Zondag 25 november 2012 – Oppasdienst

Ik heb van maandag t/m donderdag gewerkt, en nu heb ik even meerdere dagen vrij. Eigenlijk had ik dit weekend twee diensten, maar omdat mijn ouders een lang weekend (vrijdagochtend – maandagavond) met vrienden naar Cambridge zijn, heb ik even de zorg voor mijn broertje Paul (hij is 12). Van alle kanten kwam het aanbod dat Paul wel mocht komen logeren, maar ik weet dat hij het liefst gewoon thuis in zijn eigen bed slaapt. Dus ik heb mijn diensten kunnen verzetten en zodoende moest ik afgelopen week een extra dienst doen en volgende week ook ergens. Probleem opgelost.
Toen ik donderdagavond thuiskwam voelde ik me helemaal niet moe. Tot mijn verbazing eigenlijk. Maar vrijdag bleek toch het tegendeel. Voor mijn gevoel ben ik mentaal niet moe, maar fysiek wel. En dan is een powernapje toch wel weer lekker.

Vrijdagochtend besloot ik maar vast inkopen te doen voor Sinterklaas en voor de verjaardag van mijn moeder. Voor Sinterklaas hebben we lootjes getrokken. Met lijstjes op zak ben ik het winkelcentrum ingegaan.
Ik kan niet precies verklaren hoe en waarom, maar het eerste wat ik kocht was een broek en een rokje… voor mezelf. Een aanschaf die valt in de categorie ‘niet-voor-Sinterklaas’. Ik kwam beiden toevallig tegen op de route. Ja, oké, tussen de kledingrekken verwacht een normaal denkend mens niet bepaald Sinterklaascadeautjes aan te treffen, uhuhh… snap ik ook wel. Maar je loopt daar dan eenmaal en voor je het goed en wel beseft, heeft iets je aandacht getrokken. Of in mijn geval twee dingen. Daar kun je vrij weinig aan doen, zo werkt dat gewoon. En dan is het maar goed (of niet, het is maar hoe je het bekijkt) dat je Sinterklaasinkopen altijd in je eentje doet, want dan is er niemand die zegt: “dat heb je niet noduuug.”
Dus, een spijkerbroek en een rokje had ik al. Ze stonden niet echt op de planning of op het to buy-lijstje, dus er viel weinig af te strepen. Maar goed… soms moet je even een ander pad in slaan.

Uiteindelijk ben ik ook geslaagd voor allerlei andere dingen die wél nodig waren. Hoewel ik al zes tassen met me meezeulde, bedacht ik dat het wel handig zou zijn om direct boodschappen mee te nemen, aangezien ik met de auto was. De regen kwam met bakken uit de hemel, dus het zou me een ritje op de fiets besparen als ik direct boodschappen zou doen. Uiteindelijk heb ik het winkelcentrum verlaten met aan iedere arm zo ongeveer tachtig kilo. Zo handig was het dus eigenlijk toch niet. Toen merkte ik wel dat ik echt moe was. Ik heb ook al twee dagen nauwelijks stemvolume meer en dat is ook echt een teken van vermoeidheid. Klinkt raar, maar alles slaat bij mij op mijn stembanden. Toen ik gistermiddag bij de supermarkt ging afrekenen, verstond die man achter de kassa me niet eens. Het feit dat het een grote open ruimte is met veel omgevingsgeluiden, maakt dat ik slecht te verstaan ben. Ik heb dan niet genoeg volume. Gelukkig gaat het één op één wel prima, maar mijn stem zal altijd een zwakke plek blijven.

Het feit dat mijn ouders dit weekend weg zouden zijn, baarde Paul laatst toch enige zorgen. Tenminste, wat één ding betreft. Hij zei namelijk tegen mijn moeder: “Mam… wil je wel aan Lisa vragen of ik in dat weekend langer mag opblijven, anders moet ik om 19:30 uur naar bed.”
Ik moest zo hard lachen toen mijn moeder me dit vertelde. Dat arme kind. Het is wel een beetje zo dat ik soms, wat bepaalde dingen betreft, wat strenger ben dan mijn ouders. Of nou ja, dan mijn moeder. Maar lang niet altijd. En ik heb hem ook nog nooit om 19:30 uur naar bed gestuurd.
Dit weekend is hij steeds om 22:30 uur naar bed gegaan, omdat hij elke keer vroeg: “Gaan we vanavond gezellig samen tv kijken, Lies?” Dus dat hebben we natuurlijk gedaan. Maar vanavond moet hij van mij op tijd, want zijn toetsweek begint en hij heeft morgen de eerste twee toetsen. Paul was not amused, want er komt iets op televisie dat hij wilde zien. Ja jammer dan. Wat ik dan altijd wel bewonder is dat hij nooit doorzeurt. Hij accepteert het gewoon, doet nooit moeilijk. Het is zo’n lief, braaf ventje.
Ik heb hem vanmiddag ook aan het leren gezet. Hij moest van mij op zijn kamer gaan zitten, omdat hij beneden continu afgeleid wordt door van alles en nog wat. Maar ik heb wel eerst nog even pannenkoeken gebakken voor de lunch. Paul blij.
Straks ga ik zijn aardrijkskunde en Frans even overhoren. Dat vindt hij prettig, maar het is ook wel nodig af en toe. Een tijdje terug had hij zijn eerste toetsweek en toen moest ik het vak Natuur & Techniek overhoren. Dat ging toen zo:

Ik: “Hoe bereken je de oppervlakte?”
Paul: “Ehm, dat keer dat.”
Ik: “Ja… dus… Wat keer wat?”
Paul: “Nou, gewoon, iets keer iets.”
Ik: “Wat is ‘iets’ keer ‘iets?’”
Paul kijkt me niet-begrijpend aan.
Ik: “Lengte keer breedte!”
Paul: “Ohh, bedoelde je dat…”
Sjonge, ik bedoel maar.

Vanochtend was er een herdenkingsdienst ter nagedachtenis aan Marcel, mijn oom die op 17 juni jl. overleed aan kanker. Zodoende waren we met een deel van de familie (niet iedereen kon erbij zijn) aanwezig, ik ben er met Paul naartoe gegaan. De tranen zaten op sommige momenten toch weer erg hoog. Het is inmiddels ruim 5 maanden geleden dat Marcel overleed, maar voor mijn gevoel zou hij nog steeds zo de kamer binnen kunnen stappen. Zeker als ik bij hen thuis ben is het vreemd dat Marcel er niet is. Zijn huis, maar hij is er niet. Ik denk vaak terug aan de dag voordat hij stierf, toen ik afscheid van hem kwam nemen. Ik had nog nooit zo heftig getrild van zenuwen, spanning en angst. En wat een emoties maakte het bij me los. Maar ik ben blij dat ik hem toen nog even gezien heb. Vandaag hebben we allemaal een kaarsje voor hem aangestoken.

Al met al is het best een druk weekend. Afgelopen vrijdag begon het al omdat mijn ouders om 05:30 uur ‘s ochtends vertrokken, dus ik moest om 7:00 uur de wekker zetten om Paul op tijd naar school te krijgen. Vrijdagavond moest ik hem naar koorrepetitie brengen en weer ophalen. Zaterdagochtend ging de wekker weer bijtijds omdat meneer naar voetbal moest. Hij ging dan wel gewoon op de fiets, maar ik moest zorgen voor ontbijt, hem 100 keer zeggen dat hij nú zijn voetbalkleren moet aantrekken (“schiet op, je komt te laat anders!”) etc. Toen hij weg was ben ik even naar de stad geweest, gelijk broodjes voor de lunch gehaald en oliebollen meegenomen. ’s Middags nog even opgeruimd hier en daar, wat was opgevouwen en de stofzuiger door de huiskamer getrokken.
Vanochtend weer vroeg opgestaan vanwege de herdenkingsdienst, en ervoor gezorgd dat ook Paul gedoucht en netjes aangekleed was (sommige dingen gaan nu eenmaal niet helemaal vanzelf…). Broodjes en croissantjes gebakken, ontbeten, en uiteindelijk stipt op tijd de deur uit.
Volgens mij doe ik het best goed als surrogaatmoeder. Straks lekker burgerlijk eten koken.

Dit bericht is geplaatst in Zonder categorie. Bookmark de permalink.

1 reactie op Zondag 25 november 2012 – Oppasdienst

  1. Jeannette schreef:

    wat een mooi stukje heb je geschreven over die herdenkingsdienst voor Marcel.
    Tja, die tranen zaten inderdaad erg hoog!!!
    Je blog blijft nog steeds leuk!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *