Maandag 1 september 2014 – Kaakchirurg

Ik wist dat ik er niet aan zou ontkomen, maar het werd toch iets sneller dan gepland. Drie weken geleden begon ik last te krijgen van kiespijn, en toen ik bij de tandarts in de stoel lag was al direct duidelijk waar de pijn vandaan kwam. Sterker nog, nog voordat ik plaatsnam in de stoel wist mijn tandarts al wat het probleem was, zei hij. “Die verstandskiezen… Ik denk dat we er goed aan doen om een afspraak te maken bij de kaakchirurg.”
Had hij eerder nog gezegd dat we het zouden uitstellen tot na de zomer, nu leek het erop dat het niet langer kon wachten. Wat een feest, die verstandskiezen. Waarom krijgen we ze eigenlijk? En waarom moeten ze bijna bij iedereen scheef groeien zodat ze ook nog verwijderd moeten worden? Dat is toch slecht geregeld door de natuur.
Afijn, ik mocht zelf een afspraak maken bij de kaakchirurg, dus ik koos voor 1 september. Daarna ben ik drie dagen vrij, dus alle tijd om op apegapen te liggen. Je moet je tenslotte voorbereiden op het ergste, dan kan het alleen maar meevallen. Nietwaar?

De dag voor de geplande behandeling, op zondag 31 augustus had ik nog een 24-uurs dienst bij verloskundigenpraktijk Heerhugowaard, waar ik deze zomer werk. En het is topdrukte, zo lijkt het. De afgelopen diensten heb ik steeds bevallingen gehad.
Mijn dienst zondag liep van 9:00 uur tot maandagochtend 9:00 uur. ’s Ochtends vijf kraamvisites gereden en aansluitend (begin van de middag) door naar iemand die al een tijdje weeën had. Daar aangekomen bleek dat we direct door konden naar het ziekenhuis. Hun dochter werd aan het einde van de middag geboren. Terwijl ik nog wat dingen aan het afronden was, werd ik gebeld door de volgende die ging bevallen. Ik sprak af dat ik, zodra ik hier klaar was, bij haar langs zou komen. Om 19:00 uur verliet ik het ziekenhuis, om direct door te rijden. Aldaar bleek dat ze nog niet zo ver gevorderd was, en aangezien de praktijk (waar ik tijdens mijn diensten verblijf) slechts vier minuten rijden was, besloot ik nog even terug te gaan naar de praktijk. Ik zou daar namelijk ook nog even een andere cliënt tussendoor zien, dat had ik beloofd. Uiteindelijk heb ik ook nog maar even heel snel wat gegeten, om vervolgens om 20:45 weer terug te zijn bij de cliënt die ging bevallen. Zij bleek inmiddels heel snel te gaan. Ik heb kraamzorg gebeld voor assistentie en al mijn spullen klaargezet, en om 21:30 werd er een baby geboren.
Uiteindelijk ging ik om 23:45 bij het gezin weg, en lag ik om middernacht in mijn bed op de praktijk. Na een werkdag van 15 uur was ik toch wel echt heel moe en blij dat ik kon slapen.

Totdat de diensttelefoon weer ging om 01:30. “Hallo, je spreekt met (…), mijn vrouw heeft weeën.” Hoewel hij heel enthousiast klonk, dacht ik op dat moment even: ah neee, niet nog één. Bevallingen zijn hartstikke leuk en ik doe ze met veel plezier, maar nu was ik zo moe. En ik dacht: ik moet na mijn dienst ook nog naar de kaakchirurg. Dat wordt leuk als ik de hele nacht niet heb kunnen slapen. Ik kon mijn bed weer uit en stapte in mijn auto. Aldaar bleek ze nog helemaal aan het begin van de bevalling te zitten, dus ik hoefde er nog niet bij te blijven.
Om 02:30 uur lag ik weer in mijn bed en heb ik gelukkig kunnen slapen tot 6:30 uur, toen belde de volgende met weeën. Zoals ik al schreef: topdrukte.
Uiteindelijk heb ik de dienst om 9:00 uur aan mijn collega overgedragen, en kon zij aan de bak. Want er gingen er twee bevallen. Ik had daarentegen de kaakchirurg in het vooruitzicht…

Aangekomen op de poli Mond-kaak-en aangezichtschirurgie van het Spaarne Ziekenhuis meld ik me bij de balie. Ik moet een formuliertje invullen, omdat ik hier nog niet eerder ben geweest. Ik lees: ‘Bent u onder behandeling van een medisch specialist? Zo ja, waarvoor?’ Ik schrijf op: ‘Hematoloog, ivm leukemie 4 jr geleden.’ Ik word dan wel niet meer behandeld, maar er stond geen vraag tussen over ‘onder controle zijn’. Dus dan maar zo.
Zelfs na alles wat ik achter de rug heb, vind ik zo’n ingreep als deze nog reuze spannend. Op dit moment geef ik liever de voorkeur aan een beenmergpunctie dan aan het eruit laten snijden van mijn verstandskies. Ik hoef echter niet te kiezen, want die beenmergpunctie krijg ik ook nog over een maand… Maar goed, het heeft natuurlijk alles te maken met het onbekende. Ik weet niet zo goed wat me te wachten staat. Vreselijk vind ik dat. Dat hordes mensen dit soort ingrepen ondergaan, verzacht het eigenlijk niet eens. Het maakt het niet minder vervelend. Denk je dat je alles gehad hebt, maar dan is er nog de kaakchirurg. Gelukkig heb ik in de afgelopen jaren wel geleerd om me niet heel erg zenuwachtig te maken van tevoren. Dat is gelukt. Maar nu ik in de wachtkamer zit en zojuist iemand kreunend weg zag gaan, voel ik me iets minder relaxed.

Ik word binnengeroepen door een verpleegkundige. In de behandelkamer schud ik de hand van de kaakchirurg en de assistente. Ik hoor totaal niet hoe ze heten, want mijn aandacht wordt volledig naar de stoel getrokken waar ik direct in moet gaan zitten.
Nadat de kaakchirurg me een aantal vragen heeft gesteld, gaan we ‘beginnen’. Zo’n definitief moment waarop je beseft dat je niet meer terug kunt.
“Ik ga de stoel even naar achteren doen hoor,” zegt hij.
Terwijl ik de lamp boven mijn hoofd lig te bestuderen, praat ik mezelf bemoedigend toe. Beelden van onder andere de Intensive Care en Hematologie haal ik zo snel als ik kan naar boven om mezelf ervan te overtuigen dat dat allemaal veel erger was dan dit. Het helpt alleen voor geen meter. Ik vind dit helemaal niks. Gelukkig gaat hij eerst verdoven.
Als hij met de verdoving naast me staat, valt hem kennelijk het litteken in mijn hals op. “Hé, heb jij een tracheotomie gehad, of..?”
“Ja, tracheotomie inderdaad.” Hij is de eerste arts in vier jaar tijd die ernaar vraagt. Misschien moet je chirurg zijn om er een beetje mee bekend te zijn.
“Dat is meestal geen goed teken.”
“Nee, dat was het ook niet…” antwoord ik.
“Hoe komt het dan?”
“Ik heb leukemie gehad en bijna zes weken op de IC gelegen.”
“Nou, dat is nogal wat. Wanneer was dat?”
“Vier jaar geleden. Of nou ja, vier en een half.”
“Oh, dat is nog aardig recent dus.”
Stiekem ben ik blij dat hij dat zegt. Voor anderen is het juist vaak heel lang geleden. Maar hij snapt het.
“Wel helemaal genezen?”
“Ja, gelukkig wel.”
“Maar je bent dus al wel aardig wat gewend denk ik?” vraagt hij.
Ik knik. En toch vind ik dit heel eng.

Na de verdoving krijg ik een steriel laken over mijn gezicht, met een gat erin waardoor alleen mijn neus en mond zichtbaar zijn. Ikzelf zie helemaal niks, en dat vind ik nogal spannend. Er gaat vandaag één verstandskies uit, rechts achterin. Hij is nog helemaal niet door, dus het wordt snijwerk. Ergens ben ik blij dat ik niet kan zien wat hij doet. Het idee vind ik heel rot. Al met al is de ingreep redelijk snel klaar, binnen een kwartier. Met een verdoofde, gezwollen rechterwang en zweethanden kom ik weer uit de stoel. De kaakchirurg geeft me nog een informatieboekje mee en zegt: “Thuis mag je 1000 mg paracetamol innemen, maximaal 4x op een dag. Je hebt nu natuurlijk nog niks genomen.” Dacht hij dat? Zoals hij al zei ben ik wel wat gewend, dus natuurlijk had ik al paracetamol ingenomen. Maar dat heb ik maar niet gezegd.
Eenmaal op de gang word ik heel duizelig. Ik neem nog maar even plaats in de wachtkamer tot het beter gaat. De mensen die nog zitten te wachten kijken vanzelfsprekend niet meer zo hoopvol, nu ze mijn dikke wang hebben gezien. Mijn gezichtsuitdrukking straalt ook niet bepaald uit dat ik me heel lekker voel. Maar goed, daar kan ik ook niks aan doen. De helft van mijn gezicht voel ik niet eens. Als ik niet meer duizelig ben, ga ik gauw naar huis.
Ik ga nog even bedenken of ik nog terugkom voor de linkerkant.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

5 reacties op Maandag 1 september 2014 – Kaakchirurg

  1. Ilse schreef:

    Hoi Lisa,

    Leuk weer wat van je te lezen, en veel beterschap!

    Groetjes, Ilse

  2. Rita. Overgaauw. schreef:

    Lieve Lisa,

    Jouw humor is weergaloos, je kracht enorm.
    Ben heel trots op je.
    Je bent nog steeds een kanjer!
    Heel veel succes in je nieuwe baan.

    Veel geluk en liefde. Rita.

  3. Carel Weijers schreef:

    Dat trekken van die kies Lisa was dus een “bevalling” op zich.

    “Ik ga nog even bedenken of ik nog terugkom voor de linkerkant”. Dat kun je wel doen, maar ik vrees dat je geen keus hebt als ook die kies gaat opspelen.

    Groet van een ervaringsdeskundige (op tandartsengedoe)!

  4. Maurien schreef:

    Fijn dat je weer geschreven hebt; zo hou je je ‘vaste volgers’ goed op de hoogte.
    Ik kan me mijn ‘uitje’ naar de kaakchirurg nog goed herinneren: vooral dat liggen ónder dat laken vond ik traumatisch (brrr, als ik er weer aan denk…). Gelukkig hersteld je mond snel, dus ben je snel van de pijn af. Succes met de andere kant!
    Groeten, Maurien

  5. Witje schreef:

    Mijn verstandskiezen konden gelukkig “gewoon” door mijn eigen tandarts worden verwijderd… Maar fijn is het allemaal niet…
    Wel fijn dat je weer een mooie update hebt geschreven!

    Groetjes!!

Laat een antwoord achter aan Rita. Overgaauw. Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *