Woensdag 11 januari 2012 – Hematologie en Dermatologie

Vandaag heb ik om 10:15 uur een afspraak op de poli Hematologie, voor controle en vanwege de huiduitslag waar ik al drie weken mee rondloop.
Ik meld me bij de assistente en wil dan een vingerprik gaan halen, maar zie dat de mij inmiddels bekende ‘stonede’ mevrouw al in dat kamertje zit. Ik neem dus maar even plaats op een van de stoeltjes die om de hoek staan. Ondertussen hoor ik dat ze hele verhalen vertelt aan de prikster en diens collega. Op een gegeven moment zegt de prikster dat het voor haar tijd is om in de wachtruimte plaats te nemen, omdat er alweer een volgende patiënt (ik) zit te wachten. Nog steeds duurt het enkele minuten voordat ze daadwerkelijk het kamertje verlaat. Daarna komt de prikster zeggen dat ik binnen mag komen.
“Ja, sorry het duurde eventjes…” begint ze, “die mevrouw is een beetje een geval apart…”

Als ik ook eenmaal in de wachtruimte zit te wachten, zie ik de mevrouw op een gegeven moment de poli verlaten. Dat deed ze vorige keer ook, maar toen kwam ze redelijk snel weer terug. Nu komt de hematoloog haar halen en is ze er niet…
“Ze is de gang op gelopen,” zegt een van de assistentes, “ik denk dat ze naar het Leidseplein gaat.” (Het Leidseplein is het centrale plein met restaurant, koffiecorner etc.)
Hoppa, de dokter er achteraan.
Hier in de wachtkamer kunnen we meegenieten. Zo te horen is de mevrouw via de wenteltrap naar beneden gegaan en staat de arts van bovenaf te roepen. “Komt u wel weer terug?!” “Oké, maar komt u daarna wel weer terug??!”
Na verloop van tijd komt de mevrouw weer terug naar de poli, maar veel te laat natuurlijk. Haar hematoloog heeft inmiddels al een andere patiënt gezien. Ze zegt tegen hem: “Ik was de tijd helemaal vergeten. Of heeft u soms de klok verzet??”
Hi-la-risch.

Ik word ook geroepen door mijn hematoloog en onderweg naar de spreekkamer vertel ik -enigszins gegêneerd- dat de huiduitslag wonderbaarlijk genoeg ineens minder lijkt te worden.
“Net zoals bij de tandarts dus?”
“Ja zoiets… dit is wel een hele makkelijke behandeling zo. Ik had eerder moeten bellen.”
Eenmaal geïnstalleerd in de spreekkamer, zegt hij: “Bedankt voor je kaart.”
Ik moet even nadenken welke kaart hij bedoelt… Ohh wacht, de kerstkaart voor Hematologie.
“Eh ja, graag gedaan.”

Hij bekijkt mijn gezicht met de schilferige plekken. “Ik ga je toch naar de dermatoloog sturen.”
Ik vertel dat ik tijdens de ATRA-kuur ook vaak kortademig ben geweest. Ik moest dan heel diep inademen (met schouders optrekken erbij) om aan genoeg lucht te komen. Hij zegt dat ik dan de volgende keer moet bellen, want dan laat hij me direct komen voor een longfoto. “We moeten wel uitsluiten dat er iets aan de hand is met je longen of het hart.”
Pfff, en ik maar denken dat het een flutklachtje was. Dat dacht ik van de huiduitslag ook.

Als ik even later een nieuwe afspraak en beenmergpunctie heb ingepland bij de assistente, belt ze op verzoek van mijn arts de dermatoloog. Fijn, ik mag direct komen.
Nog geen kwartier later bevind ik me op een onbekende poli. ‘Huidziekten’ staat er op de bordjes. Ik vind ‘Dermatologie’ toch mooier en minder vies klinken, maar goed, dat is persoonlijk.
Vrijwel direct word ik door een doktersassistente binnengeroepen en mag ik plaatsnemen in de onderzoekskamer. “De dokter komt zo,” zegt ze.
En inderdaad, niet veel later komt er een jonge arts binnenwandelen. Leuke man wel. Dermatoloog in wording, gok ik. Hij neemt de hele anamnese af en dan mag ik plaatsnemen op de onderzoeksbank. Mijn truitje moet uit, want mijn rug en armen moeten ook geïnspecteerd worden. Oké, dat hoeft dan weer nooit bij mijn hematoloog.
Uiteindelijk schraapt hij wat schilfertjes af van de huid onder mijn oog, om te laten onderzoeken op een schimmelinfectie. Yagh, ik mag hopen van niet.
Omdat het even onderzocht moet worden, mag ik hier blijven wachten in de onderzoekskamer. Hij zal straks terugkomen met de uitslag.

Daar zit je dan in je uppie in de onderzoekskamer van de dermatoloog. Gelukkig kan ik de tijd doden met internetten op mijn telefoon. Je moet wat. Daarna zit ik vooral de kamer te bekijken. Er staat een flesje Zwitsal-zeep op de wastafel. Heel dermatologisch verantwoord waarschijnlijk. En er hangt een bloeddrukmeter aan de muur zonder handpompje (ik snap überhaupt niet wat zo’n ding hier op Dermatologie doet).

Ondertussen komt de arts nog even terug om zich te verontschuldigen voor het feit dat hij mij zo enorm lang laat wachten. Het is heel druk, veel telefoontjes, legt hij uit. De uitslag van het schilfertjes-onderzoek geeft aan dat het in ieder geval geen schimmel is. Gelukkig! Ik vond het al zo vies klinken.
Zijn supervisor (de dermatoloog zelf) komt ook nog even naar mijn huid kijken. Truitje weer uit. Er wordt besloten dat er een stukje huid uit mijn gezicht weggenomen zal moeten worden om te onderzoeken wat het precies is. De vraag is of het een reactie is op, of een bijwerking is van mijn medicatie (ATRA of andere chemo). Het kan echter ook iets anders zijn.
De dermatoloog verdwijnt weer en de arts-assistent gaat het huidbiopt nemen.

“Nou, dat had je vast ook niet verwacht hè, dat er vandaag in je gezicht gesneden zou worden?” zegt hij.
“Nee, niet echt.”
“Ik ga het even met een injectie verdoven, dat voel je eventjes. Ik weet niet of je weleens eerder…”
“Nou, er is vaak genoeg beenmerg afgenomen, dus ik ben wel wat pijn gewend.”
“Ohhhh, dan gaat dit je reuze meevallen!”
“Mooi zo.”
En inderdaad, dit is peanuts. En bovendien heel gauw klaar.
Uiteindelijk verlaat ik de onderzoekskamer met een pleister op mijn linkerslaap en een recept voor een crème. Ik moet voor over drie weken een nieuwe afspraak bij hem maken, en dan krijg ik de uitslag van het biopt. Ben benieuwd…