Dinsdag 24 januari 2012 – Geen stemverbetering meer

Het is een drukke periode. Zo druk, dat het me enigszins begint op te breken. Ik merk dat ik al weken erg moe ben en desondanks slecht slaap (als ik anderen mag geloven door oververmoeidheid). Mijn studie is op dit moment een aaneenschakeling van projecten, examens, verslagen, presentaties en andere deadlines en daarnaast heb ik ook nog mijn boek waar veel voor geregeld moet worden. Alles bij elkaar is het eigenlijk te veel, maar ik doe het toch allemaal. Zo zit ik in elkaar en ik wil het ook niet anders, maar het kost me aardig wat energie. Nu merk ik echter dat mijn grens redelijk bereikt is.

Het werd me vandaag pijnlijk duidelijk nadat ik bij de KNO-arts was geweest in het LUMC voor een stroboscopie. Er werd weer een video-opname gemaakt van mijn stembanden om te kijken hoe het daarmee gaat en of de logopedie (die ik nu al ruim 9 maanden krijg) verbetering heeft opgeleverd.
Eerst werd er gekeken door de arts-assistent, waardoor ik al direct enorm begon te kokhalzen door die camera achterin mijn keel. De KNO-arts nam het over (ze wilde verdoven met die vieze spray, maar dat heb ik weten te voorkomen) en toen ging het stukken beter. Ze heeft best goede opnamen gemaakt, die we na het onderzoek samen hebben bekeken.
Mijn stembanden sluiten nog steeds niet helemaal volledig en het probleem zit ‘m in mijn linker stemband. De KNO-arts denkt echter dat dit een aangeboren probleem is, en dat het door mijn ziekteperiode (waarin ik 2 maanden niet heb kunnen praten door de intubaties en tracheacanule) een dusdanige optater heeft gehad, waardoor ik er nu last van heb.
Ik schrok hier wel van en eigenlijk snapte ik het ook niet… Ik heb aan de arts verteld dat ik voor mijn ziekte een krachtige, heldere stem had en niet hees was. Eigenlijk ben ik er al die tijd van uitgegaan dat het wel mogelijk zou zijn om die stem terug te krijgen. En nu blijkt dus dat dat er niet meer in zit.

De KNO-arts zei: “Je hebt wel baat gehad bij de logopedie, je stem is verbeterd, en het kan ook nu nog eventjes helpen, maar op een gegeven moment niet meer. Dan blijft het constant.”
“Dus het gaat niet beter worden dan dit?”
“Nee, ik denk het niet. Het enige wat we uiteindelijk nog zouden kunnen doen is het chirurgisch verhelpen door je stemband wat ‘dikker’ te maken, maar dat adviseer ik niet zolang je het redt op deze manier.”
Nou, dat is duidelijke taal en hier moet ik het mee doen. Beter dan dat mijn stem nu is, wordt het niet. Kortom, ik zal nooit meer luid kunnen praten/mijn stem verheffen, nooit meer zingen en nooit meer op hoge toon praten (klinkt gek, maar let maar eens op hoe vaak je dat doet! Je merkt pas hoe vaak, als je het niet meer kan…).

Even later, met een beker koffie op het Leidse Plein van het LUMC, zat ik er wel een beetje doorheen. Tranen in het ziekenhuis, dat is lang geleden. Het interesseerde me niets.
Eenmaal thuis kon ik niet meer ophouden met huilen. Er zijn van die momenten dat het verdriet uit mijn tenen komt… zelden, maar het gebeurt weleens. En vandaag had ik zo’n moment, omdat ik door alle drukte toch al heel vermoeid ben en dit er eigenlijk helemaal niet bij kan hebben. Die KNO-arts was met haar negatieve bericht de druppel die de emmer deed overlopen.

Ik heb geen zin om aan iedereen te moeten verantwoorden waarom stemkwaliteit belangrijk voor me is. Je beseft nu eenmaal pas hoe waardevol je stem is, als die niet meer naar behoren functioneert. Dan kan ik op mijn kop gaan staan, maar andere mensen zijn toch van mening dat ik blij moet zijn dat ik nog leef en dat dat belangrijker is. Dat is zo, maar: op een gegeven moment verdwijnt dat ‘ik leef nog, dus de rest is niet belangrijk’-gevoel en worden onbelangrijke dingen tóch weer belangrijk. Mijn leven gaat door en ik kan niet continu alles doodrelativeren (woorden van mijn huisarts) omdat ik het heb overleefd. Ik wil ook teleurgesteld en boos mogen zijn over het feit dat ik waarschijnlijk nooit meer zal kunnen zingen en altijd moeite zal houden met boven omgevingsgeluid uit komen. Anderen horen niet altijd wat mijn stemproblemen zijn en vinden het prima klinken, maar feit is wel dat ik ze zelf ervaar. Ik moet veel moeite doen voor ‘hard’ en helder praten en mijn stembanden doen zelfs regelmatig pijn door stress, emoties of overbelasting. Het is gewoon niet meer de stem die ik voorheen had, en die ga ik niet meer terugkrijgen ook. Noem het een ‘klein’ onbelangrijk dingetje, maar het is wel weer iets waar ik mee moet dealen.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *