatig was het een dramatisch groot gat, een immense krater. Toen ik even later bij de tandarts in de stoel zat bleek dat wel enigszins mee te vallen. Ik vroeg of het überhaupt nog te repareren viel. “Ja joh, dit is makkelijk te repareren,” zei hij. Een pak van mijn hart. Ik zag mezelf al met kronen, bruggen, implantaten en weet ik wat voor tandheelkundige ellende je hebt. Jammer genoeg ontdekte hij nog twee stukjes die waren afgebroken en gerepareerd moesten worden. Net toen ik dacht dat daarmee de kous af was, kwam het ergste van alles. Ik moet over een tijdje naar de kaakchirurg om mijn twee verstandskiezen eruit te laten snijden. En dát vind ik nou serieus een gruwelijk idee. Mij liever niet gezien. De laatste keer dat ik een narcose wenste, was toen ik mijn eerste beenmergpunctie kreeg. Die behoefte voel ik nu ook weer heel sterk… Maar goed, die ga ik ook nu weer niet krijgen natuurlijk.
“Ach, je hebt je gezondheid terug. Als dit het ergste is…” zei de tandarts. Is natuurlijk ook zo, maar ik baalde er wel flink van. Ik had altijd een goed gebit. Zijn advies was om zo snel mogelijk een aanvullende verzekering voor tandheelkundige ingrepen af te sluiten als ik die nog niet had. Gelukkig had ik die al wel.

Afgelopen donderdag lag ik weer in de stoel bij de tandarts. “Ik zal het maar verdoven hè? Dan voel je er niets van. Je hebt al genoeg meegemaakt.”
Leek me een goed plan.
Na twee minuten wist ik al: ik hou net als alle andere mensen niet zo van de tandarts. Ik heb wel eens eerder een behandeling gehad, maar nu besefte ik weer wat er dan allemaal in je mond verdwijnt: apparaatjes met akelige geluiden (die je in de wachtkamer al hoort), tangetjes met haakjes, stellages om je kiezen heen die lekker strak aangedraaid worden. En net als je denkt dat er niks meer bij past, zegt de tandarts tegen zijn assistente: “Stop hier nog maar even een wattenrol in.” Die vervolgens ergens tussen mijn kaak en wang werd gepropt. En ik maar kijken van de lamp naar het dakraampje en van het dakraampje naar de lamp, terwijl ik dacht: is hij nou nog niet klaar?
Afijn, ik heb het inmiddels achter de rug en mijn twee kiezen zijn gerepareerd. Nu heb ik tot na de zomer om me mentaal voor te bereiden op de kaakchirurg…