Mijn ATRA-kuur zit er bijna op (a.s. donderdag) en uiteindelijk is de hoofdpijn me redelijk meegevallen. Op een aantal momenten na, maar toch. Ik ben wel tevreden.
Vanochtend had ik weer een meeting met de logopediste. Ik heb even mijn frustratie geuit over mijn stem, en ze begreep het volkomen. De ATRA helpt wat dat betreft momenteel ook niet echt, want het heeft nogal z’n weerslag op mijn slijmvliezen (droge ogen, kapot mondslijmvlies, labello-verslaving), en daarmee ook op mijn stem.
Veel mensen vinden mijn stem alweer aardig ‘goed’ en zeggen dan ook dat hier toch prima mee te leven is? Natuurlijk is het dat… maar feit is wel dat het behoorlijk belemmerend werkt. Om maar een voorbeeld te noemen: afgelopen zondag was ik op een borrel, en het was zo moeilijk om met mijn slechte stem boven het omgevingsgeluid uit te komen. Op een gegeven moment stonden er hooguit tien andere (pratende) mensen om me heen, maar toch was ik nog maar nauwelijks te verstaan. Zo vervelend, want één op één kan ik op prima volume praten. Maar als ik harder moet spreken, gaat dat niet. Af en toe ben ik geneigd om mijn mond maar te houden, want als iedereen -hoe begrijpelijk ook- steeds aan me vraagt ‘wat zeg je?’ of ‘hè?’, ‘wat?’… en ik dus alles twee of drie keer moet herhalen, dan is dat best wel vermoeiend. Lastig om op die manier een normaal gesprek te voeren. Bovendien heb ik er een dag later een behoorlijk pijnlijke keel van. Dat komt waarschijnlijk ook omdat ik voor mijn gevoel bijna moet schreeuwen om me verstaanbaar te maken. Logisch dat ik mijn stembanden dan overbelast. De logopediste zegt dat ik dat beter niet kan doen (hoe verrassend), en dat ik op hetzelfde volume als normaal moet blijven praten. Maar dat is simpelweg niet te doen als je op een borrel bent, in een druk restaurant of noem maar iets.
Thuis heb ik er ook last van, daar wordt dagelijks honderd keer gevraagd of ik even kan herhalen wat ik zei. Om gek van te worden af en toe. En als ik onderaan de trap naar boven sta te roepen (heus niet omdat ik te lui ben om naar boven te lopen), dan horen ze het zogenaamd ook niet. Ja ja, enne… ‘Oost-Indische doofheid’ dan?
Tijdens mijn minor Echoscopie volg ik lessen samen met elf andere studenten en we zitten altijd in een vrij klein lokaal. Toch hoef ik niet te proberen om iets te zeggen als er ook anderen aan het praten (of discussiëren) zijn, want dat is verspilde moeite. Niemand die me hoort namelijk. Als ik een vraag aan de docent heb, dan wacht ik tot iedereen stil is (en dat is nog lastig in een groep van twaalf meiden). Gelukkig is de docent altijd bereid om even een aantal dia’s terug te klikken in de powerpoint, omdat ik daar ergens nog een vraag over had…
Hoe dan ook, mijn zachte stem is dus echt wel hinderlijk. En frustrerend, omdat ik voorheen wél gewoon volume had. Mijn omgeving zal er wat minder moeite mee hebben, gok ik zo.
Misschien komt het er wel gewoon op neer dat het me te lang duurt voordat mijn stem echt weer goed is. Af en toe begin ik een beetje de moed te verliezen dat ik mijn oude stem nog terug zal krijgen. Ik ben al anderhalf jaar verder namelijk! En met ingrepen door een KNO-arts is het ook niet per definitie meteen opgelost.
Het is iets relatief kleins wat ik heb overgehouden aan mijn tijd op de IC, en het is ook zeker niet iets om dramatisch over te doen, maar vervelend is het wel. Voor mij.
Nou het lijkt mij ook heel irritant! Misschien dat als je stopt met de chemo’s dat het dan veranderd. Heeft de logepedist daar iets over gezegd?
Fijn dat deze Atra kuur meeviel….
Liefs
Hanna