Maandag 9 januari 2012 – Poli-afspraak vervroegd

Gisteravond zei ik tegen mijn moeder dat het eigenlijk wel balen is dat ik pas volgende week woensdag (18 januari) weer een afspraak op de poli heb, want ten eerste moet ik dan nog een week wachten voordat ik misschien iets tegen de huiduitslag in mijn gezicht kan krijgen, maar ten tweede zou het ook kunnen dat het dan weggetrokken is en mijn arts het niet heeft kunnen zien. En eigenlijk wil ik wel dat hij het even ziet. Misschien dat ik het bij de volgende ATRA-kuur weer krijg, en dan weet hij nog steeds niet waar ik het precies over heb. Maar voor nu gaat het erom dat ik er al bijna drie weken last van heb en het niet minder wordt. Hoewel er plekken verdwijnen, komen er ook steeds nieuwe rode plekken bij. Vooral rondom mijn linkeroog en boven mijn rechteroog doet het zeer en schilfert het. Maar ook op andere plekken in mijn gezicht zitten plekken.

Mijn moeder kwam vanochtend daarom op het idee om te vragen of de poli-afspraak misschien vervroegd kon worden naar aanstaande woensdag. Daar had ik nog geen seconde aan gedacht. Voor huiduitslag? Voor een vervelende bijwerking van mijn medicijnen? Is dat niet een beetje overdreven?
Maar toen ik in de spiegel keek, dacht ik: nee, dit ziet er niet uit en ik heb er last van. Ik ben er wel klaar mee.
In overleg met mijn hematoloog is de poli-afspraak nu vervroegd naar aanstaande woensdag. Ik ben blij dat ik terecht kan.  

Vanochtend ben ik sinds (ruim) twee maanden weer op de opleiding geweest voor mijn minor Echoscopie. In de tussentijd heb ik stages gedaan. 
Ik was er nog maar net, toen een medestudent al vroeg: “Wat heb jij nou bij je oog?!”
“Huiduitslag van de medicatie…”
’s Middags kwamen twee andere medestudenten ook even informeren. Eén van hen zei: “Hoe is het nu met je Lisa, want ik vond je er slecht uitzien vanochtend.”
“Nou, dank u vriendelijk.”
‘Ja, nee, zo bedoel ik het niet. Je ziet er moe uit. En je hebt ook allemaal rode uitslag in je gezicht, hoe komt dat?”
Dus. Daarom ga ik woensdag al naar mijn hematoloog toe. Hier wil ik niet mee blijven rondlopen.

We hebben vandaag op de opleiding weer echo’s gemaakt bij elkaar. De verschillende organen die we moeten scannen zijn niet bij alle studenten even goed in beeld te brengen, daar zit onderling verschil in. Het gevolg is dus dat iedereen bij elkaar nagaat wie er een ‘mooie aorta’ heeft, wie er ‘mooie nieren’ heeft, wie er een volle blaas heeft (belangrijk voor het echoën van de baarmoeder), enzovoorts. Als je er over nadenkt best komisch. Jammer is wel dat je het vaardigheidsexamen ook op een medestudent moet doen, en dat je daarbij afhankelijk bent van haar organen. Maar wel terecht, want als echoscopist kun je je patiënten ook niet selecteren op mooie aorta’s, mooie nieren en weet ik wat allemaal. Dat zou nog eens wat zijn.
Terwijl een medestudent mijn aorta en diens aftakkingen ging echoën, viel ik bijna in slaap daar op die onderzoeksbank. Vooral omdat er een kussen onder mijn hoofd lag, omdat het echolokaal donker was en omdat ik vanochtend moeite had met opstaan, was het best verleidelijk om even mijn ogen dicht te doen. Maar zoals altijd bij de practicumlessen was het vrij druk in het lokaal en wisselden we onderling met echoën, dus het ogen-dicht-moment was maar van korte duur.

Mijn auto rijdt inmiddels weer, mijn vader heeft hem gerepareerd. Het was geen heel complex probleem gelukkig (maar dat kan ook niet bij een Panda).

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *