Zondag 9 oktober 2011 – The day after

Wat ben ik soms blij dat de tijd doortikt. En wat ben ik blij dat ik me daardoor vandaag alweer een heel stuk beter voel. Gelukkig duren mijn offdays nooit lang. Ik vind één dag al lang en slopend genoeg.

Natuurlijk kan ik alles dan weer heel anders bekijken. Ik ben namelijk wel blij hoor, met dat ik die vervelende medicijnen kan krijgen. Heus wel. Maar soms, als ik moe en misselijk ben, even niet. Dan is het gewoon heel oneerlijk dat ik degene ben die moe en misselijk moet zijn, terwijl anderen -omdat zij die medicijnen niet nodig hebben- daar geen last van hebben. Ook dat is niet terecht, want anderen hebben ook zo hun problemen.
Maar mensen die op Facebook klagen over weekendkaters of juist dat ze vreselijk genoeg een avondje niet kunnen uitgaan, wekken bij mij op zo’n moment enorm veel irritatie op. Daar kunnen zij niets aan doen, maar ik ook niet. Het zal wel komen doordat ik met hele andere dingen bezig ben.
En ondanks de medicatie, kan ik echt wel een hoop dingen doen. Hoewel ik me continu bezighoud met dingen die in relatie staan met het feit dat ik ziek ben geweest, ben ik daar toch heel blij mee. Wat dat betreft heeft het ziek zijn me ook mooie dingen opgeleverd en mijn leven verrijkt. Ik heb er veel van geleerd. Jammer dat het op zo’n manier moest en ik zou er nooit voor gekozen hebben. Maar nu ik die ongewenste levenservaring toch gekregen heb, kan ik het wel waarderen. Gisteren zag ik alleen nog maar de negatieve dingen, vandaag zie ik ook weer de positieve puntjes.    

Aanstaande woensdag heb ik een interview met de directrice van de Vereniging Ouders Kinderen en Kanker (VOKK). Dat doe ik samen met een collega-redactielid voor het patiëntenblad LeukoNieuws. Ik vind het fijn dat ik dat soort dingen kan doen. Het is een bijzondere wereld, die van kanker. Alleen al omdat je kennismaakt met de meest vreselijke ellende, angst en onzekerheid, maar ook omdat je momenten van intens geluk kunt ervaren. En omdat ik die wereld nu ken, doe ik er graag iets mee. Het is belangrijk en ik krijg er energie van.  

Wat mijn studie betreft mag ik ook niet ontevreden zijn, dat gaat prima. Alleen de stages zijn voor mijn gevoel een lastig punt, omdat ik niet zeker weet dat ik die fulltime zal kunnen lopen. Voorheen hoefde ik me daar niet druk over te maken, maar nu kost het me allemaal veel meer energie. De stages zijn wel fulltime ingepland voor in november/december, dus ik ga mijn best doen. Hopelijk lukt het gewoon. De tijd zal het leren.
Begin november loop ik één week stage in een echocentrum in Amsterdam, daarna ga ik twee weken stage lopen in het VU medisch centrum en vervolgens nog vier weken stage in een echocentrum in Leiden (tegenover het LUMC). Die laatste stage moest ik zelf regelen en omdat mijn docent erg enthousiast was over de praktijk in Leiden, heb ik het daar geprobeerd. Ze hebben toegezegd, dus ik mag de stage daar doen. Het is verder reizen dan de stageplaats in Haarlem die ik kon krijgen, maar dat is niet zo heel erg. Voor een leuke stageplaats heb ik dat wel over. Bovendien, de afstand ben ik wel gewend…

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Zondag 9 oktober 2011 – The day after

  1. Hanna Lippinkhof schreef:

    Hey Lisa,

    Je mag best BOOS en verdrietig zijn. Het is ook niet eerlijk! En inderdaad zo confronterend als je jezelf met leeftijdsgenoten vergelijkt… Je ziet een wereld die je normaal niet ziet… Een hele andere wereld waarin het om andere dingen draait… Gelukkig inderdaad ook mooie dingen. Je veranderd als persoon op een positieve manier. Je mag echt trots zijn op jezelf en over een poosje kan je (met een beetje geluk) terugkijken op deze periode met een ander gevoel.

    Hou je taai en zet hem op :)

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *