Woensdag 7 maart 2012 – Punctie numero 10

Lekker vroeg als altijd, 9:00 uur, kom ik aan op de poli Hematologie. Ik zie een hoop mensen staan rondom het kamertje van de vingerprik. Het is niet eens echt een klassieke file, het is gewoon een… nou ja, puinhoopje. Ik weet niet eens waar de ‘rij’ eindigt, aangezien het eigenlijk geen rij is. Maar dat we allemaal klanten voor de vingerprik zijn is duidelijk.
Ik meld me eerst maar even bij de assistente achter de balie en ga dan een beetje tegen de muur leunen. Een muur ergens in de buurt van het prikkamertje, aangezien de rest dat ook doet. Lekker zooitje ongeregeld zijn we met z’n allen. En nou zou je denken dat, omdat het om een PRIK gaat, iedereen elkaar best wel voor wil laten gaan… zo van: “nee joh, gaat u maar lekker. Ik heb geen haast, ik wil best even wachten. Welnee, dat vind ik helemáál niet erg.” Dit in tegenstelling tot bij de slager of de bakker, waar iedereen elkaar uitfoetert omdat meneer of mevrouw naast je voordringt terwijl jij écht wel eerder aan de beurt was.
Maar niets is minder waar. Ook hier op de poli Hematologie willen we allemaal op tijd ons vingerprikje en houden we goed in de gaten wie de eerstvolgende ‘gelukkige’ is.

Uiteindelijk zitten (ja, ik zit inmiddels) alleen een man en ik nog te wachten. Als hij aan de beurt is -want hij was eerder dan ik- zegt hij heel lief: “ga je gang hoor.”
“Nee, u moet vast ook nog, u was eerder,” antwoord ik.
Ik weet niet of hij tot de categorie ‘ik-houd-niet-van-vingerprikjes’ behoort, of tot de categorie ‘ik-ben-een-aardige-man-en-laat-anderen-altijd-voor-gaan’.
Als hij geweest is, ga ik. Ik neem plaats op de stoel in het kamertje en de prikster vraagt naar mijn naam en geboortedatum. Ik noem ze allebei en bij het horen van mijn naam kijkt ze op, en zegt: “ben jij ook van dat boek, of niet?”
Ik ben totaal lamgeslagen. Ik heb haar nog nooit eerder gezien, en zij weet van mijn bóek?!
“Ehh, de.. eh… pf… eh… ja, dat klopt.”
“Wat leuk! Je gaat het volgende week presenteren toch?”
“Ja inderdaad… jeetje, dat jullie er vanaf weten.”
“De uitnodiging hangt aan het bord bij ons op het Lab,” vertelt ze.
Slik.
“Nou veel plezier dan volgende week!” zegt ze als ze een pleister om mijn geprikte vinger wikkelt.
Nog steeds een beetje overrompeld verlaat ik het prikkamertje.

Niet veel later word ik door mijn hematoloog uit de wachtruimte gehaald. Onderweg naar de spreekkamer vertelt hij dat iedereen met veel belangstelling mijn uitnodiging leest en dat ze het er op de afdeling Hematologie ook al over hebben.
Ik word er een beetje zenuwachtig van als ik dit soort dingen hoor. Het is wel leuk natuurlijk, ik bedoel, je schrijft geen boek als je niet wilt dat het gelezen wordt. Maar ik vind het wel een eng idee dat zoveel mensen straks mijn verhaal en ervaringen kunnen lezen. Het is voor mij gewoon heel spannend, maar ik ben ook wel benieuwd naar reacties.
Mijn bloedwaarden zijn prima vandaag en ik krijg weer nieuwe recepten mee.
“Wat heb je nodig?” vraagt hij.
“Eh, alles. Methotrexaat, mercaptopurine, co-trimoxazol en ATRA.”
“Oké. Nog meer?”
“Neuh… ik vind dit wel genoeg.”

En dan is het tijd voor de punctie. Onderweg naar het punctiekamertje haal ik mijn moeder op uit de wachtruimte. Ik mag haar hand altijd gebruiken om in te knijpen.
Hoewel mensen uit mijn omgeving -als ze horen dat ik weer een punctie moet krijgen- me sterkte wensen en in de veronderstelling zijn dat ik er verschrikkelijk tegenop zie en zenuwachtig ben, maak ik me er van tevoren echt totaal niet druk om. Ik snap zelf niet zo goed hoe dat kan, maar ik zie er gewoon niet tegenop. Ik weet dat het pijn gaat doen, maar ik kan er echt niet van wakker liggen van tevoren. Gelukkig.
“Waar gaan we prikken?” vraagt mijn hematoloog.
Als je nog nooit eerder een punctie hebt gehad, zou je toch lichtelijk in paniek raken van deze vraag. (Hoezo “waar gaan we prikken”?! Hoort hij dat niet te weten?!) Maar goed, dit is mijn tiende punctie…
“Links,” antwoord ik. “Volgens mij maakt het niks uit, links of rechts, maar doe maar links.”

Uiteindelijk krijg ik een dubbele verdoving, maar die hele punctie is een hel. Het doet echt vreselijk veel pijn. Ik snap niet waarom er zoveel verschil tussen de ene of de andere punctie zit, maar deze is echt niet lollig. Ik knijp zo enorm hard in 2 x 2 vingers van mijn moeder (van elke hand twee), dat ik op een gegeven moment serieus denk dat ik ze ga breken. Ik weet me er nog voor te verontschuldigen, maar ondertussen knijp ik net zo hard door. Ik kan niet anders. Waar er normaal gesproken nog korte periodes tussen zitten waarin ik niet zoveel pijn heb, blijft de pijn nu continu. Sterker nog, het lijkt steeds erger te worden en ik kan gewoon niet meer ontspannen tussendoor. Kramp in mijn klamme handen en heftig inademen en uitblazen is het gevolg. Mijn god, wat doet dit veel pijn… Ik houd dit niet heel veel langer vol.
Het moment van opzuigen van het beenmerg is nog het allerergste, maar omdat hij wel doorheeft dat ik het niet meer trek, doet hij dat expres een beetje snel. Eigenlijk té snel, maar het is wel het beste op dit moment, want kort daarna is het klaar.
De eerste paar seconden kan ik niet anders dan even met mijn ogen dicht en mijn handen ontspannen naast mijn hoofd, doodstil blijven liggen. Ik ben totaal uitgeput. Zo lang knijpen, blazen en pijn verdragen heeft me al mijn energie gekost.
“Dit is wel wat ze noemen een zware bevalling voor je geweest,” zegt hij.

Naderhand ben ik eigenlijk enigszins teleurgesteld in mezelf. Puur omdat ik het zo vreselijk pijnlijk vond. Maar dat was deze punctie ook gewoon echt, ik kan er niets anders van maken. Hopelijk gaat het volgende keer weer wat beter. Ik hoef nog maar twee keer.