Zo, nu weet ik ook weer hoe het is om te studeren. Na drie maanden is dat wel weer even wennen, maar veel tijd om in te komen is er niet. Vanaf de eerste lesdag werd ik al meegezogen in alle drukte en de overdosis studiestof. En dat is niet erg, het is wel weer leuk om dingen om handen te hebben. Het blijft op één of andere manier toch altijd leuk en uitdagend om iets te leren wat je nog niet kunt. En echografie (als onderdeel van de verloskunde) is wel een goed voorbeeld van iets dat ik nog niet kan.
Vorige week donderdag, op 1 september, startte de minor. De docent ging even kijken of onze groep van 12 studenten compleet was en maakte daarbij gebruik van een A4-tje met pasfoto’s. Mijn pasfoto stamt echter uit 2008, toen ik met de opleiding in Amsterdam startte.
“Lisa?”
“Dat ben ik”, zei ik terwijl ik mijn hand opstak.
“Nee,” zei ze, “dit ben jij niet.”
“Jawel… ik ben het wel.”
“Nee, jij hebt kort haar!”
“Ja, dat is een heel verhaal, maar ik ben het echt.”
“Dat mééén je niet!”
“Jawel.”
Mijn medestudenten gingen zich er ook maar mee bemoeien: “ja, ze is het wel hoor…”
“Nou dat ga ik erbij schrijven, want je lijkt er echt niet op.”
En bedankt.
Omdat deze minor op een andere locatie gegeven wordt (het valt onder de opleiding Medisch Beeldvormende en Radiotherapeutische Technieken), kregen we even een korte rondleiding. We kregen alle ruimtes te zien met allerlei onderzoeksapparaten, om te oefenen. We kwamen o.a. meerdere röntgenapparaten tegen, een CT-scan en een scanapparaat waarbij radioactieve vloeistoffen kunnen worden toegepast. Ik vond het nogal wat dat deze apparatuur er gewoon is voor de opleidingen. En eerlijk gezegd ook best confronterend om weer face to face te staan met al die monsterdingen.
Mijn medestudenten leken het daarentegen één groot pretpark te vinden:
“Wat leuk!”
“Cool!”
“Gaaf hè?”
“Mag ik ook eens in die CT-scan?! Gewoon voor de lol?”
Ik moest moeite doen om mezelf af te sluiten voor deze enthousiaste uitlatingen over alles wat anderhalf jaar geleden voor mij aan de orde van de dag was. Maar goed, hoe kan ik het ze kwalijk nemen? Ze hebben gewoon geen idee. Ik weet alleen dat als het om je eigen lichaam gaat, dat het allemaal niet meer zo leuk, cool en gaaf is. Maar doodeng.
De minor bevalt gelukkig erg goed. Het is wel lastig nog, maar heel interessant.
Hoewel ik slechts twee à drie dagen per week college (en practicumlessen) heb en de rest zelfstudie en project is, is het wel een kwestie van goed plannen. De dagen op de opleiding zijn voor mij namelijk soms best lang. Maandag eindigde de laatste les om 17:15 uur. Gelukkig had ik daarvoor een paar uur niks, dus toen ben ik terug naar huis gegaan. Even op bed gelegen om mijn batterij op te laden voor het laatste college. Lekker truttig, maar de chemotherapie eist toch zijn tol af en toe.
Medestudenten hadden zich in die paar uur vol enthousiasme op de opgegeven opdrachten gestort, maar ik had daar toch echt de energie niet meer voor. Twee jaar geleden had ik dat ook prima gekund en ooit kan ik het weer, maar nu even niet.
En dan die ATRA-kuur waarmee ik volgende week donderdag ga starten. Ik weet natuurlijk niet hoe het zal gaan qua hoofdpijn en andere klachten, maar ik vraag me wel ernstig af of ik alle colleges zal kunnen volgen. De docenten die de minor echografie geven, weten van niets. Het voelt nogal tegenstrijdig dat ik naar de lessen moet/wil, terwijl ik gedurende vijftien dagen vrij pittige medicatie krijg. Waar gaat het nu om? Studie of mijn behandeling? Ik kan momenteel niet kiezen, het is allebei belangrijk. De combinatie van beiden is echter best lastig. De ATRA kan ik niet laten staan, maar ik kan mijn studie ook niet even stopzetten. En tijd om twee weken ‘ziek’ te zijn is er gewoon niet… want de lessen niet volgen is één ding, maar dan is er ook nog een belangrijk project dat ik ernaast moet doen en uiteraard veel zelfstudie.
Het komt erop neer dat ik het maar moet aankijken. En hopen dat het allemaal meevalt.
