De dermatologische wondercrème heeft ervoor gezorgd dat ik mijn eigen huid weer terug heb. Er zitten geen rode, schilferige plekken meer in mijn gezicht en het lijkt allemaal weer prima genezen.
Vorige week donderdag heb ik een megadrukke dag gehad. ’s Ochtends moest ik een presentatie geven over een van mijn ervaringen met echoscopisch onderzoek. Ik had gekozen voor een casus die ik tijdens mijn stage in het VU heb meegemaakt, en die ging over een congenitale hernia diaphragmatica. Bij deze afwijking zit er een defect in het middenrif van de foetus, waardoor er buikorganen verplaatsen naar de borstholte. Het probleem zit ‘m vooral in de onderontwikkeling van de longen ten gevolge van ruimtegebrek. Bij mijn casus was het bijzonder ernstig, omdat er meerdere buikorganen (maag, darmen en milt) in de borstholte te zien waren, en vrijwel geen longweefsel. En een kind zonder (ontwikkelde) longen kan buiten de baarmoeder niet overleven.
Afijn, het was heel interessant. Mijn medestudenten hadden ook dergelijke presentaties.
Na drie uur lang geluisterd te hebben naar presentaties volgde er nog een uur practicum, waarbij we weer zelf konden echoën.
Om 13:15 uur was ik klaar op de opleiding, maar kon ik direct door naar Amersfoort voor een vergadering van het patiëntenblad LeukoNieuws waar ik redacteur van ben. De vergadering zou echter al om 13:30 beginnen en ik kwam pas om 15:00 uur aan. Dat kon helaas niet anders en ik had het van tevoren aangegeven.
Goed, het grootste gedeelte van de vergadering had ik dus al gemist, maar aansluitend was er een diner met de redactie. Dat was ontzettend gezellig! Ik had het niet willen missen.
Al met al was het eigenlijk een veel te zware dag en ik was ook behoorlijk gesloopt toen ik ’s avonds om 23:00 uur thuis kwam. Maar het was leuk, en daar gaat het om.
Vandaag had ik een laatste afspraak bij de psychotherapeut. Ik ben daar in het afgelopen half jaar een keer of acht geweest. Volgens de psychotherapeut had ik 95% van de verwerking al zelf gedaan, maar moesten we nog even werken aan die resterende 5%. Een klein stukje waar ik kennelijk zelf niet helemaal uit kwam en dat had te maken met het accepteren van mijn studievertraging. Ik blijf het moeilijk vinden hoor, maar ik kan het nu wel meer loslaten. Mijn jaargenoten (althans, een groot deel ervan) zullen dit jaar beëdigd worden als verloskundige, en die gedachte vind ik wel heel pijnlijk. Ik zou ook bij die groep moeten horen. Voor mij wordt het een jaar later, en de rest van de wereld is van mening dat dat niet mag uitmaken voor mij. Want wat is nou een jaar? En ik leef toch nog? Ik heb toch een goede reden voor mijn studievertraging? Klopt, klopt helemaal. Maar feit is wel dat IK het heel moeilijk vind. Ik had het van tevoren namelijk heel anders bedacht. En het voelt heel oneerlijk.
Dit gevoel blijft voorlopig nog wel. Maar ik kan er redelijk goed mee omgaan nu.
Vandaag had ik dus een ‘voor de zekerheid-afspraak’ om te kijken of de psychotherapie definitief afgesloten kan worden. Ik wist allang dat dit het geval is, want ik was er wel klaar mee. Die psychotherapie heb ik alleen maar gedaan omdat ik dacht dat het wel goed voor me zou zijn en omdat ik er vast niet slechter van zou worden, maar niet omdat ik er nou zo’n behoefte aan had. En ik denk dat het me inderdaad net een stapje verder heeft gebracht.
Tijdens de afspraak vandaag heb ik eigenlijk alleen een kopje thee gedronken en een beetje gekletst. De psychotherapeut zei dat ze me met een gerust hart durfde te laten gaan en er alle vertrouwen in had dat ik het wel zou redden. Ze zag dat het goed met me gaat. Dat was fijn om te horen. Heerlijk dat er weer iets is afgesloten!
En zo zet je steeds stappen vooruit! Ben trots op je ;)