Donderdag 22 maart 2012 – Weer een weekje verder

Het begint eindelijk een beetje door te dringen dat ik onlangs een boek heb uitgebracht en dat iedereen dat nu kan lezen. De afgelopen dagen heb ik een aantal hele leuke mailtjes en andere berichten ontvangen van mensen die wilden laten weten dat ze erg onder de indruk waren. Dat is natuurlijk fijn om te lezen!
Vrijdag na de boekpresentatie was ik de hele dag op mijn opleiding (dat gaat ook gewoon door, ondanks mijn nieuwe baan als schrijfster…) en toen ik in de collegezaal zat, kreeg ik allerlei bestellingen op me afgevuurd. Had ik even niet zien aankomen, maar is natuurlijk wel heel leuk.

Mijn moeder heeft sinds zaterdag bronchitis. Maandag is ze maar naar de huisarts gegaan, omdat ze steeds 39,5 graden koorts had. Volgens hem had ze een zware bronchitis en zat het tegen longontsteking aan. Niet zo fijn dus. Inmiddels heeft ze antibiotica en gaat het al een stuk beter, al hoest ze nog behoorlijk. En de koorts is ook nog niet helemaal over.
Met de huisarts heeft ze het nog even over mijn boekpresentatie gehad, omdat hij daar ook bij aanwezig was geweest. De huisarts vertelde dat hij naast een jongen met lang haar had gezeten, en dat hij aan hem had gevraagd waar hij mij van kende. Die jongen had toen gezegd: “Ik ken Lisa helemaal niet…” en dat verbaasde mijn huisarts natuurlijk wel een beetje (want wat doe je daar dan?). Mijn moeder en ik hebben er later zo’n lol om gehad, omdat ik die jongen op de foto’s was tegengekomen en toen ook al aan mijn moeder had gevraagd of zij wist wie hij was, want ik had geen idee. Nee, zij dus ook niet. Grappig toch, dat je via je huisarts moet horen wie er op je boekpresentatie was..?
Het bleek overigens dat die jongen de gitarist/zanger kende en dat hij toevallig ook in het LUMC werkt.

Inmiddels ben ik alweer zes dagen bezig met een ATRA-kuur. Het valt me alles mee! Ik ben hoogstens wat vermoeider dan normaal en ik neem pijnstilling tegen de hoofdpijn, maar dan gaat het prima. Ik heb er nauwelijks last van, en ik ben al bijna op de helft. Zo blijkt maar weer dat de ene kuur de andere niet is.

Vandaag ben ik met Fabiënne, een goede vriendin, naar haar oma geweest in het verzorgingstehuis waar zij sinds kort -en hopelijk tijdelijk- verblijft. Ik ken haar oma heel goed, omdat ik al van jongs af aan (inmiddels al twintig jaar) bij de familie over de vloer kom. Aangezien het onlangs helemaal niet goed met haar ging, wilde ik graag even bij haar langs.
Fa en ik kwamen daar vanochtend in het o-zo-gezellige verzorgingstehuis. Het was niet echt een hele vrolijke bedoening daar, arme oma. Gelukkig wordt ze wel heel goed verzorgd. Wandelend door de gangen kwam ik allerlei bekende dingen tegen die ik totaal niet gemist heb. Dezelfde tilliften waarmee ook ik destijds in het ziekenhuis uit bed getakeld werd, flesjes Nutrison-drink waar alle voedingsstoffen in zitten die je nodig hebt, ontelbare rolstoelen, rollators, loopkrukjes en nog meer van dat soort afhankelijkheidsellende. Vre-se-lijk. En best confronterend ook wel. Het gevoel van twee jaar geleden kwam weer helemaal terug.
Ik besefte in ieder geval wel weer hoe ontzettend waardevol het is om gewoon te kunnen lopen en te kunnen gaan en staan waar je wilt, en dat ik na het bezoek aan oma gewoon weer op de fiets kon springen. Rot om haar daar te moeten achterlaten, want wat zou ze graag meegegaan zijn met ons.

Fa en ik zijn nog lekker wezen lunchen op een terrasje in Heemstede. Het was zulk heerlijk weer! We zaten vlakbij Boekhandel Blokker, waar ik volgende week zaterdag ga signeren. Er lagen een paar exemplaren en een poster van ‘Gebroken bloed’ in de etalage, met daarbij de mededeling dat ik op 31 maart tussen 14:00 en 15:00 uur kom signeren. Zo gek om daar je eigen boek te zien liggen…
Maar goed, als je in de buurt bent en niets te doen hebt, kom vooral gezellig langs volgende week zaterdag!