“Het zou niet moeten mogen,” aldus mijn broertje Paul. “Nu hebben Martijn en Jasper geen vader meer, dat is niet eerlijk.”
Vier maanden geleden kreeg mijn oom de diagnose darmkanker. Het was al uitgezaaid naar zijn alvleesklier, wat de prognose slecht maakte. In het meest gunstige geval zou hij nog zes à zeven jaar hebben. Ik weet nog dat ik dat al verbijsterend vond, zes à zeven jaar? Hoe bizar is het om te weten dat je nog zo kort te leven hebt?
Dat het uiteindelijk slechts vier maanden zouden zijn, had niemand voorzien.
Hij kreeg chemotherapie om de tijd te rekken, om die zes à zeven jaar te halen. Iets wat al een pijnlijk besef was. Echt genezen zat er niet meer in.
De chemo’s sloegen echter onvoldoende aan. De ene tumor was wel iets geslonken, maar er kwamen er meer bij. Wat moet je dan nog?!
Toch hoopten we allemaal dat de artsen nog wel met nieuwe opties zouden komen. Andere medicijnen of zo, wondermiddeltjes… De hoop opgeven wilden we niet.
Maar vorige week woensdag kwam dan toch de harde uitspraak die alle hoop deed vervliegen. Marcel had een grote tumor in zijn maag die de doorgang naar de dunne darm afsloot, en de artsen konden niets meer voor hem doen. Hij zou niet meer kunnen eten en drinken, wat betekende dat het een kwestie van dagen was…
Dagen. Dágen? Dat kan toch gewoon niet… dat is te snel!
Maar snel ging het inderdaad in die paar dagen erna. Ondanks dat ik destijds ook in onvoorstelbare sneltreinvaart achteruit ging, was het bizar om te horen hoe snel Marcel verslechterde. Je gelooft gewoon bijna niet dat zoiets kan.
Zaterdag ben ik nog even bij hem langs geweest. Ik zag in dat als ik nog gedag wilde zeggen, ik het op dat moment moest doen. En ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Hij ging zo hard achteruit.
Ik heb hem gedag gezegd en gezien hoe hij eraan toe was. Verbijsterend om te zien wat zo’n afschuwelijke ziekte kan aanrichten. Zo oneerlijk, zo triest. We hoopten allemaal dat hij Vaderdag nog wel zou meemaken, mede omdat de kinderen iets op school voor hem hadden gemaakt. Maar toen ik bij hem was zaterdag, geloofde ik niet dat hij het tot maandag zou redden. En misschien maar beter ook.
De laatste keer dat ik definitief afscheid van mensen heb genomen, lag ik zelf op de Intensive Care en was ik degene die mogelijk zou komen te overlijden. Dat was moeilijk, maar ik weet nog dat ik vrede had met de situatie. Ik was zo benauwd en zo uitgeput, dat ik alleen nog maar wilde dat daar een einde aan kwam. Op wat voor manier dan ook. Natuurlijk wilde ik het liefst blijven leven, maar als ik zou zijn overleden had ik dat toen niet heel erg gevonden. Voor Marcel gold hetzelfde, het was genoeg geweest. En dat is het enige wat nu rust geeft, namelijk dat dit voor hem fijner is.
Ik weet nu echter ook dat het voor de nabestaanden niet minder moeilijk en niet minder verdrietig is.
De afgelopen dagen, sinds het slechte nieuws woensdag, heb ik alleen nog maar aan Marcel gedacht. En aan mijn tante en de kinderen. Hier in huis werd ook bijna alleen nog maar over hem gesproken.
Zondagochtend, op Vaderdag, schrok ik wakker en het eerste waar ik aan dacht was: Marcel! Hoe zou het met hem zijn? Zou hij nog leven? In het half uur daarna heb ik met mijn moeder over hem zitten praten. Het hield ons allebei zo bezig.
Nog geen drie kwartier later werd mijn moeder door mijn tante gebeld dat hij zojuist was overleden.
Tranen. Opgelucht voor hem, maar verdrietig dat het zo heeft moeten gaan. Verdrietig voor mijn tante, de jongens en Marcels ouders. Het is inderdaad niet eerlijk.
De hele ochtend zijn we met een deel van de familie bij mijn tante thuis geweest. Mijn twee neefjes van 9 en 12 jaar lagen met z’n tweetjes in het thuiszorgbed in de huiskamer.
We zijn nog even bij Marcel geweest, die nu rust heeft. Maar het blijft verdrietig en heftig. Het is zo hard. De vaderdagcadeautjes die de jongens voor papa hadden gemaakt, gaan mee in de kist.
Vrijdag zal Marcel worden begraven. Hij is 47 jaar geworden.
Toen Paul het slechte nieuws had gehoord, zei hij totaal ontdaan tegen mijn moeder: “Mam, Lisa heeft wel heel erg geluk gehad hè?”
Ja. Ik heb heel erg geluk gehad.
Gecondoleerd met het verlies van je oom! 47 is nog geen leeftijd om te gaan……maar deze rotziekte kijkt helaas niet naar de leeftijd. Moet, denk ik, voor jou ook heel confronterend zijn, je wordt toch weer met je neus op de feiten gedrukt dat het ook zo met jou had kunnen aflopen. Gelukkig kun jij het nog navertellen. Ik wens jullie heel veel sterkte en kracht toe!
Liefs, Cisca
Och, wat triest is dit. Hier heb ik geen woorden voor. Veel kracht en liefs voor de hele familie gewenst…
Ik ben er gewoon stil van…………en weet even niets te zeggen……….heel veel sterkte en kracht toegewenst!
Jeetje, Gecondoleerd Lisa en heel veel sterkte voor jou en je familie de komende tijd