Deze winter gaat het eindelijk weer gebeuren. Ik ga weer op wintersport! Het kan weer. Althans, daar ga ik van uit. Tot nu toe zijn me zoveel fysieke beproevingen meegevallen, dat het me ook heus wel gaat lukken om op zo’n plank van die berg af te sjeezen. Een heerlijk vooruitzicht.
Drie jaar geleden ben ik voor het laatst op wintersport geweest en achteraf weten we dat ik toen al ziek was. Als ik foto’s terugkijk denk ik: wie had dat nou kunnen bedenken? Ik herinner me dat we een geweldige week hebben gehad, dat Juliëtte en ik samen in de skilift aan het zingen waren en mijn vader achter ons deed alsof ‘ie hier toch effe niet bijhoorde…
Ik zag er helemaal niet uit alsof ik rondliep met een dodelijke ziekte. En toch was het zo.
Die week was ik erg moe, en hoewel het snowboarden best goed ging (behalve aan het einde van de dag), heb ik daardoor een paar gigantische klappers gemaakt. Achteraf gezien moet mijn bloedstolling toen nog best goed zijn geweest. Ik had wel blauwe plekken, maar die waren makkelijk te verklaren door mijn schuivers. Drie weken later lag ik in het ziekenhuis.
Nu hebben we de wintersportspullen weer tevoorschijn gehaald. Ik hield mijn skibroek in mijn handen alsof het een museumstuk was. Het maakte best wat bij me los. Het gevoel dat ik die broek had gedragen op het moment dat ik nog vol leukemie zat… dat ik toen hartstikke ziek was en niks doorhad… Het leek ineens een heel bijzondere broek. En dat terwijl ik nu een nieuwe heb gekocht. Maar het geeft aan hoeveel waarde je kunt hechten aan bepaalde spullen, omdat ze herinneringen met zich meebrengen. Ik weet bijvoorbeeld ook nog precies welke kleding ik aanhad op zaterdag 13 maart 2010, de dag dat ik ’s ochtends naar het Spaarne Ziekenhuis vertrok om me op de SEH te melden. Ik droeg onder andere een lichtroze truitje, dat kort daarna is weggegooid omdat het helemaal onder het bloed zat. De broek en jas die ik die dag aanhad heb ik allebei bewaard.
Sommige mensen gooien alle spullen die nare herinneringen oproepen weg. Ik kan juist niets wegdoen wat met mijn ziekte te maken heeft, hoe klein ook. De nare herinneringen zullen er toch wel blijven en mogen er van mij ook wel zijn. Die herinneringen zitten tenslotte ook in andere dingen. Soms krijg ik uit het niets ineens het gevoel wat ik had toen ik op de IC lag. Het spreekt voor zich dat ik dat gevoel niet kan beschrijven, maar het voelt niet goed. Het is een heel naar, beklemmend gevoel waarvan ik blij ben dat ik er vanaf ben. Ik hoop zoiets ook nooit meer te hoeven meemaken. Want ondanks dat ik er goed op kan terugkijken, is het een verschrikkelijke tijd geweest waarin ik me heel rot heb gevoeld.
Laatst vond ik precies eenzelfde labellostick zoals ik had in het ziekenhuis. Toen ik hem gebruikte proefte ik de afdeling Hematologie. Ik hoefde de labello gelijk niet meer. Toch vervelende herinneringen die ik niet wil proeven…
Dat ik nu weer op wintersport kan, vind ik heerlijk. Ik ga wel naar een ander skigebied, dus er zullen geen herinneringen zijn aan drie jaar terug. Ook wel eens fijn. Tijd om voor nieuwe herinneringen te gaan zorgen. Zodat ik over een paar jaar bij de vakantiefoto’s kan zeggen: “O ja, weet je nog? Dat was in februari 2013, toen ik voor het eerst sinds mijn ziekte weer op wintersport ging…”
