Zaterdag 30 juli 2011 – Avondje Pathé

De afgelopen dagen heeft de psychotherapeut steeds in mijn hoofd gezeten (goh, wat een woordspeling). Niet dat het echt effect had, want ik heb nog geen boze of verdrietige bui gehad. Ik heb eerder steeds een soort van (met de nadruk op ‘soort van’) schuldgevoel omdat ik in plaats van iets leuks te gaan doen, me misschien wel therapeutisch ellendig zou moeten voelen. Meestal voel je het als je opstaat toch al, of je een baaldag hebt of niet? Nou, tot nu toe was ik steeds prima in mijn hum. Ben ik vandaag boos? Nee. Verdrietig? Ook niet. Hm, morgen nog eens proberen.

Gisteravond ben ik met Fabiënne (ook wel bekend als ‘Fa’), een goede vriendin, naar de film geweest in Pathé Haarlem. Zij had kaarten gereserveerd en besteld via internet, maar toen we aankwamen bleek dat deze kaarten voor senioren waren. Foutje. “Senioren??” vroeg ik. “Ja, ik heb gewoon de goedkoopste kaarten genomen, wist ik veel…” Je kon me ter plekke opvegen. We mochten aansluiten in de rij voor de kassa om de kaarten om te ruilen.
“Nou, dat hadden jullie wel wat duidelijker mogen aangeven op de website”, zei ze tegen de man achter de balie. “Ja mevrouw, maar er staat toch echt ‘senioren’, dus…” Zucht, nou goed. “Dat wordt dan twee euro per kaartje bijbetalen en nog vijftig cent per kaartje extra, omdat je nu kaarten bij de kassa koopt en niet uit de automaat.” Maar natuurlijk.
“Nu zitten we nog op rij twee ook, helemaal vooraan, rotter dan dat kun je niet zitten”, zegt Fa. “Ah joh, wat geeft het…” probeer ik. “Nee, we gaan gewoon op rij vijf zitten, zoals we eerst hadden gereserveerd. Die stoelen zijn net pas vrijgegeven dus waarschijnlijk zit er niemand.” Maar helaas worden we door het mannetje bij de ingang van de zaal naar onze plaatsen gedwongen. En het was heus goed te doen hoor, rij twee. Bovendien had het nog erger gekund, want er was ook nog een rij één. Ik maakte me eerder druk om de luidruchtige popcornvreters achter mij. Wat is dat toch altijd?!

De film was hilarisch, erg gelachen. Om 23:30 was de film afgelopen en zijn we nog even naar de Jopenkerk geweest. Dat is een nieuw café/restaurant (en bierbrouwerij) in Haarlem, in de voormalige Jacobskerk, en schijnt helemaal hot te zijn op dit moment. Ik ben er al tig keer langsgelopen, maar was er nog nooit geweest. Het zit naast Pathé en het stikte er van de mensen, dus we zijn er ook maar even een drankje gaan drinken. Was erg gezellig.
Ik heb van Fa toestemming gekregen om bovenstaand verhaal te vertellen, op voorwaarde dat ik ook eerlijk zou zijn over het feit dat ik na één glas wijn al enigszins draaierig was. Maar in combinatie met chemo kan ik gewoon niet meer verdragen. Ik was wijs genoeg om nee te zeggen tegen een tweede glas.

Bij thuiskomst moest ik mezelf nog even trakteren op een cocktail van methotrexaat, mercaptopurine en co-trimoxazol. Maar goed, na een leuke avond neem je dat wel voor lief. Nou ja, ik dan. Mijn psychotherapeut zou, als ze mij was, er boos en verdrietig om zijn geworden.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *