Wow, mijn eerste signeersessie. Mijn állereerste signeersessie. En oké, misschien ook meteen mijn laatste, maar daar gaat het nu niet om.
Rond 13:45 loop ik richting Boekhandel Blokker, hier in Heemstede. Op de deuren zie ik al een paar posters van ‘Gebroken bloed’ (dus ehh… mijn hoofd) hangen, met daarbij de mededeling dat ik vanmiddag kom signeren. En in de etalage idem dito.
Dit is best bijzonder om mee te maken. Mijn boek… op de deur van de boekhandel.
Eenmaal binnen word ik heel goed ontvangen door een van de eigenaren van de boekhandel. Er is al een mooi tafeltje met een paar stapeltjes boeken klaargezet. Het voelt alleen al gek om erachter te gaan zitten. Ik als ‘schrijfster van het boek’. Puur en alleen omdat ik ziek ben geworden en er kennelijk behoefte aan had om mijn verhaal op papier te zetten. Ik ben hier toch een iets te bescheiden persoon voor, merk ik. Maar ik vind het signeren wel heel leuk om te doen.
Toen ik binnenkwam was er al een man in de boekhandel die zich vrijwel meteen aan mij voorstelde. Ik wist al dat hij zou komen, want dat had hij onlangs al in een hele leuke email geschreven nadat hij mijn boek gelezen had. Hij is een ex-collega van mijn vader uit het AMC en was erg enthousiast over het boek. Ik vond het zo leuk dat hij dat even liet weten! Ik had hem zelf nog nooit ontmoet, maar bij deze dus. Hij had zelfs een bosje bloemen voor me meegenomen, heel attent.
Afijn, zittend aan het signeertafeltje mag ik een boek voor zijn dochter signeren. De eigenaar van Boekhandel Blokker staat er ook bij. We praten met z’n drieën over mijn boek, het schrijven en de totstandkoming ervan, en over wat hij ervan vond. Hij drinkt een kopje koffie mee, het is tenslotte heel rustig in de winkel.
Na een tijdje komt er een vrouw aangelopen, aarzelt even, en vraagt dan: “Is het erg confronterend, dit boek?”
“Eh…” (liegen is niet netjes hè?)
“Want ik heb het zelf ook gehad namelijk, veertien jaar geleden.”
“Acute leukemie?” vraag ik.
“Ja.”
Ze had gisteren het artikel/interview over mijn boek in het Haarlems Dagblad gelezen, vandaar dat ze naar de boekhandel is gekomen. Ze begint te vertellen en zegt dat ze het altijd heel moeilijk heeft gevonden om met haar ziekte om te gaan en alles een plek te geven. Ze weet dus ook niet of ze mijn boek wel wil lezen, omdat ze bang is dat alles weer opgerakeld wordt. Dat begrijp ik wel.
Ze vertelt dat ze ook in het LUMC werd behandeld en door welke professor. “Ken jij hem, word jij daar ook door behandeld?” vraagt ze. Ik antwoord dat ik niet door hem behandeld word, maar dat ik wel weet wie hij is. Ze is erg positief over hem. “Hele fijne man,” zegt ze. En dat geloof ik direct.
Het is me wel duidelijk dat ze haar ziekte nooit echt goed heeft kunnen verwerken. Het valt me echter wel op dat ze er kennelijk graag over praat. Tenminste, nu. Hier. Misschien omdat ik ook leukemie heb gehad. De andere eigenaar van de boekhandel is naast me komen zitten op een krukje en luistert mee naar haar verhaal.
“Moest jij ook een beenmergtransplantatie ondergaan?” vraagt de vrouw aan mij.
“Nee, dat niet gelukkig,” antwoord ik.
“Oh, nou want ik moest dat wel en dat was ook zó heftig. En ik moest ook echt wel een paar maanden in isolatie. Wat dat betreft denk ik wel dat het hele traject waar ik doorheen moest nog wel heftiger was dan dat van jou…”
Hmm, nouuuu….dat weet ik zo net nog niet, maar goed.
“Tja,” zeg ik maar. “Ik kan me voorstellen dat dat heel zwaar is geweest.”
Omdat er inmiddels wat mensen staan te wachten, besluit de vrouw een einde aan haar verhaal te maken. Ze kan alleen niet beslissen of ze het boek nu wel of niet wil kopen.
“Denk er even rustig over na,” adviseert de eigenaar van de winkel, die naast mij op het krukje zit. Dat doet ze, maar na tien minuten komt ze zeggen dat ze het boek niet neemt. “Het lukt me niet, sorry.”
Ik begrijp het (ben er eerlijk gezegd zelfs blij om) en denk dat ze de juiste keuze heeft gemaakt. Ik zou niet willen dat mijn boek bij haar zoveel nare herinneringen oproept en verdriet losmaakt. Allesbehalve dat.
Gelukkig komen er daarna wat mensen die mijn boek heel graag willen lezen en/of cadeau willen geven aan iemand. Sommigen hebben het boek al gelezen en komen het nog even laten signeren. Het is verder niet heel druk, maar dat vind ik eigenlijk ook wel logisch. Familie, buurtgenoten en andere bekenden van mij zijn natuurlijk bij de boekpresentatie geweest en hebben daar boeken gekocht en al laten signeren.
Tot nu toe heb ik alleen maar zeer positieve reacties gehad en daar ben ik heel erg blij om. Grappig is dat iedereen zegt dat ze het in één keer hebben uitgelezen, omdat ze niet konden stoppen. Dat is toch een goed teken! Ook dat mensen soms ontzettend hebben gelachen. Dat is fijn.
Overigens kreeg ik bij Boekhandel Blokker te horen dat ik -als Heemsteedse auteur zijnde- een van de “local heroes” ben. Ik kreeg om die reden zelfs een boek cadeau dat geschreven is door een andere local hero. Ontzettend leuk en ik ga het meteen lezen!
