Vandaag staat er een vergadering op het programma voor het patiëntenblad LeukoNieuws. Omdat ik pas sinds april dit jaar lid ben van de redactie, is dit mijn eerste vergadering en ga ik voor het eerst de rest van het team ontmoeten.
De vergadering staat gepland van 10:30 tot 14:00 in het Toon Hermans Huis in Amersfoort. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder in Amersfoort ben geweest, maar op deze manier kom ik nog eens ergens… Vandaag ga ik met de trein.
Aangekomen op station Heemstede-Aerdenhout loop ik de trap op naar perron 1. Je moet weten dat dit stationnetje maar twee perrons heeft: 1 gaat altijd richting amsterdam en 2 richting Leiden. Nou, in Leiden heb ik mijn hele leven nooit iets te zoeken gehad, totdat daar een jaar en ruim vier maanden geleden verandering in kwam. Zodoende ben ik twee keer met de trein naar het LUMC gegaan, maar meer ook niet.
Vandaag was voor het eerst dat ik weer op perron 1 stond. En dat is toch anders dan perron 2 hoor, geloof me. Het is toch de andere kant… het is het perron waar ik jarenlang elke dag op de trein stond te wachten om mee naar mijn opleiding te reizen. Maar het belangrijkste is toch wel het feit dat het anderhalf jaar geleden is dat ik voor het laatst op perron 1 stond. An-der-half jáár. Toen was alles nog normaal, had ik mijn zorgeloze leven en lange haar nog, zat mijn hoofd vol met toekomstplannen, was de wereld nog één en al zonneschijn en leek kanker iets wat alleen andere mensen treft.
Deze ochtend zit ik op één van de bankjes op perron 1, net als anderhalf jaar geleden. Wachtend op de trein zit ik een beetje om me heen te kijken. Dit bankje heeft nu armleuningen, destijds nog niet. En de metalen steunbalken aan de overkapping boven mijn hoofd zijn in plaats van zwart, nu grijs geschilderd (ja, blijkbaar valt me dat op). Voor de rest lijkt er niets veranderd. Hier niet. Niet op perron 1. Maar ik zit hier nu op hetzelfde bankje als anderhalf jaar geleden, met een litteken in mijn hals, littekentjes op mijn armen, droge en vervelde handen door de chemotherapie, en haar tot net boven mijn schouders. Ik ben wel veranderd. Is het niet zozeer aan de buitenkant te zien, dan is het wel in mijn hoofd. Op dit bankje zit een hele andere Lisa dan anderhalf jaar geleden. Ik zou niet eens meer weten hoe ik me destijds voelde of wat voor gedachten ik had. Ik kan de kanker en alles wat er gebeurd is nergens meer van loskoppelen. Het is onlosmakelijk verbonden met wie ik vandaag de dag ben.
Ik reis via Amsterdam en de weg daar naartoe kan ik nog steeds dromen, aan die route is niets veranderd. De omgeving daarentegen wel. Hier en daar zijn nieuwe dingen neergezet, panden verbouwd en oja, deze trein heeft nu automatische raampjes! Wat een vooruitgang in anderhalf jaar tijd.
Dat een ritje met de trein zoveel bij me kan losmaken had ik niet kunnen bedenken. Maar kanker bepaalt veel, ook als het er niet meer is.
Aangekomen in het Toon Hermans Huis in Amersfoort maak ik kennis met de rest van de redactieleden. Een gezellig, leuk team. Een aantal van hen (de meesten eigenlijk) heeft zelf chronische leukemie en ik ben de enige die behandeld word voor acute leukemie. Toch een enorm ander ziektebeeld, merk ik. Maar ik zou niet weten wat ik liever zou hebben. We lachen om het feit dat het maar goed is dat je niet kunt -of hoeft te- kiezen!
Al met al vergaderen we vier uur lang en ben ik nogal gesloopt. Ik vraag me in gedachten af of ik de enige ben die steeds stiller word, zit te gapen en te knipperen met mijn ogen, maar uiteindelijk geeft de rest ook toe moe te zijn en naar huis te willen. En dus kan ik aan mijn anderhalf uur durende terugreis beginnen. Wat een dag. Absoluut leuk, maar wel vermoeiend.
