Donderdag 8 september 2011 – Echo en zo

Vandaag heb ik zelf geëchood. Het was voor het eerst dat ik een transducer in mijn handen had en met alle knopjes op het apparaat aan de gang mocht gaan. Ik wist slechts van een paar knoppen de functie, en voor de rest was het een kwestie van overal een beetje aan draaien en op drukken. Gewoon kijken wat er gebeurt. Dat wordt ook geadviseerd, want anders leer je dat apparaat nooit kennen.
De afgelopen dagen heb ik bepaalde anatomische structuren helemaal uitgetekend en opnieuw in mijn hoofd gestampt (sommige details zakken in de loop der jaren toch een beetje weg als je er niet dagelijks mee te maken hebt) om ze op mijn netvlies te krijgen, want alleen dán begrijp je wat je ziet op de echo.

Wij kunnen uiteraard alleen maar op elkaar oefenen (studenten onderling dus) en aangezien we geen van allen zwanger zijn, bekijken we met de echo alleen organen en bloedvaten. Zwangeren kunnen we alleen echoën op stage en die hebben we later pas. Eerlijk gezegd vind ik het juist wel leuk dat we nu een beetje algemener leren echoën.
Vandaag hebben we de aorta (de grote lichaamsslagader) en de daarnaast gelegen holle lichaamsader bestudeerd. Per tweetal een echo-apparaat, dus tijd en ruimte genoeg om te oefenen. Het was in eerste instantie even lastig, maar al snel ga je de structuren herkennen. Dan begint het wonderlijk genoeg ineens te lijken op wat je in de boeken hebt zien staan. En als het lukt om datgene in beeld te krijgen wat je wilt zien… dat geeft zo’n kick!
Ik was net vijf minuten lekker aan het echoën toen ik al werd gecorrigeerd door de docent. Ik zat niet goed op de stoel, de onderzoeksbank stond te laag en ik hield mijn echoënde arm verkeerd. Het feit dat ik de aorta op dat moment wel mooi in beeld had, interesseerde haar niet zo geloof ik. Prioriteiten hè…

Uiteindelijk hadden we het wel gezien met de aorta en zijn vertakkingen, en wilden we ook wel wat organen bekijken. Ons geduld was ver te zoeken; waarom wachten tot de volgende les?! Zodoende kwamen mijn galblaas en maag voorbij en ikzelf heb bij een medestudent de baarmoeder en blaas in beeld kunnen brengen. De blaas zocht ik niet, maar die ligt ervóór, dus is niet te missen. Echt heel leuk als het -tegen verwachting in- lukt om er een mooi beeld van te maken.
Het is me nu ook wel duidelijk dat je pas leert echoën door het zelf te doen. Kijken naar echoplaatjes die door een ander zijn gemaakt, daar snap je niet veel van. Sterker nog, ik raak er doorgaans erg gefrustreerd van als iets totaal niet lijkt op wat het volgens de beschrijving zou moeten zijn. Hoe ga ik dit óóit leren?! dacht ik gisteren nog. Maar als je zelf gericht opzoek kunt gaan naar iets, dan is het ook veel makkelijker te vinden en te herkennen.

Wat ik wel bijzonder vond, is dat de echotransducer op mijn buik (toen een medestudent bij mij ging echoën) heel bekend aanvoelde. Ik heb in het begin van mijn ziekteproces meerdere malen een echo van mijn buik gehad vanwege inwendige bloedingen, maar ik kan me die momenten niet meer echt herinneren. Ik was wel ‘bij’, maar sommige dingen weet ik gewoon niet meer. Kennelijk heb ik het toch ergens in mijn hoofd opgeslagen, want anders had ik dat gevoel van de transducer ook niet kunnen herkennen. Een aparte ervaring.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

3 reacties op Donderdag 8 september 2011 – Echo en zo

  1. Fa schreef:

    Een leuke blog weer Lies ;-)! Was gezellig gister, tot snel,

    xx

  2. Bianca de Kat schreef:

    Mooi hoe je beschrijft dat je dat gevoel van die echotranducer ergens hebt opgeslagen waardoor je het een soort van herkende… Er bestaat zoiets als een lichaamsgeheugen en in je onderbewuste zijn er herinneringen opgeslagen waar je met je hoofd geen toegang toe hebt. Je lichaam heeft deze herinnering nog wel… Bijzonder ….

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *