Zondag 27 november 2011 – Van Amsterdam naar Leiden

En dan zitten de twee weken VU er alweer op. Time flies. Ik had gedacht dat vrijdag een hele zware dag zou worden, maar niets is minder waar. Het is me alles meegevallen. Er liep die dag ook een co-assistent mee met de echo, en dat was wel leuk. De arts-echoscopist moest een paar keer kolven (ze heeft een kindje van 3,5 maand), en dan konden wij in de tussentijd even koffie gaan drinken. Dat is het gezellige van met z’n tweeën meelopen. Dat heb je in het ziekenhuis dan weer, in een gewone praktijk eigenlijk nooit.

De co-assistent vertelde dat hij bijna klaar is met zijn opleiding. Hij doet nu onderzoek en als hij dat over een paar maanden afgerond heeft, hoopt hij zijn artsdiploma te kunnen aanvragen. Uiteindelijk wil hij graag de specialisatie gynaecologie gaan doen, maar hij gaat in eerste instantie proberen als basisarts aan de slag te gaan op de afdeling verloskunde/gynaecologie om ervaring op te doen. Ik ben zelf nog niet eerder een (mannelijke) co-assistent tegengekomen die ook echt gynaecologie wil gaan doen, dus dit is interessant. Mannen die de verloskunde oprecht leuk vinden en ook nog graag praten over bevallingen, die kom je niet dagelijks tegen. Ik zou het totaal niet achter hem gezocht hebben trouwens. Zo ‘typisch’ zijn ze dus toch niet, die mannelijke gynaecologen…
“Ik zie dat je een keer geopereerd bent,” zei hij op een gegeven moment, al wijzend naar het litteken in mijn hals. Hij is de eerste die er over begint. Ik vertel dat ik een tracheacanule heb gehad.
“O? had je een ernstige allergische reactie of zo?”
Al met al is hij dus nummer drie in het VU aan wie ik mijn verhaal verteld heb. Het praat wel een stuk makkelijker, met een dokter in spe. Het behoeft allemaal weinig uitleg.
“Nou, misschien tot ooit!” Aldus mijn toekomstige collega aan het einde van de dag.

Nou, dan heb je er een soort van fulltime werkweek in het ziekenhuis op zitten en dan verwacht je toch op z’n minst doodop te zijn. Ook dat viel reuze mee! Zaterdag ben ik nog druk in de weer geweest en pas vandaag bleek ik echt moe te zijn. Maar toch: na een pittige week ben ik nog steeds niet gesloopt. Ik kan toch meer aan dan ik dacht, en dat motiveert ontzettend. Ik maak me dan ook totaal niet druk meer over de komende stages. Morgen begin ik voor vier weken bij een echocentrum in Leiden, in het Poortgebouw recht tegenover het LUMC. Dat is officieel ook LUMC-terrein. Toch wel een gek idee om zo dichtbij mijn vertrouwde ziekenhuis stage te lopen. Het is wel lekker makkelijk met medicijnen ophalen, ik kan in mijn pauze of na afloop even langsgaan. En aanstaande woensdag heb ik weer een afspraak op de poli Hematologie. Punctie nummer 9 alweer! Ik moest het even opzoeken, want de tel was ik al kwijtgeraakt… moet je nagaan.