Maandag 24 December 2012 – Kerstavond

Morgen is het alweer Kerst! Wat gaat de tijd snel…
Mijn stage in Purmerend zit erop en nu heb ik vakantie. Alhoewel, ik heb zo veel te doen voor mijn studie dat er eigenlijk geen sprake is van vakantie. Alleen de feestdagen heb ik vrijgepland, maar daar omheen moet er hard gewerkt worden aan van alles en nog wat. Het is mij een raadsel waarom dat altijd in december en januari gepland moet worden.
Vrijdag was mijn laatste dag bij de praktijk in het Waterlandziekenhuis. Ik had spreekuur, maar omdat Dana (vriendin) om 11:00 beëdigd zou worden en ik er heel graag bij wilde zijn, had ik aan de verloskundige gevraagd of het een probleem zou zijn als ik tussendoor even weg zou gaan voor die beëdiging. Dat was prima. Zodoende ben ik wel gewoon om 8:30 begonnen met het spreekuur, maar om 10:00 weggegaan. De verloskundige heeft het toen overgenomen en ik ben naar Amsterdam gesjeesd, naar het Slotervaart Ziekenhuis (daar zit de Verloskunde Academie).

De beëdiging duurde niet lang, het ging eigenlijk alleen om de eed die ze moest afleggen en het ontvangen van het diploma. Haar eigen studieloopbaanbegeleidster lag met koorts in bed, dus het toespraakje werd gedaan door een andere docent. Ze las een kort gedichtje voor, waarvan wij de betekenis totaal niet begrepen. Maar het was vast goed bedoeld. Dana gaf er maar een draai aan en zei: “Ehh, dank je wel… toepasselijk, denk ik…”
Er werd champagne ontkurkt, maar daar heb ik welgeteld drie slokken van genomen (kan natuurlijk niet straalbezopen terugkeren op het spreekuur. Nee, echt niet). Dana haar familie was er ook en nog twee vriendinnen. Na afloop hebben we nog even wat gedronken in de altijd gezellige (dat lieg ik) koffiecorner van het Slotervaart.
Vervolgens ging iedereen huiswaarts en ik weer richting het Waterlandziekenhuis. Eerst wilde ik nog even mijn postvakje leeghalen, dus ik ben nog even teruggelopen naar de Verloskunde Academie. In mijn eentje… Dana en Simone zijn er voorgoed weg. Het was niet zo leuk om in mijn uppie door de gangen naar de opleiding te lopen. Dat voelde toch wel een beetje eenzaam. Maar ik wilde er niet aan denken. Ik ben er vaak genoeg verdrietig om geweest, nu wil ik het niet meer. Mijn tijd komt ook, en over een jaartje ben ik hier ook weg. Dana zei al tegen Simone: wij hoeven hier nog maar één keer te komen, en dat is voor de beëdiging van Lisa.

Om 12:30 was ik terug op de afdeling in het Waterlandziekenhuis. Iedereen zat al aan de lunch, dus ik ben gelijk aangeschoven. ’s Middags heb ik nog van 13:30 tot 16:30 spreekuur gedaan en toen zat mijn stage erop. Toch wel heel jammer, ik had er net helemaal mijn draai gevonden. Dat is altijd zo, tegen de tijd dat je alles doorhebt, iedereen kent, weet waar alles ligt en hoe alles georganiseerd is, moet je alweer weg.
Ik heb nog wel een fles Prosecco gekregen van de gynaecologen. Ze hadden die voor alle verloskundigen en ik kreeg er ook eentje, om ons een sprankelend 2013 te wensen. Toch leuk, om zo naar huis te gaan.

Ik realiseerde me laatst dat ik sinds mijn laatste dosis medicijnen nooit meer ’s middags rust. Afgezien van een paar keer dan. Tweeënhalf jaar lang hoorde anderhalf uur rusten ’s middags in mijn dagindeling. Pure noodzaak omdat ik anders de avond niet haalde, maar ik had er ook gewoon behoefte aan. Nu denk ik: heb ik dat echt tweeënhalf jaar lang gedaan? Elke dag?
Wat ik afgelopen vrijdag heb gedaan, halverwege het spreekuur van Purmerend naar Amsterdam rijden, daar een beëdiging bijwonen, dan weer terug naar Purmerend en vervolgens nog drie uur spreekuur doen… dat had ik nooit gekund met die medicijnen. Het feit dat ik het nu weer kan zonder gesloopt te zijn maakt me zo blij. Het voelt weer normáál. Waar ik vorig jaar al dacht dat ik weer een normaal leven had, vind ik mijn leven eigenlijk nu pas écht normaal. Maar misschien kijk ik over twee jaar wel weer anders naar mijn leven nu. Je verlegt je grenzen steeds opnieuw…

Laatst las ik in een tijdschrift een artikel van een vrouw die haar kindje bij de geboorte verloor. Zij beschreef het leven met verdriet exact zoals ik dat ook ervaar. Niet dat ik onze situaties met elkaar vergelijk, maar het was voor mij heel herkenbaar om te lezen. Ik roep namelijk ook steeds dat alles wat ik heb meegemaakt geen ‘plekje krijgt’, maar dat het altijd een onderdeel van mijn leven zal zijn. Al zou ik het een plekje willen geven dan zou ik niet weten hoe en waar. De ervaring zal ik namelijk altijd met me meedragen, het zal er altijd zijn. Alles zit in herinneringen, gedachten en gevoel. Maar dat wil niet zeggen dat het afbreuk doet aan mijn verdere leven… Veel mensen lijken te denken dat verdriet of vervelende ervaringen op een gegeven moment ‘weg’ moeten zijn. En dat beschrijven ze dan als ‘een plekje hebben’. In mijn oren klinkt dat alsof je het ergens wegstopt, zodat je er geen last meer van hebt. Zo zal het ongetwijfeld niet bedoeld zijn. Maar ik draag al mijn herinneringen dagelijks met me mee, zonder dat ik er last van heb en zonder dat het me ongelukkig maakt. Ik merk dat het een steeds kleiner stukje wordt en steeds minder plaats inneemt. Ik heb nu weer een heerlijk leven en het is goed zoals het is. Ik leid mijn leven nu bijna alsof ik nooit ziek geweest ben. En dat terwijl ik toch de herinneringen heb.
Mooi toch, dat zoiets kan?

Ik wil iedereen hele fijne, gezellige Kerstdagen wensen en ook alvast (omdat ik niet weet wanneer mijn volgende blog zal zijn) een heel mooi 2013 met veel gezondheid en geluk!