Zondag 20 mei 2012 – Laatste stukje van de puzzel

Het is me al meerdere keren gevraagd door mensen die mijn boek gelezen hebben: “Zeg, hoe is het nou eigenlijk afgelopen met je fysiotherapeut die plotseling ziek was en niet meer terugkwam? Wat had ze nou?”
Dat antwoord moest ik iedereen steeds schuldig blijven, want sinds haar afwezigheid heb ik haar niet meer gezien. Het gebeurde aan het einde van mijn revalidatie en kort daarna is de fysiotherapie ook beëindigd. Na een aantal weken heeft ze mij nog wel een keertje gebeld omdat we elkaar natuurlijk niet meer gesproken of gezien hadden.

Haar plotselinge uitval heeft destijds een behoorlijke impact op mij gehad. Kennelijk realiseerde ik me pas hoe belangrijk ze voor me was toen ik te horen kreeg dat ze niet meer terugkwam. Ik weet nog dat ik zelf schrok van mijn emotionele reactie. Ik heb zeven maanden lang twee keer per week fysiotherapie bij haar gehad. Het is een behoorlijk intensieve revalidatie geweest. Zij heeft me gedurende dat hele traject begeleid, vanaf het moment dat ik net uit het ziekenhuis kwam en niet kon lopen tot aan het moment dat ik mijn opleiding weer ging hervatten.
En toen werd ze ziek en ik kreeg te horen dat ze waarschijnlijk niet meer terug zou komen. Een mededeling die hard aankwam bij mij.

Destijds heb ik haar verteld dat ik een boek aan het schrijven was, dus toen het in maart gepubliceerd werd, heb ik haar direct na de boekpresentatie een exemplaar toegestuurd (naar de praktijk waar ze werkt), met een kaartje erbij.
Totaal onverwachts kreeg ik een aantal weken geleden een mailtje van mijn uitgever dat ‘mijn vroegere fysiotherapeut’ haar had benaderd en gevraagd had of ik contact met haar wilde opnemen om een keertje af te spreken. Daar hoefde ik geen seconde over na te denken, zo leuk! Ik had dit totaal niet verwacht, anders had ik mijn eigen gegevens wel op het kaartje geschreven natuurlijk. Maar ik was zo verrast dat ze het via mijn uitgever heeft gedaan.

Afgelopen woensdag hadden we afgesproken in Haarlem. Ze had gevraagd of ik daar een leuk tentje wist en zodoende zijn we bij een restaurantje gaan zitten.
Van tevoren had ik me natuurlijk wel afgevraagd of ze me na anderhalf jaar nog zou herkennen… Ze heeft me nooit met mijn eigen haar gezien, alleen kaal (met doekje dan) en later met pruik.
“Jeetje, dat is lang geleden!” zei ze toen ze aan kwam lopen. “Wat vind ik het leuk om je weer te zien!”
Nou, ik vond het anders ook heel erg leuk om háár weer te zien. Ik heb me zo vaak afgevraagd hoe het nu met haar gaat en wat er nou allemaal precies gebeurd is destijds. Voor mij is het gewoon nooit echt afgesloten. Mijn revalidatie, die zo lang geduurd heeft, is heel abrupt gestopt. Eigenlijk is dit het enige van mijn hele ziekteperiode wat een beetje een open einde had.

We hebben twee uur lang zitten praten over van alles en nog wat. Over mijn gezondheid, over haar gezondheid, over mijn leven nu en over wat zij allemaal achter de rug heeft. Ze heeft me ook alles verteld over haar persoonlijke situatie en wat de redenen voor haar plotselinge uitval waren. Zoals me destijds al duidelijk was geworden heeft zij ook veel voor haar kiezen gehad. Gelukkig gaat het nu allemaal weer de goede kant op, ondanks dat het een heftige tijd is geweest. Ik ben heel blij dat ik weet hoe het zit en dat het nu goed met haar gaat.

Hoewel ik eventjes dacht dat ze er niet over zou beginnen, kwam op een gegeven moment toch de grote vraag.
“Zo, en ben jij nu lekker druk aan het sporten?”
“Ehhhh…” Ik moet toegeven dat ik al dagenlang een beetje bang was voor deze vraag. Of eigenlijk een behóórlijk beetje bang.
Ze barstte al in lachen uit. “Niet dus!”
“Nou ja, ik kan nu een hele slechte smoes gaan verzinnen, maar ehm… nee.”
Ze moest er zo hard om lachen, dat ik de indruk kreeg dat ze het niet zo heel erg vond. Gelukkig. Dat neemt niet weg dat ik het heel stom vond om toe te geven, aangezien ze er destijds al op gehamerd had dat ik na de revalidatie zou moeten gaan sporten. Ze vroeg toen al: “Wat vind je leuk?” En daar ging het al mis… daar kon ik al geen antwoord op geven.
Ik zei gewoon heel braaf: “Ja ja, ik ga ook wel sporten. Tegen die tijd. Ik weet alleen nog niet precies wát…”
En om heel eerlijk te zijn weet ik het nu nog steeds niet. Of nee, dat is eigenlijk niet waar. Ik weet het wel. Inmiddels -na anderhalf jaar- is wel gebleken dat ik met geen tien paarden naar de sportschool te krijgen ben. Tenminste, niet alleen. Ik wilde wel met een vriendin, maar ik kreeg niemand zo gek om mee te gaan. En dus ging ik ook niet. Slecht, maar waar.
Toch merk ik aan mijn spieren dat ik echt wel wat moet gaan doen. Door de neuropathie destijds ben ik een hoop kracht kwijtgeraakt en die heb ik nog steeds niet helemaal terug. Af en toe heb ik ook nog steeds last van de spieren in mijn schouder, waar ik toen veel problemen mee heb gehad. En mijn conditie is ook niet echt dat je zegt… fantastisch.
Zodoende heb ik enige tijd geleden een oplossing bedacht. Ik koop gewoon een tweedehands fitnessapparaat! Dan kan ik thuis aan de slag. Mijn voorkeur ging uit naar een roeiapparaat, omdat je daarmee heel veel spieren tegelijk traint én conditie opbouwt. Te gek toch? Helemaal wat voor mij. Denk ik.

Nadat ik dus toegegeven had niet zo sportief bezig te zijn, vertelde ik mijn plan om een fitnessapparaat aan te schaffen aan haar en ze reageerde heel enthousiast. Ze vond het een prima idee en een roeitrainer is een goed apparaat volgens haar. Ik mag haar ook gerust mailen als ik vragen heb of tips kan gebruiken. Fysiotherapie via de mail, dat is nog eens service!
Inmiddels heb ik ook echt een roeitrainer in huis, omdat vrienden van mijn ouders er nog een hadden staan die niet gebruikt werd. Helemaal super. Dus, het probleem van niet-sporten is opgelost.

Het was heel leuk om zo even bij te kletsen. We vonden het allebei ergens ook wel een beetje gek, omdat we nu in een heel andere situatie zaten. Er was tenslotte geen sprake meer van een ‘zorgverlener-patiënt’-situatie, dus we hadden het over totaal andere en ook vooral persoonlijke dingen. Het leek alsof ik daar met een vriendin zat, zo gezellig was het.
“Als je een keer in de buurt bent en je hebt zin om te lunchen ofzo, dan laat je het maar weten,” zei ze.
Ik vond het echt enorm leuk om het op deze manier toch nog ‘af te sluiten’. Ik wilde haar destijds nog zo graag een keer spreken en dankzij haar is het er na anderhalf jaar toch nog van gekomen. Het voelt alsof het laatste puzzelstukje hiermee gelegd is.

Dan nog even iets totaal anders: morgen begin ik met mijn stage in het LUMC. Drie weken op de afdeling en de poli Verloskunde. Ik ben erg benieuwd en heb er veel zin in!