Het was vandaag min 14 graden boven op de piste. Best frisjes, en het sneeuwde ook wederom hard. Maar het mocht de pret niet drukken.
Bij één van de stoeltjesliften staat dagelijks een heuse Bob Marley-figuur te helpen. Uit zijn hutje galmt toepasselijke reggae muziek en zijn hoofd deint mee op het ritme. Als je nog niet vrolijk was, dan word je het hier wel. Wat een gezelligheid.
In eerste instantie had ik de zwarte piste afgezworen. Ik was er niet zo zeker van of ik nog zin had in een tweede bijna-dood-ervaring. Bovendien herinner ik me van zwarte pistes dat ze vooral heel ijzig, brokkelig en hobbelig zijn. Maar uiteindelijk dacht ik: ach, ik ben hier nu, waarom ook niet?
Met z’n vieren hebben we de afdaling gedaan. Super gaaf was ‘ie. Inderdaad steil, heel hobbelig en bij de bochten had je het gevoel dat je direct honderd meter naar beneden stortte (wat misschien ook wel zo was). We gingen als een malle die berg af, dat kon niet anders. Links en rechts rolden de ijsbrokken naar beneden en het klonk alsof er achter je een halve lawine naar beneden kwam zetten. Maar cóól dat het was!
Na tien minuten in de stoeltjeslift kwam voor mij weer de grootste uitdaging: uitstappen. Ik sta in de lift namelijk met één voet los op mijn board, en bij het uitstappen ga je direct een stukje vrij steil naar beneden. Best lastig om dan je evenwicht te bewaren. Het is tot nu toe steeds goed gegaan, maar vanmiddag was het sneeuwhappen geblazen. Ik ging languit… en niet zo’n klein beetje ook. Met board en al, hoppa. Armen gespreid, alsof ik de sneeuw aan het knuffelen was. Bob Marley kon er vanuit zijn hutje van meegenieten. Ongelooflijk. Kom ik zonder valpartijen van die zwarte piste af, lig ik bij de lift ondersteboven.
Onderaan die zwarte piste staan twee netten waar je tussendoor moet om bij de stoeltjeslift te komen. Toen ik voor de tweede keer van die piste kwam miste ik opeens één van de netten. Maar na twee keer knipperen met mijn ogen zag ik Jeoffrey liggen, helemaal in zo’n net gewikkeld. Hij had dat hele ding omver geskied… Wat hebben wij gelachen zeg. Ik moet zeggen dat ik er de eerste keer ook moeite mee had om tussen die netten door te boarden, omdat de doorgang vrij nauw was. Maar om nou dat hele net mee te nemen is ook weer zo wat… Het heeft in ieder geval een leuk vakantiekiekje opgeleverd (al was hij toen al uit het net gewikkeld).
