Maandag 27 februari 2012 – Bijkomen op de verkoever

Allereerst even dit: mijn boek ligt inmiddels bij de drukker! Je zou zeggen dat ik dan opgelucht kan ademhalen, maar mwah… dat valt mee hoor. Ik vind het enorm spannend, ben zo benieuwd hoe het eindresultaat eruit ziet. Pas geleden heb ik de proefdruk ontvangen en toen zag het er al uit als een echt boek, met omslag en alles. Zo raar om de door mij geschreven zinnen in een boek te zien… en nog gekker om je eigen hoofd op de omslag te zien. Ik moet er niet te lang bij stilstaan in ieder geval.

Inmiddels heb ik er zes diensten op zitten in het Lucas Andreas Ziekenhuis. De eerste twee diensten was er niks te doen, maar tijdens mijn andere diensten op de afdeling heb ik drie bevallingen gedaan, waarvan één vandaag. Vorige week ben ik ook nog bij een bevalling geweest, waarvan het de bedoeling was dat de gynaecoloog deze zou doen. Maar mevrouw lanceerde haar kind plotseling met 8 centimeter ontsluiting (i.p.v. 10 cm), dus het hele team was nog niet opgepiept. Ik had ook geen tijd gehad om handschoenen aan te trekken, dus ik heb het kind maar met blote handen gepakt. Zorgen dat het kind warm blijft is op zo’n moment toch echt belangrijker dan handschoenen…
Al met al heb ik die bevalling dus niet zelf gedaan, maar het was wel een bijzondere situatie en leuk om erbij te zijn.

Vandaag vroeg een medestudent (die ook stage loopt op de verloskamers) aan mij of ik even met haar een patiënt naar de verkoever wilde brengen, want daar zouden ze een ruggenprik gaan zetten bij die mevrouw. Ik had op dat moment even niets te doen, dus ik ging met haar mee.
Aldaar (op de verkoever) bleek dat we mochten wachten totdat de ruggenprik zat, zodat we haar daarna direct weer konden meenemen. Prima, leuk, dacht ik. Kan ik mooi even meekijken met de anesthesist. Het gordijntje ging dicht en Sophie en ik keken geïnteresseerd mee met het plaatsen van die ruggenprik. Ik had het al eens eerder gezien, maar dat is alweer een paar jaar geleden (dat krijg je hè, als je er een tijdje tussenuit bent geweest).

Op een gegeven moment had ik het idee dat ik me niet zo lekker voelde; een beetje duizelig of zo… gewoon niet helemaal oké. Maar goed, ik dacht dat ik het me misschien inbeeldde. Ik kan altijd overal tegen en heb niks van bloed, naalden of placenta’s, en hechten vind ik ook heel leuk om te doen, dus dan maak je mij niet wijs dat ik niet tegen een ruggenprik kan. Ik had niet veel gegeten, omdat ik daar nog geen tijd voor had gehad. Waarschijnlijk was dat de reden.
Niet veel later leek het alsof ik een beetje sterretjes begon te zien en mijn vingers begonnen te tintelen. Ondertussen had ik al bedacht dat ik misschien maar beter even niet meer naar die ruggenprik kon kijken, terwijl ik tegen mezelf zei dat ik me niet zo moest aanstellen: Kom op, even goed in- en uitademen en dan gaat het wel weer. Wat er ook gebeurt Lisa, je kan hier niét flauwvallen. Als je jezelf niet volkomen voor gek wilt zetten, moet je overeind blijven. Niet knock-out gaan hier op de verkoever.
Ik begon steeds meer sterretjes te zien, kreeg het snikheet en mijn benen begonnen ook wat slap te voelen. Hoewel ik het echt probeerde te negeren, zag ik op een gegeven moment bijna niets meer. Toen heb ik Sophie, die naast me stond, even aangetikt en zachtjes gezegd: “Ik moet even zitten, denk ik.”
“Ik zie het aan je, je bent helemaal bleek. Kom mee.”
En daar zat ik dan, op een kruk om te voorkomen dat ik gevloerd zou gaan… my god… kan het erger?!

Binnen twee minuten stond er een vrouw in een blauwe verkoever-outfit naast me. “Tjeeez, wat zie jij bleek! Gaat het wel?”
“Hm hm, ik ben een beetje duizelig…”
“Wil je even liggen? Je mag op de balie liggen hoor, ga maar op de balie liggen.”
“Neeee nee, dat is niet nodig. Ik zit hier goed. Dank je.”
Het was al erg genoeg om daar in mijn witte jas bijna knock-out te gaan, dus nee, ik was niet van plan óók nog eens languit op de balie te gaan liggen. Er zijn grenzen.
Het feit dat alle verkoevermedewerkers het erg vermakelijk vonden dat ik daar op een kruk zat bij te komen, was al genoeg om flink door de grond te zakken. Ik kon er zelf ook wel om lachen, maar kom op, het was ronduit gênant.
Na een minuut of tien kwam de anesthesist lachend achter het gordijntje vandaan en hij zei tegen mij: “Joh, dit gebeurt iedereen de eerste keer. Hierna niet meer hoor.”

Jaaa ja… Nou, het was weer de afgang van de week. Volgende keer kom ik de patiënt wel gewoon ophalen als die ruggenprik zit. Lijkt me een veel beter plan. En anders zorg ik dat ik even iets gegeten heb van tevoren!