Ik denk dat er maar weinig mensen vanochtend bij het opstaan dachten: het is 13 maart vandaag! Tenminste, niet met de gedachte dat het dan een bijzondere dag is.
Voor mij des te meer. Ik denk er al sinds vorige week aan dat het vandaag ‘de’ dag is. Een datum met een bijzondere lading. Alleen al het hardop uitspreken van ’13 maart’ voelt heel apart, alsof deze datum heel anders is dan alle andere data in het jaar.
13-03-’10 – 13-03-’13
Het is alweer drie jaar geleden. Drie jaar! En ik weet het allemaal nog als de dag van gisteren. Ik herinner me nog welke kleding ik aantrok die zaterdagochtend, de autorit naar het ziekenhuis waar ik me moest melden op de Spoed, de vreselijke angst die we allemaal voelden, de onzekerheid, het verloop van die hele eerste dag in het Spaarne Ziekenhuis, en uiteindelijk de diagnose… Die keiharde mededeling die bijna letterlijk de grond onder je voeten wegslaat. Zo voelde het echt. Tegelijkertijd ook het onbegrip dat zich meester van je maakt…
Vanaf die dag veranderde alles, mijn hele leven. En het zou ook nooit meer worden zoals het de dag ervoor nog was. Ik ervaar het nu nog steeds alsof ik een nieuw leven heb gekregen. Tegenwoordig wordt alles aangeduid als ‘ervoor’ of ‘erna’, met mijn ziekte als ijkpunt. Kanker is met recht een life event.
Hoewel er geen dag voorbij gaat dat ik niet meer aan mijn ziekte denk, is het inmiddels lang genoeg geleden om weer een heel fijn, normaal leven te hebben. Ik ben volop plannen aan het maken voor de toekomst… Ooit zei ik dat ik dat niet meer zou doen omdat het leven niet te plannen valt, maar ik vind het nu juist fijn om leuke dingen in het vooruitzicht te hebben en te denken aan de toekomst die ik voor me heb liggen. Zo wil ik bijvoorbeeld heel graag mooie reizen gaan maken. Niet in mijn eentje en ook niet voor langere tijd, maar gewoon vakanties. Voorheen was ik nooit zo reislustig, maar tegenwoordig sta ik daar heel anders in. Nu wil ik graag wat van de wereld zien, mooie landen bezoeken en dingen ervaren die mooie herinneringen achterlaten.
Daarnaast is dit het laatste jaar dat ik studeer, dus het zal niet heel lang meer duren voordat ik aan de slag kan als verloskundige. Ik ben nog steeds zo dankbaar dat ik mijn studie heb kunnen voortzetten… voor hetzelfde geld was dat niet meer mogelijk door gevolgen van mijn behandelingen. Een paar keer is er door verloskundigen tegen mij gezegd: “Na alles wat je hebt meegemaakt kun je misschien beter als echoscopiste gaan werken, want dat is fysiek veel minder zwaar.” Een advies dat ik ter plekke naast me neerlegde. Als ze dachten dat ik de verloskunde zo makkelijk zou opgeven, hadden ze het mis. Natuurlijk kun je niet alles beïnvloeden, maar met de nodige wilskracht en doorzettingsvermogen kun je een hoop bereiken. Bovendien heb ik zelf nooit gedacht dat ik het niet meer zou kunnen. En inmiddels is gebleken dat ik het wel degelijk nog steeds kan. Gelukkig maar, want ik zou geen alternatief hebben. Dus het is maar goed dat ik gewoon nog steeds verloskundige word, een fantastisch vak.
En morgen is het precies een jaar geleden dat ‘Gebroken bloed’ werd gepubliceerd. Ook dat lijkt nog maar zo kort geleden… Ik kan de tijd maar nauwelijks bijbenen.
Geniet maar van elke dag en van elk moment, want voor je het weet ben je jaren verder!
3 jaar geleden alweer…..en moet je kijken hoe je nu in het leven staat! Je bent echt een topper met ontzettend veel doorzettingsvermogen! Wat er in je koppie zit gaat uiteindelijk ook gebeuren, ook al duurt het soms langer dan je van te voren gedacht had. Maar over een tijd ben je toch echt verloskundige, geweldig!!! Ga leuke reisjes plannen en geniet! Liefs!
En zo is het!!
wat fijn Lisa dat het zo goed met je gaat. Oom Frans en ik wensen je veel succes met het laatste stuk van je studie. Je gaat er voor he. Geweldig. Petje af.