Woensdag 30 november 2011 – Poli Hematologie

Mijn afspraak op de poli voor vanochtend staat om 9:45 uur. In principe kan ik dan wel na tienen naar Leiden vertrekken, want eerder zal ik toch niet aan de beurt zijn. Maar da’s een grapje, ik wil er wel op tijd zijn. Ik heb nog steeds de illusie dat ik ooit, een keer, toevallig, ga meemaken dat het spreekuur van mijn hematoloog niet uitloopt. Altijd blijven hopen.
Terwijl ik op een stoel buiten het kamertje voor de vingerprik zit te wachten tot mijn voorganger eruit komt, hoor ik de assistente van achter de balie zeggen: “Jongedame Hilders is er, hè?” 
Ik was van plan me na de vingerprik te melden, maar ze heeft me dus al gespot. Het is een leuk mens. Vooral ten tijde van mijn laatste chemokuren en de policontroles daarna heb ik haar regelmatig gezien. Het afgelopen half jaar was ze er niet altijd op de dag dat ik op de poli kwam, maar vorige keer en vandaag dus wel. Het verbaast me enigszins dat ze nog weet dat ik het ben. Ik lijk in de verste verte niet meer op de kankerpatiënt die ik vorig jaar was. Dacht ik, tenminste.

Na de vingerprik neem ik plaats in de wachtruimte, waar het inmiddels al redelijk druk is geworden. De vrouw die vorige keer stoned op de poli verscheen, is er nu weer. Een stuk rustiger en met minder praatjes, maar volgens mij is ze niet minder stoned. Met grote tegenzin gaat ze een vingerprik halen en als beloning krijgt ze een bekertje koffie van een van de assistentes. Wij als niet-stonede patiënten krijgen dat nou nooit…
De vrouw gaat met haar bekertje koffie op een van de stoelen naast de balie zitten. Ze steekt haar hoofd even om de hoek van de balie en zegt tegen de assistente: “Ik wil er speculaas bij.”
“Sorry, maar dat heb ik niet…”
“Moar het is bijna Slinterkloas mànnn!”
“Ja ik weet het, sorry, ik heb het echt niet. Ik heb wel chocoladekoekjes, wil je dat dan?”
“Nee. Ik wil speculaas. Ik krijg niet eens speculaas,” klaagt de vrouw tegen een andere assistente die langs komt lopen.  
Ik probeer ondertussen mijn linkeroor dicht te duwen om het maar niet te horen, want ik kan mijn lachen al niet meer inhouden. Mijn hele buik verkrampt. Dat komt mede doordat de rest van de wachtkamer ook dubbel ligt. Iedereen moet lachen.
Het is zo aandoenlijk om te zien hoe alle assistentes met haar omgaan. Ze zijn zo lief en zorgzaam voor haar.

Iets na tienen ben ik aan de beurt. Dat valt nog best mee!
“Hoe is het?” vraagt mijn hematoloog als we in de spreekkamer zitten.
“Goed. Zoals altijd eigenlijk.” Op het moment dat ik het zeg, vraag ik me af wat ik hier eigenlijk doe. Ik heb geen vragen, geen klachten, het gaat gewoon goed. Toch vind ik het altijd wel prettig om mijn bloedwaarden te horen om dat te bevestigen. Ze waren weer om trots op te zijn: Hb 8.4, leuko’s 7.3 en trombo’s 325.
Hij vindt het geen probleem als ik een week later start met de ATRA, dus ik denk dat ik dat maar ga doen. Uiteindelijk komt het op geen enkel moment echt goed uit, maar vlak voor mijn laatste stageweek (19 dec.) lijkt me dan nog de beste optie. Ik zit er dan wel mee tijdens kerst en de jaarwisseling, maar ja… ik ontkom er toch niet aan. En methotrexaat is ook niet alles -verre van, eigenlijk- dus wat maakt het ook uit. Het is allemaal geen fijn spul.

De hematoloog meldt bij de verpleegkundige dat ik kom voor een punctie. Mijn negende, wel te verstaan. Terwijl zij met me meeloopt naar de punctiekamer, zegt mijn arts dat hij nog even snel een andere patiënt gaat zien, omdat hij een beetje achterloopt. Zie je, hij doet zijn best wel hoor. 
Terwijl ik lig te wachten, bekijk ik de kamer eens even. Er is iets veranderd, ze hebben de muren gepimpt. Ik zie zonnebloemen… dat brengt wat vrolijkheid op een niet al te vrolijke afdeling. Alhoewel, stonede patiënten brengen ook heel wat vrolijkheid. Maar dat terzijde.
Ik ga vandaag in mijn rechter heupkam laten prikken, in tegenstelling tot de laatste drie keren. Mijn linkerheup is een beetje gevoelig geworden door al die punctienaalden. Ik wil dus nu weer een keer rechts laten prikken, want dan kan links drie maanden langer herstellen.    

“Heeft u inmiddels al gehoord dat ik een boek geschreven heb?” vraag ik aan mijn arts als hij weer terug is. 
Hij zegt dat hij dat inderdaad gehoord heeft, van de hematoloog die medisch adviseur van mijn boek is. “Ik ben erg benieuwd hoe je het allemaal ervaren hebt. Wanneer komt het uit?” 
Ondertussen is hij achter mijn rug druk bezig met spuiten, naalden en vervolgens met duwen op mijn bekkenkam. “Nou, ik ga hier prikken.”
Ik geloof niet dat ik het wil weten. 
Na de verdoving prikt hij met een naald in mijn heup om te kijken of ik dat nog voel, en uit mijn reactie blijkt wel dat die ene verdoving niet genoeg is. De verpleegkundige reikt hem nog een spuit aan. Zo gaat het elke keer, maar hij probeert het steeds weer met één verdoving. Zoals ik hoop dat hij ooit nog eens op tijd zal zijn, zo hoopt hij dat ik ooit nog aan één verdoving genoeg zal hebben. Waarschijnlijk gaan we het allebei niet meer meemaken.

Links de verdovingsnaald, rechts de (groene) punctienaald

Al met al blijft het pijnlijk, ook het inschroeven van de punctienaald. Voorheen voelde ik daarbij nauwelijks iets, maar nu knijp ik me een ongeluk. En dat terwijl ik ruim een uur geleden 1000 mg paracetamol heb geslikt. Helpt voor geen meter. 
“Probeer eens te ontspannen. Even diep inademen en langzaam uitblazen,” praat hij me bemoedigend toe. “En weer inademen, en langzaam uitblazen. Je doet het hartstikke goed.”
Je kan zeggen wat je wil, maar hij zou best een goede verloskundige zijn.
“Ik vind het maar niks, die puncties.” Ik moet het toch even zeggen.
Hij snapt me wel. “Volgens mij is het nu ook pijnlijker dan vorige keren. Zullen we volgende keer maar weer links prikken?” zegt hij.
“Ja, laten we dat maar doen…”

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Woensdag 30 november 2011 – Poli Hematologie

  1. Lianne schreef:

    Hey Lisa,
    Vervelend zeg dat het dit keer zo pijnlijk was! Blijkt maar weer dat zo’n punctie geen pretje is! Maar je bent er nu weer even vanaf……..nu een paar weekjes wachten op de uitslag?
    Succes met al je stages! En alvast fijne sinterklaas (denk dat jullie dat wel vieren).
    Groet Lianne

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *