Zaterdag 13 oktober 2012 – Klaar met mijn behandeling!

Zaterdag 13 maart 2010 – Zaterdag 13 oktober 2012…

Na ruim tweeënhalf jaar is het nu eindelijk zover: mijn behandeling is klaar! Vandaag heb ik mijn laatste dosis ATRA genomen, en vanaf morgen ben ik dus officieel chemo- en medicatievrij (als je de hoeveelheid die nog in mijn lichaam zit even niet meetelt).
Het is een raar idee. Een heel raar idee. Ik ben er zo aan gewend geraakt om medicijnen te slikken. Om het nódig te hebben, om het te móeten. En nu hoeft het niet meer. Iets wat toch best wel spannend is. Nu moet ik het zonder medicijnen gaan doen…

Wat ik me de laatste tijd steeds afvraag is: hoe zal het zijn zonder chemo? Zal ik het gaan merken? Zal ik er snel aan wennen dat ik ’s avonds voordat ik ga slapen niet meer een heel chemoritueel hoef uit te voeren? Ik ben zo benieuwd.
Vanaf vandaag geen potjes, flesjes en medicijncupjes meer op het aanrecht (waar mijn moeder erg blij mee zal zijn). Mijn vader hoeft zich niet langer te schamen -voor zover hij dat al deed- tegenover zijn collega’s, omdat hij de namen van mijn medicijnen na tweeënhalf jaar nog steeds niet weet. Hij werkt in een ziekenhuis en als hij met dokters in gesprek is (nb: hij is zelf geen dokter) vragen ze soms geïnteresseerd: “Wat slikt je dochter dan precies?” Maar verder dan “metho-dinges” komt hij niet. Niet omdat hij het niet belangrijk vindt, maar hij onthoudt het gewoon niet. Grappig, precies datzelfde heb ik met computers… hij kan mij honderd keer uitleggen hoe ik iets moet doen, maar ik onthoud dat ook niet. Ik weet net genoeg om deze website bij te houden. Dus ja, ieder z’n ding.

Vandaag dus een heuglijke dag voor ons. Wat ik zelf wel bijzonder vind, is dat mijn behandeling van start ging op een ‘zaterdag de 13e’ en hij ook eindigt op een ‘zaterdag de 13e’. Een beetje gevoel voor timing heb ik wel. Een verschilletje is dan weer dat ik vandaag een stuk beter in mijn vel zit dan tweeënhalf jaar geleden.
Het klinkt lang hè, tweeënhalf jaar. Voor mijn gevoel is het dat niet echt… Ik zei vanochtend nog tegen mijn moeder: “Er gebeuren maar weinig dingen in je leven waarvan je na een aantal jaren nog steeds exact weet wat er tegen je gezegd is. En door wie. En wanneer.”
Wij, mijn ouders, Juliëtte en ik, weten het allemaal nog precies. Data, woorden, zinnen, gebeurtenissen, leuke dingen, verdrietige dingen, alles. Het grappige is dat mijn familie sommige dingen beter weet dan ik, en soms is dat andersom. We hebben dit allemaal samen meegemaakt, maar vanuit verschillende perspectieven. Zij stonden naast het bed, ik lag erin. Zij weten tegenwoordig hoe het voelt om iemand bijna te verliezen, ik weet tegenwoordig hoe het voelt om doodziek te zijn.
In dat opzicht hebben we toch verschillende dingen meegemaakt.

Na tweeënhalf jaar denken we er nog steeds elke dag aan. Er gaat geen dag voorbij dat mijn ziekte geen rol speelt. Dat geeft denk ik ook wel aan hoe drastisch alles veranderd is. Maar dan vooral gevoelsmatig, niet zozeer praktisch.
Laatst zaten mijn moeder en ik allebei mangothee te drinken, en toen zei ze: “Oh, moet jij ook niet gelijk aan de afdeling Hematologie denken?” Maar dat had ik dan weer niet zo. Zij wel, omdat ik dat vaak dronk. “Maar ik dronk op de IC ook al mangothee,” antwoordde ik. Mijn moeder maakte dat de laatste week vaak voor me en gaf me dan een paar slokjes lauwe thee met een rietje. Zo zie je maar dat in geuren en smaken ook herinneringen zitten.
Wat soms ook wel eens gebeurt, is dat ik ’s avonds in mijn bed lig en dan plotseling dat gevoel weer heb wat ik op de IC ook had. Het is normaal gesproken lastig om dat gevoel terug te halen, maar heel soms komt het vanzelf, voor slechts een paar seconden.
Dit soort dingen maakt dat je zo’n life-event als ‘kanker krijgen’ niet zomaar even achter je laat. Andere mensen zouden dat wel graag willen, maar zo werkt dat gewoon niet. Het bepaalt nog heel lang je leven.

Ik vind dat die tweeënhalf jaar eigenlijk best snel voorbij zijn gegaan. Als ik terugkijk is er enorm veel gebeurd en dan blijkt dat het toch eigenlijk best een lange tijd is. Ik bedoel, ik ben inmiddels ook alweer twee jaar bezig met mijn studie. En in die tweeënhalf jaar heb ik een heel boek geschreven dat ook nog eens gepubliceerd is. Mijn oom is inmiddels overleden aan kanker. Mijn nicht en haar man hebben een tweeling gekregen. Op mijn opleiding zijn dezelfde meiden die tweeënhalf jaar geleden zwanger waren van de eerste (dat las ik in een mailtje toen ik op de IC lag) inmiddels zwanger van de tweede. Tenminste, de ene is pas geleden al bevallen.
Als je denkt aan al deze dingen (en er zijn er natuurlijk nog heel veel meer), dan is tweeënhalf jaar toch best een lange tijd. Maar nu heb ik die achter de rug en begint voor mij weer een leven zonder medicijnen. Voor mijn gevoel word ik fysiek weer een beetje zoals ik was vóór mijn ziekte.

Vanochtend kwamen opa, oma, Linda en Juliëtte even langs. Taart eten natuurlijk! Juliëtte had een hele mooie bos rozen bij zich, waarvan 31 witte (voor elke maand één) en 2 rode (voor elk jaar één). Ontzettend lief en zo mooi bedacht.
Opa en oma kwamen met twee bossen bloemen aan en tante Linda met een heerlijke fles Prosecco. Super lief. Ook de buurvrouw kwam even gezellig langs, hartstikke leuk. ’s Middags lag er nog een boeketje bij de voordeur van een lieve vriendin, Fabiënne. Ik was niet thuis, dus ze had de bloemen daarom daar neergelegd . Toepasselijk, als je bedenkt dat ze in de tijd dat ik op de IC lag een bosje tulpen bij de voordeur had gelegd.

Vanavond zijn we gezellig uit eten geweest met elkaar. We hebben geproost op, jawel, gezondheid. Omdat het weer kan.