Woensdag 14 december 2011 – Derde week in Leiden

Ik was maandagochtend erg blij dat het weer maandag was. Nergens betere afleiding dan op stage. Ik moet zeggen dat ik me toen alweer een stuk beter voelde, maar toch.
Eenmaal binnen bij het echocentrum was de eerste vraag die aan me gesteld werd: “Lekker weekend gehad?”
“Ja prima, jij ook?” antwoordde ik. Ik had helemaal geen lekker weekend gehad, maar op mijn stageadres gaan klagen over mijn medicijnen wilde ik niet. Ik heb er nu eenmaal mee te dealen en ik mag blij zijn dat ik ze heb. Het is alleen onmogelijk om non-stop optimistisch te zijn over álles. Ook als je geen chemo slikt, is er weleens iets om negatief over te zijn of om over te zeuren.

Even later vroeg een van de andere echoscopisten ook aan me hoe mijn weekend was geweest. Op een of andere manier kwam mijn antwoord er toen minder enthousiast uit dan de bedoeling was.
“Hm, niet dus,” zei ze, “vertel..?”
En eerlijk… heel eerlijk: ik was blij dat ik toch even mijn hart kon luchten. Ik heb het heel simpel gehouden en gewoon gezegd dat ik op vrijdag een medicijn slik waar ik vaak in het weekend last van heb. That’s all, maar het was fijn om te zeggen. En het was nog fijner dat zij me die gelegenheid bood. En daarom is het toch goed dat ze op mijn stageadres van mijn ziektegeschiedenis af weten. Het is voor mij ook niet prettig om de schijn te moeten ophouden. Het feit dat ik dat rotspul moet slikken is al geen pretje, maar het met niemand kunnen delen maakt het alleen maar zwaarder. En ondanks dat ze nu overal vanaf weten, behandelen ze me gelukkig niet anders dan anders. Dat is heel fijn.

Ik heb het prima naar mijn zin bij het echocentrum in Leiden. De populatie mensen is ook leuk. Vooral het Leidse accent van sommigen vind ik erg vermakelijk. Laatst kwam er een man met zijn zwangere vriendin mee naar de echo, en hij vond het allemaal geweldig.
“Is dat ’t kindje dan, mevrouw?” vroeg hij al wijzend naar het echobeeldscherm.
“En ziet ’t dr allemoal goed uit dan, mevrouw?”
“Da ken dan nie meer fout gaan dan toch, mevrouw?”
Ik dacht: als hij nog één keer mevrouw zegt, dan schiét ik toch in de lach…
Soms kan ik me ook wel eens ergens over verbazen. Zo kwam er laatst een stel voor de echo en ze wilden weten wat het geslacht van de baby was. Toen de echoscopiste aan het einde van de echo had vastgesteld dat ze een jongetje zouden krijgen, zei de partner tegen zijn vriendin: “Nou ja, volgende keer beter schat.” Hij was oprecht teleurgesteld, en zijn vriendin trouwens ook.

Af en toe mag ik zelf even aan de slag met de echo. Inmiddels kan ik wel alles beoordelen wat er op de echo te zien is, maar zelf alles in beeld brengen is erg moeilijk. Ik merk wel wat vooruitgang, maar het blijft ontzettend lastig. Op het beeld zie je alles anders, dus je moet er goed bij nadenken en leren sturen met die echotransducer. Vooral dat laatste kost veel tijd en is het moeilijkste van alles.
Toen ik dit laatst uitlegde aan een zwangere die ik aan het echoën was, zei de echoscopiste tegen haar: “Vergelijk het maar met dat je voor het eerst een caravan achter je auto hangt en dan achteruit de rotonde over gaat.”
Ach ja, je zal het maar geprobeerd hebben…

Gisterochtend stapte ik in de trein naar Leiden en nog voordat ik kon gaan zitten, hoorde ik: “Lies??!”
Zat er een vriendin van de middelbare school tegenover mij. Ik had haar al bijna zes jaar niet meer gezien! Bizar toch, dat je in een megalange trein in dezelfde coupé gaat zitten, en dan ook nog tegenover elkaar?! Het was erg leuk om weer even bij te praten. Enige tijd geleden hebben we wel een keertje gemaild, maar het was wel lang geleden dat ik haar in real life gesproken heb. Toch leuk, zoiets.

Verder zit ik al de hele dag te twijfelen of ik morgen met de ATRA zal starten. Dat zou dan toch volgens plan zijn en niet een week later, zoals ik eigenlijk bedacht had. Ik kan echter niet goed beslissen, omdat ik morgen stage loop en niet weet hoeveel hoofdpijn ik ervan zal krijgen (en wanneer dat gaat optreden). Maar ja, volgende week heb ik ook nog stage en ik kan het niet blijven uitstellen. Eigenlijk had ik al geconcludeerd dat er nooit een geschikt moment komt voor ATRA. Wat dat betreft kan ik beter gewoon morgen beginnen. De doosjes Ibuprofen zijn in ieder geval al in huis gehaald.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *