Woensdag 20 februari 2013 – Ich bin wieder da!

Hier zit ik dan. Met de laptop op schoot, languit op mijn bed in de hotelkamer. Skisokken nog aan, lekker warm.
Wat heb ik een fantastische dag achter de rug. Dagen, eigenlijk. Nergens anders heb ik zo het gevoel dat ik lééf. Wintersport is zo intens genieten. En vermoeiend, dat ook, maar het is het meer dan waard.
De eerste twee dagen (zondag en maandag) hebben we veel zon gehad, twee prachtige dagen. Ik lekker gesnowboard, de rest geskied. Op sommige momenten is het vrij druk op de pistes, maar zo af en toe ben je alleen op de piste. Ik heb dat nu een paar keer meegemaakt, en dat is zo mooi. Indrukwekkend ook. Als er verder niemand op de piste is, hoor je namelijk niets. Helemaal niets. Geen zuchtje wind, geen mensen, geen verkeer, geen vogels, echt niets. Alsof de volumeknop naar nul is gedraaid. Als ik hier zo tussen de bergen zit waan ik me volledig in een andere wereld. Ergens waar ik nog wel veel langer zou willen blijven.

Gisterochtend was ik moe. Ik ben wel gaan snowboarden en heb een aantal pistes gedaan, maar besloot het daarna voor gezien te houden. Voor mijn gevoel kostte het me bakken met energie. Ik had er simpelweg geen puf voor. De eerste twee dagen ging het me wonderbaarlijk goed af en kon ik niets aan mezelf merken. Alsof er in de afgelopen drie jaar niets is gebeurd.
Rond 11:00 uur heb ik twee koppen cappuccino gedronken en ben daarna met de gondel naar beneden gegaan. De rest van de dag heb ik doorgebracht in Innsbruck, een leuke stad!

Vanochtend weer met volle moed de gondel naar boven gepakt. Aldaar waren we omgeven door mist. Dichte mist. Er was werkelijk niets te zien. Het sneeuwde ook vrij hard en we konden zien dat er vannacht een dik pak sneeuw was gevallen. In eerste instantie vonden we het allemaal jammer dat de zon niet scheen. Maar na de eerste piste waren we dolenthousiast. Ik heb nog nooit zó fijn gesnowboard. Het was nog redelijk vroeg, half tien ongeveer. De pistes waren nog vrij rustig, weinig mensen te zien. En de sneeuw… die verse sneeuw… werkelijk fan-tas-tisch. Je kon er doorheen glijden alsof het lucht was. Ik had gewild dat jullie het konden voelen. Het was zo waanzinnig, dat is niet te beschrijven. Door die laag sneeuw waren er ook een paar onvermijdelijke schuivers waarbij de sneeuw tot aan mijn nek zat, maar het was het allemaal waard. De landing was gelukkig zacht.

Als ik nu naar buiten kijk zie ik het nog steeds zachtjes sneeuwen. Met een beetje geluk hebben we morgen weer een nieuw, vers pak sneeuw daarboven. Of misschien wel een prachtig zonnetje… wie zal het zeggen?

Bis später!